5.5.08
ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
Μιας κατασκήνωσης που δεν έγινε ποτέ
της Παυλίνας Εξαδακτύλου, pavlinaex@gmail. com
Πρέπει να γράψω ένα κομμάτι που να μιλά για την αξία της κατασκήνωσης στα παιδικά χρόνια. Τότε που τρέχαμε όλοι μαζί με τα πέλματα γυμνά στις παραλίες και φοράγαμε πάνινα, χρωματιστά καπέλα για να μην καούμε απ' τον ήλιο. Δώσαμε ένα ραντεβού, λίγο αφότου είχαν κλείσει τα σχολεία και ξεκινήσαμε.
Τριάντα παιδικά χαμόγελα σκαρφαλωμένα σ' ένα πούλμαν.
Τι χαρές κάναμε όταν αποχαιρετίσαμε τους γονείς και καταλάβαμε ότι θα τους δούμε μετά από αρκετές μέρες. Ημασταν πια μόνοι. Υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. Μαθαίναμε σιγά-σιγά να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Να φροντίζουμε το διπλανό μας. Να νοιαζόμαστε γι' αυτόν. Να μοιραζόμαστε. Αντικείμενα, ρούχα, παιχνίδια, συνθήκες, συναισθήματα. Πόσο όμορφο είναι να μοιράζεσαι. Μια μικρή χαρά που κόβεις στη μέση και σου επιστρέφει διπλή. Μια μικρή λύπη που κόβεις στα δυο και γλιστρά για πάντα από τα χέρια σου. Φίλοι που δέθηκαν με μια κλωστή από άμμο ένα αυγουστιάτικο απόγευμα. Καρδιές που χτυπούν γρήγορα και ποδοβολητά στα ζεστά χαλίκια.
Αγόρια και κορίτσια μαζί.
Δε φοβόμαστε πια τα αγόρια. Δε μας κοροϊδεύουν εκείνα. Λες και χρειαζόμασταν λίγες κουταλιές αλμύρας για να μην είμαστε ξένοι. Τρέχουμε στους αμμόλοφους και στα πρασινωπά βουναλάκια. Μαθαίνουμε να υπακούμε. Να πειθαρχούμε. Να δείχνουμε υπομονή. Να γινόμαστε ομάδα. Να ανήκουμε. Τίποτε πιο σημαντικό από το να ανήκεις. Να 'σαι ένα χέρι σε μια ανθρώπινη αλυσίδα. Το πιο ωραίο καλοκαίρι της ζωής μας. Τι κρίμα που εκείνο το καλοκαίρι δεν ήμουν εκεί. Κι ίσως γι' αυτό να δυσκολεύω να μοιραστώ. Κι ίσως γι' αυτό προσπαθώ, πολλές φορές άτεχνα, να ανήκω. Δεν έχω μυρωδιά κατασκήνωσης. Δεν τρέχει απ' τα χέρια μου άμμος. Γυρίζω το χρόνο πίσω και τρυπώνω σε μια κατασκήνωση. «Τι χαρά κι αυτή, να είσαι παιδί/ ταξίδια ονείρων σε χώρα μακρινή/ το ραβδάκι μου κτυπώ, κάνω μαγικό. / Κι αν είμαι παιδί, μια συμβουλή/σε όλους τους μεγάλους που είναι σοβαροί/ψάξτε μέσα σας καλά, είσαστε και σείς παιδιά»
Ομαδάρχης σημαίνει «προσφέρω»
Αν δεν έχεις πάει κατασκήνωση ως ομαδάρχης, το κεφάλαιο «προσφορά» στο βιβλίο της ζωής σου είναι μισό. Για ψάξ' το λίγο.
Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, adisalames@yahoo.com
Δεν έχεις δικαιολογία αν έχουν περάσει καλοκαίρια ανέμελα, χωρίς να έχεις μπει στην διαδικασία να «ταλαιπωρηθείς» για μερικές βδομάδες για να νταντέψεις, να συμβουλέψεις και να παίξεις, με μπόμπιρες σε μια κατασκήνωση. Και απλό δεν είναι και ενδιαφέρον έχει και πάνω από όλα σε βγάζει από τη βολή σου. Και εξηγώ.
Το παιδί ακτινογραφία της ψυχής σου
Οταν βρίσκεσαι σε μία κατασκήνωση και πρέπει να ζήσεις μαζί με μια ντουζίνα παιδιά, τα οποία και θα έχεις την ευθύνη τους, δε χωράει «φίδιασμα», ούτε μαγκιές του κώλου για να έχεις την ησυχία σου. Και λίγο θα κοιμάσαι και το μυαλό σου στα παιδιά αυτά πρέπει να είναι και να μάθεις να τους ακούς, για να ανακαλύψεις τυχόν προβλήματά τους, πριν το πρόβλημα σε βρει κατά τη διάρκεια της κατασκηνωτικής περιόδου. Αν δεν ξεδιπλώσεις την ψυχή σου για να την απλώσεις μπροστά του, τίποτα δεν θα έχει να θυμάται. Και ούτε και εσύ.
Ισως μόνη του καλή ανάμνηση
Στην κατασκήνωση που πήγαινα είχα στην ομάδα μου και ένα παιδάκι από ένα από τα δύο παιδικά χωριά που διαθέτει η Θεσσαλονίκη. Ο Α. ,εννιά χρονών, κακοποιημένος από τους γονείς –αργότερα έμαθα ότι έσβηναν τσιγάρα στην πλάτη του- και αμίλητος. Πού και πού χαμογελούσε. Καμιά φορά θύμωνε με τα παιδιά που τον κορόιδευαν. Πήγαινε να τους δείρει, δεν τον άφηνα, έκλαιγε και ξανακλεινόταν τη σιωπή του. Τελειώνοντας η κατασκηνωτική περίοδος δεν περίμενα καν να με θυμάται. Λίγους μήνες μετά έμαθα πως τον πήραν πίσω οι γονείς του. Χάρηκα. Σκέφτηκα πως κάτι άλλαξε γι’ αυτό. Δεν θα έχει δυο χρόνια που διέσχιζα την πλατεία Αγ.Σοφίας και ακούω μια φωνή: «Κύριε Σαλαμέ!», είναι ο Α. που τρέχει να με αγκαλιάσει. Μεγαλωμένος. Την ώρα που πλησιάζει πέφτει το βλέμμα μου στα χέρια του. Κρατάει τρία πακέτα χαρτομάντιλα. Το μάτι μου πέφτει εκεί αμέσως. Το βλέπει και αλλάζει κατευθείαν φορά και φεύγει τρέχοντας από την άλλη. Ακόμα αναρωτιέμαι αν θα έχει άλλες ευκαιρίες ο Α. στη ζωή του να χαμογελάσει.
Στην τελική
Να προσφέρεις σε μια κατασκήνωση σημαίνει ότι παίρνεις στα χέρια σου παιδικές ψυχές στις οποίες δίνεις όλα αυτά που σχολείο και οικογένεια δεν μπορούν να δώσουν σε ένα ολόκληρο χειμώνα. Πριν σκεφτείς την ευθύνη, σκέψου πόσο καλύτερος άνθρωπος γίνεσαι στο τέλος. Και αξίζει όσο λίγες καλοκαιρινές στιγμές.
της Παυλίνας Εξαδακτύλου, pavlinaex@gmail. com
Πρέπει να γράψω ένα κομμάτι που να μιλά για την αξία της κατασκήνωσης στα παιδικά χρόνια. Τότε που τρέχαμε όλοι μαζί με τα πέλματα γυμνά στις παραλίες και φοράγαμε πάνινα, χρωματιστά καπέλα για να μην καούμε απ' τον ήλιο. Δώσαμε ένα ραντεβού, λίγο αφότου είχαν κλείσει τα σχολεία και ξεκινήσαμε.
Τριάντα παιδικά χαμόγελα σκαρφαλωμένα σ' ένα πούλμαν.
Τι χαρές κάναμε όταν αποχαιρετίσαμε τους γονείς και καταλάβαμε ότι θα τους δούμε μετά από αρκετές μέρες. Ημασταν πια μόνοι. Υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. Μαθαίναμε σιγά-σιγά να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Να φροντίζουμε το διπλανό μας. Να νοιαζόμαστε γι' αυτόν. Να μοιραζόμαστε. Αντικείμενα, ρούχα, παιχνίδια, συνθήκες, συναισθήματα. Πόσο όμορφο είναι να μοιράζεσαι. Μια μικρή χαρά που κόβεις στη μέση και σου επιστρέφει διπλή. Μια μικρή λύπη που κόβεις στα δυο και γλιστρά για πάντα από τα χέρια σου. Φίλοι που δέθηκαν με μια κλωστή από άμμο ένα αυγουστιάτικο απόγευμα. Καρδιές που χτυπούν γρήγορα και ποδοβολητά στα ζεστά χαλίκια.
Αγόρια και κορίτσια μαζί.
Δε φοβόμαστε πια τα αγόρια. Δε μας κοροϊδεύουν εκείνα. Λες και χρειαζόμασταν λίγες κουταλιές αλμύρας για να μην είμαστε ξένοι. Τρέχουμε στους αμμόλοφους και στα πρασινωπά βουναλάκια. Μαθαίνουμε να υπακούμε. Να πειθαρχούμε. Να δείχνουμε υπομονή. Να γινόμαστε ομάδα. Να ανήκουμε. Τίποτε πιο σημαντικό από το να ανήκεις. Να 'σαι ένα χέρι σε μια ανθρώπινη αλυσίδα. Το πιο ωραίο καλοκαίρι της ζωής μας. Τι κρίμα που εκείνο το καλοκαίρι δεν ήμουν εκεί. Κι ίσως γι' αυτό να δυσκολεύω να μοιραστώ. Κι ίσως γι' αυτό προσπαθώ, πολλές φορές άτεχνα, να ανήκω. Δεν έχω μυρωδιά κατασκήνωσης. Δεν τρέχει απ' τα χέρια μου άμμος. Γυρίζω το χρόνο πίσω και τρυπώνω σε μια κατασκήνωση. «Τι χαρά κι αυτή, να είσαι παιδί/ ταξίδια ονείρων σε χώρα μακρινή/ το ραβδάκι μου κτυπώ, κάνω μαγικό. / Κι αν είμαι παιδί, μια συμβουλή/σε όλους τους μεγάλους που είναι σοβαροί/ψάξτε μέσα σας καλά, είσαστε και σείς παιδιά»
Ομαδάρχης σημαίνει «προσφέρω»
Αν δεν έχεις πάει κατασκήνωση ως ομαδάρχης, το κεφάλαιο «προσφορά» στο βιβλίο της ζωής σου είναι μισό. Για ψάξ' το λίγο.
Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, adisalames@yahoo.com
Δεν έχεις δικαιολογία αν έχουν περάσει καλοκαίρια ανέμελα, χωρίς να έχεις μπει στην διαδικασία να «ταλαιπωρηθείς» για μερικές βδομάδες για να νταντέψεις, να συμβουλέψεις και να παίξεις, με μπόμπιρες σε μια κατασκήνωση. Και απλό δεν είναι και ενδιαφέρον έχει και πάνω από όλα σε βγάζει από τη βολή σου. Και εξηγώ.
Το παιδί ακτινογραφία της ψυχής σου
Οταν βρίσκεσαι σε μία κατασκήνωση και πρέπει να ζήσεις μαζί με μια ντουζίνα παιδιά, τα οποία και θα έχεις την ευθύνη τους, δε χωράει «φίδιασμα», ούτε μαγκιές του κώλου για να έχεις την ησυχία σου. Και λίγο θα κοιμάσαι και το μυαλό σου στα παιδιά αυτά πρέπει να είναι και να μάθεις να τους ακούς, για να ανακαλύψεις τυχόν προβλήματά τους, πριν το πρόβλημα σε βρει κατά τη διάρκεια της κατασκηνωτικής περιόδου. Αν δεν ξεδιπλώσεις την ψυχή σου για να την απλώσεις μπροστά του, τίποτα δεν θα έχει να θυμάται. Και ούτε και εσύ.
Ισως μόνη του καλή ανάμνηση
Στην κατασκήνωση που πήγαινα είχα στην ομάδα μου και ένα παιδάκι από ένα από τα δύο παιδικά χωριά που διαθέτει η Θεσσαλονίκη. Ο Α. ,εννιά χρονών, κακοποιημένος από τους γονείς –αργότερα έμαθα ότι έσβηναν τσιγάρα στην πλάτη του- και αμίλητος. Πού και πού χαμογελούσε. Καμιά φορά θύμωνε με τα παιδιά που τον κορόιδευαν. Πήγαινε να τους δείρει, δεν τον άφηνα, έκλαιγε και ξανακλεινόταν τη σιωπή του. Τελειώνοντας η κατασκηνωτική περίοδος δεν περίμενα καν να με θυμάται. Λίγους μήνες μετά έμαθα πως τον πήραν πίσω οι γονείς του. Χάρηκα. Σκέφτηκα πως κάτι άλλαξε γι’ αυτό. Δεν θα έχει δυο χρόνια που διέσχιζα την πλατεία Αγ.Σοφίας και ακούω μια φωνή: «Κύριε Σαλαμέ!», είναι ο Α. που τρέχει να με αγκαλιάσει. Μεγαλωμένος. Την ώρα που πλησιάζει πέφτει το βλέμμα μου στα χέρια του. Κρατάει τρία πακέτα χαρτομάντιλα. Το μάτι μου πέφτει εκεί αμέσως. Το βλέπει και αλλάζει κατευθείαν φορά και φεύγει τρέχοντας από την άλλη. Ακόμα αναρωτιέμαι αν θα έχει άλλες ευκαιρίες ο Α. στη ζωή του να χαμογελάσει.
Στην τελική
Να προσφέρεις σε μια κατασκήνωση σημαίνει ότι παίρνεις στα χέρια σου παιδικές ψυχές στις οποίες δίνεις όλα αυτά που σχολείο και οικογένεια δεν μπορούν να δώσουν σε ένα ολόκληρο χειμώνα. Πριν σκεφτείς την ευθύνη, σκέψου πόσο καλύτερος άνθρωπος γίνεσαι στο τέλος. Και αξίζει όσο λίγες καλοκαιρινές στιγμές.
Το ταμείο της εβδομάδας
(+)
Οι εβδομαδιαίες «πρόβες» του Κώστα Θεοδώρου στο «Μικρό Θέατρο». Καταπληκτικές μουσικές και εξαιρετικές αφισέτες να τις διαφημίζουν.
Το «Δίπολο» του Βασίλη Ιωαννίδη εξελίσσεται σε έναν από τους πιο αθόρυβους και ενδιαφέροντες χώρους στη Θεσσαλονίκη.
Λιγότεροι νεκροί στους δρόμους, παρ' ότι η έξοδος ήταν φέτος μεγαλύτερη. Λέτε να βάλαμε μυαλό;
Πρώτο Σαββατοκύριακο εκτός. Τι πού εκτός; «Σαν τη Χαλκιδική έχει»;
Φόρτσα Αρειανάρα στον τελικό κυπέλλου στο ποδόσφαιρο. Ετσι για να διορθωθεί και η αδικία στο πρωτάθλημα...
(-)
Πόσες φορές αποκάλεσε «Μακεδονία» την FYROM ο Πούτιν; Τέσσερις; Που να μην ήταν και φίλος μας...
Στη Λωρίδα της Γάζας ξεκληρίζονται οικογένειες και κανείς δε μιλάει. Μέχρι πότε;
Την επόμενη χρονιά ο Δήμος Θεσσαλονίκης ας προσέξει λίγο περισσότερο τη διανομή μερίδων στην γιορτή του Πάσχα.
«Μια χώρα στον καναπέ του ψυχιάτρου», τίτλος ρεπορτάζ που συνοψίζει το σοκ της Αυστρίας για την αποκάλυψη της νέας υπόθεσης ομηρίας και αιμομιξίας.
40 χρόνια από το Μάη του '68. Ποιος τον θυμάται και πού είναι η παρακαταθήκη του;
Οι εβδομαδιαίες «πρόβες» του Κώστα Θεοδώρου στο «Μικρό Θέατρο». Καταπληκτικές μουσικές και εξαιρετικές αφισέτες να τις διαφημίζουν.
Το «Δίπολο» του Βασίλη Ιωαννίδη εξελίσσεται σε έναν από τους πιο αθόρυβους και ενδιαφέροντες χώρους στη Θεσσαλονίκη.
Λιγότεροι νεκροί στους δρόμους, παρ' ότι η έξοδος ήταν φέτος μεγαλύτερη. Λέτε να βάλαμε μυαλό;
Πρώτο Σαββατοκύριακο εκτός. Τι πού εκτός; «Σαν τη Χαλκιδική έχει»;
Φόρτσα Αρειανάρα στον τελικό κυπέλλου στο ποδόσφαιρο. Ετσι για να διορθωθεί και η αδικία στο πρωτάθλημα...
(-)
Πόσες φορές αποκάλεσε «Μακεδονία» την FYROM ο Πούτιν; Τέσσερις; Που να μην ήταν και φίλος μας...
Στη Λωρίδα της Γάζας ξεκληρίζονται οικογένειες και κανείς δε μιλάει. Μέχρι πότε;
Την επόμενη χρονιά ο Δήμος Θεσσαλονίκης ας προσέξει λίγο περισσότερο τη διανομή μερίδων στην γιορτή του Πάσχα.
«Μια χώρα στον καναπέ του ψυχιάτρου», τίτλος ρεπορτάζ που συνοψίζει το σοκ της Αυστρίας για την αποκάλυψη της νέας υπόθεσης ομηρίας και αιμομιξίας.
40 χρόνια από το Μάη του '68. Ποιος τον θυμάται και πού είναι η παρακαταθήκη του;
Ο πληθωρισμός των αναγκών μας
Την ώρα που οι Ελληνες ξοδεύαμε το δώρο, την ενίσχυση των παππούδων και κάτι από τις οικονομίες των προηγούμενων μηνών για να περισσέψει το φαγητό στο πασχαλινό μας τραπέζι, ο Χοακίν Αλμούνια, ως άλλος Νίκος Γκαργκάνας, απέστειλε τη λυπητερή του πρόβλεψη στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εαρινή, είπε, οικονομική πρόβλεψη. Μα ταιριάζουν αυτά σε μια πρόταση; Τι δουλειά έχει το καλοκαίρι με τον πληθωρισμό; Πώς μπορεί κάποιος να κάνει οικονομία όταν ξεκινούν τα «μπάνια του λαού»;
Νομίζω ότι κανείς δεν θα ασχολούνταν με τα δυσοίωνα μαντάτα για την οικονομία της Ευρωζώνης αν υπήρχε έστω μία σοβαρή είδηση γιατί, απλά, τέτοιες ειδήσεις δεν ενδιαφέρουν πλέον τον κοσμάκη. Οι Ελληνες υποφέρουν, παλεύουν, στερούνται αλλά επίσης γνωρίζουν ότι όλα αυτά τα νούμερα στους προϋπολογισμούς δεν επηρεάζουν παρά στο ελάχιστο τη δική τους τσέπη. Ισως, νομίζω, έχουν καταλάβει πια ότι ένα κομμάτι της ανάγκης τους είναι κι όλας τεχνητό, πλασματικό, κάτι σαν μετά - μετακατοχικό σύνδρομο που αδυνατούν να αποτινάξουν γιατί οι προηγούμενες γενιές τους τα είπαν μισά...
Εντάξει, στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι πληρώνονται με ψίχουλα και η ακρίβεια τρέχει τόσο γρήγορα που ούτε το 5% των αυξήσεων της ΓΣΕΕ, ούτε η δεύτερη δουλειά και οι «καβάντζες» των περιουσιακών στοιχείων μπορούν να την προλάβουν. Εγώ όμως μιλάω για έναν «καταναλωτικό πληθωρισμό» που έχει να κάνει με τις περιττές μας αγορές και τη λάθος ιεράρχηση των αναγκών μας γενικώς.
Ως λαός έχουμε λανθασμένη αντίληψη ακόμη και για τον τρόπο που θα βελτιωθούν τα οικονομικά μας. Ρίχνουμε κυβερνήσεις αν ακριβύνει η ντομάτα, ανεβάζουμε κυβερνήσεις αν μας υποσχεθούν κάποιο επίδομα, αλλά δεν ανοίγουμε ούτε μύτη για τα φακελάκια που δίνουμε στα νοσοκομεία, για τα ιδιαίτερα που μας κάνουν οι καθηγητές των σχολείων, για την ληστεία των τραπεζών σε κάθε μας δάνειο. Εκεί, νομίζω, ξοδεύουν οι Ελληνες τα χρήματα που τους λείπουν στο τέλος του κάθε μήνα. Αυτά τα «νταβατζιλίκια» πρέπει να σταματήσουν για να μπορούμε να αντέξουμε και την άνοδο του πετρελαίου και την κερδοσκοπία της αγοράς.
Αλλά πώς να απαιτήσουμε αυτήν την αλλαγή όταν δεν μιλάμε ακόμη και για τα πιο απλά; Κανείς δεν είπε στον Γκαργκάνα : «Καλά, μιλάς εσύ για περικοπές που παίρνεις 300.000 ευρώ το χρόνο;». Και καλά, αυτός τα παίρνει, αυτοί που του τα δίνουνε γιατί δε λογοδότησαν ποτέ; Ειρωνεία της τύχης : Ξέρετε τι μισθό παίρνει ο Χοακίν Αλμούνια; Αν δεν κάνω λάθος, γύρω στις 60.000 ευρώ το χρόνο...
Νομίζω ότι κανείς δεν θα ασχολούνταν με τα δυσοίωνα μαντάτα για την οικονομία της Ευρωζώνης αν υπήρχε έστω μία σοβαρή είδηση γιατί, απλά, τέτοιες ειδήσεις δεν ενδιαφέρουν πλέον τον κοσμάκη. Οι Ελληνες υποφέρουν, παλεύουν, στερούνται αλλά επίσης γνωρίζουν ότι όλα αυτά τα νούμερα στους προϋπολογισμούς δεν επηρεάζουν παρά στο ελάχιστο τη δική τους τσέπη. Ισως, νομίζω, έχουν καταλάβει πια ότι ένα κομμάτι της ανάγκης τους είναι κι όλας τεχνητό, πλασματικό, κάτι σαν μετά - μετακατοχικό σύνδρομο που αδυνατούν να αποτινάξουν γιατί οι προηγούμενες γενιές τους τα είπαν μισά...
Εντάξει, στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι πληρώνονται με ψίχουλα και η ακρίβεια τρέχει τόσο γρήγορα που ούτε το 5% των αυξήσεων της ΓΣΕΕ, ούτε η δεύτερη δουλειά και οι «καβάντζες» των περιουσιακών στοιχείων μπορούν να την προλάβουν. Εγώ όμως μιλάω για έναν «καταναλωτικό πληθωρισμό» που έχει να κάνει με τις περιττές μας αγορές και τη λάθος ιεράρχηση των αναγκών μας γενικώς.
Ως λαός έχουμε λανθασμένη αντίληψη ακόμη και για τον τρόπο που θα βελτιωθούν τα οικονομικά μας. Ρίχνουμε κυβερνήσεις αν ακριβύνει η ντομάτα, ανεβάζουμε κυβερνήσεις αν μας υποσχεθούν κάποιο επίδομα, αλλά δεν ανοίγουμε ούτε μύτη για τα φακελάκια που δίνουμε στα νοσοκομεία, για τα ιδιαίτερα που μας κάνουν οι καθηγητές των σχολείων, για την ληστεία των τραπεζών σε κάθε μας δάνειο. Εκεί, νομίζω, ξοδεύουν οι Ελληνες τα χρήματα που τους λείπουν στο τέλος του κάθε μήνα. Αυτά τα «νταβατζιλίκια» πρέπει να σταματήσουν για να μπορούμε να αντέξουμε και την άνοδο του πετρελαίου και την κερδοσκοπία της αγοράς.
Αλλά πώς να απαιτήσουμε αυτήν την αλλαγή όταν δεν μιλάμε ακόμη και για τα πιο απλά; Κανείς δεν είπε στον Γκαργκάνα : «Καλά, μιλάς εσύ για περικοπές που παίρνεις 300.000 ευρώ το χρόνο;». Και καλά, αυτός τα παίρνει, αυτοί που του τα δίνουνε γιατί δε λογοδότησαν ποτέ; Ειρωνεία της τύχης : Ξέρετε τι μισθό παίρνει ο Χοακίν Αλμούνια; Αν δεν κάνω λάθος, γύρω στις 60.000 ευρώ το χρόνο...
Ατάκες
Ατάκα και επί τόπου
Του Γιώργου Χατζηβασιλείου
«O κόσμος οφείλει ευγνωμοσύνη στον Τζορτζ Μπους»
Γκόρντον Μπράουν
Σκύβοντας το κεφάλι ευλαβικά (και με φαντασία) στο «μεγάλο αφεντικό»...
«Ο πολιτισμός σήμερα ασφαλώς και ευνοεί τους βλάκες. Δεν έχεις δει μέχρι και υπουργούς βλάκες; Εδώ ο άλλος της Αμερικής έγινε πλανητάρχης. Αυτός στην πρωτόγονη κατάσταση, στη φυσική αξιοκρατία, θα είχε πεθάνει της πείνας, δε θα ήταν ικανός ούτε μια μπανάνα να βρει»
Διονύσης Χαριτόπουλος
Πολιτισμένη βλακεία...
«Πάλι οι Ταλιμπάν... Είναι μια εξωφρενική απόφαση που υποστηρίζεται από ένα τραγελαφικό κείμενο. Πίσω από μια βιτρίνα ηθικοπλαστικών προθέσεων κρύβεται μια κοινωνία συντηρητική και μικρόψυχη που εξοστρακίζει τους φόβους της με το κυνήγι μαγισσών»
Ερση Σωτηροπούλου
Η συγγραφέας για την απόφαση απόσυρσης από τα σχολεία του βραβευμένου «άσεμνου» βιβλίου της «Ζιγκ Ζαγκ στις νεραντζιές»
Του Γιώργου Χατζηβασιλείου
«O κόσμος οφείλει ευγνωμοσύνη στον Τζορτζ Μπους»
Γκόρντον Μπράουν
Σκύβοντας το κεφάλι ευλαβικά (και με φαντασία) στο «μεγάλο αφεντικό»...
«Ο πολιτισμός σήμερα ασφαλώς και ευνοεί τους βλάκες. Δεν έχεις δει μέχρι και υπουργούς βλάκες; Εδώ ο άλλος της Αμερικής έγινε πλανητάρχης. Αυτός στην πρωτόγονη κατάσταση, στη φυσική αξιοκρατία, θα είχε πεθάνει της πείνας, δε θα ήταν ικανός ούτε μια μπανάνα να βρει»
Διονύσης Χαριτόπουλος
Πολιτισμένη βλακεία...
«Πάλι οι Ταλιμπάν... Είναι μια εξωφρενική απόφαση που υποστηρίζεται από ένα τραγελαφικό κείμενο. Πίσω από μια βιτρίνα ηθικοπλαστικών προθέσεων κρύβεται μια κοινωνία συντηρητική και μικρόψυχη που εξοστρακίζει τους φόβους της με το κυνήγι μαγισσών»
Ερση Σωτηροπούλου
Η συγγραφέας για την απόφαση απόσυρσης από τα σχολεία του βραβευμένου «άσεμνου» βιβλίου της «Ζιγκ Ζαγκ στις νεραντζιές»
Στιγμές
«Με το σπρέι του μυαλού μου»
«Συνηθίζω να λερώνω με συνθήματα τους τοίχους
ή να γράφω κάπου κάπου αποσπάσματα από στίχους
ή και πάλι να βαδίζω στη βροχή
άμα θες να ταξιδέψεις πάντα υπάρχει αφορμή...»
(Goin' Through)
της Παυλίνας Εξαδακτύλου, pavlinaex@gmail. com
φωτ: Γρηγόρης Σιαμίδης, siamidisgr@yahoo. com
Επτά μήνες στην περιοχή γύρω από τη Βασιλέως Ηρακλείου και τη Φράγκων. Ανάμεσα στα Λουλουδάδικα και την Κομνηνών. Από τα δικαστήρια στην Ερμού και πάλι πίσω. Μια ολόκληρη πόλη κάτω από τη μύτη της πόλης. Ενας ανείπωτος κόσμος. Ενας κόσμος πρέπει να ειπωθεί. Ανθρωποι ανάμεσα σε παρτέρια με πανσέδες, καρβέλια ψωμί, ταψιά μοσχομυριστής τυρόπιτας, παστά ψάρια, τενεκέδες με ελιές και τυριά, βάζα γεμάτα καβουρόψυχα.
Ενα ολόκληρο σύμπαν μέσα στην πόλη.
Τα αδέλφια Λαμπριανίδη με τις φωτοτυπίες στη Φραγκίνη. Ωρες ατέλειωτες γαντζωμένοι στα φωτοτυπικά. Πόσο δύσκολη δουλειά μου φαίνεται. Πόσο μονότονη. Πόση αντοχή χρειάζεται. Τους θαυμάζω. Οπως και τη Δέσποινα απ' το κυλικείο του Νίκου. Ενα καχεκτικό κορίτσι που κουβαλάει καφέδες από γραφείο σε γραφείο. Είναι πάντα χαμογελαστή. Πάντα ευγενική. Στα μάτια της όμως βλέπεις μια άλλη αλήθεια. Εχουν μια κρυμμένη θλίψη που γλιστρά καμιά φορά και σπάει στο πάτωμα. Το μπαράκι δίπλα στην Τράπεζα και στο ντελικατέσεν. Τα μεσημέρια γεμίζει με άνδρες που πίνουν ουζάκια με καλοφτιαγμένους μεζέδες. Μεσημέρια γεμάτα Μητροπάνο. «Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη» και «Δώσε μου φωτιά».
Ο Κώστας που δουλεύει στο μπαρ.
Ενα παιδί λες και βγήκε από ελληνική ταινία της δεκαετίας του '60. Παπαμιχαήλ στις «Διπλοπενιές», Γεωργίτσης στις «Θαλασσιές τις χάντρες». Κοιτάζει με το πιο ευθύβολο βλέμμα που έχω δει ποτέ. Ετοιμάζεται να φύγει φαντάρος. Κομμάτι του ανείπωτου όλοι. Τα αδέλφια Λάμδα, η Δέσποινα, ο Κώστας. Ενας αληθινός κόσμος. Από κείνους που δε μπορείς να συναντήσεις σε ιλουστρασιόν σελίδες. Τριγύρω γεμάτο περίπτερα. Γυαλιστερά εξώφυλλα, γυαλιστερά χαμόγελα. Τόσο γυαλιστερά που παγώνεις. Κανένας από τους «ανείπωτους» δεν το έχει αυτό το χαμόγελο.
Δεν είναι χάρτινοι. Είναι απλά «ανείπωτοι».
Κανένας δεν σκοπεύει να τους κάνει εξώφυλλο. Οι «ανείπωτοι» δεν πουλάνε. Συνεχίζουν τις ζωές τους στα στενάκια της Φράγκων. Στα κατσαβίδια, τις πρίζες, τα ντουί και τα καλώδια. Το χώμα, τις κοπριές και τις μηχανές κλαδέματος. Ενας ζητιάνος Φράγκων με Τύπου. Κάθε μέρα εκεί. Οι δικηγορικές τσάντες σκαλίζουν προσωρινά την ηρεμία του, αλλά αυτός παραμένει εκεί. Δίπλα στο Ωδείο. Λες και περιμένει μια κοπέλα μ' ένα φαγωμένο στις άκρες φουστάνι να κατέβει τις σκάλες του Ωδείου, κρατώντας ένα βιολί. Ενα ανείπωτο όνειρο που χάνεται με το πρώτο σκάλισμα της τσάντας. Ανθρωποι που δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Ζωές που πρέπει να μπουν σε λέξεις και προτάσεις. Να γραφτούν σαν συνθήματα σε τοίχους. «Στοιχειωμένη πολιτεία κάθε βράδυ τέτοια ώρα/ αντιμέτωπη η νύχτα με τα πνεύματά της τώρα/ και ο δρόμος, αφιλόξενος υγρός/ στα παγκάκια της πλατείας πάντα οι ίδιοι δυστυχώς/ ένα ακόμη παραμύθι μια ακόμη οπτασία/ κάθε σύνθημα που γράφω έχει άλλη σημασία/ κι ίσως κάποιος καταλάβει παραπάνω από μια λέξη/ και προλάβει να απαντήσει πριν να φέξει».
Υ.Γ: Η οδός Φράγκων αποτελούσε το κέντρο της ευρωπαϊκής συνοικίας της πόλης. Το 19ο αιώνα φιλοξενούσε το ναό της Αμίαντης Σύλληψης της Θεοτόκου, καθολική Εκκλησία, χτισμένη το 1897, το Νοσοκομείο των Ιησουϊτών και την Οθωμανική Τράπεζα, το σημερινό Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Τον Απρίλη του 1903 η Οθωμανική Τράπεζα ανατινάχθηκε με εκρηκτικά σ' ένα μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων που συγκλόνισε τη Θεσσαλονίκη.
«Συνηθίζω να λερώνω με συνθήματα τους τοίχους
ή να γράφω κάπου κάπου αποσπάσματα από στίχους
ή και πάλι να βαδίζω στη βροχή
άμα θες να ταξιδέψεις πάντα υπάρχει αφορμή...»
(Goin' Through)
της Παυλίνας Εξαδακτύλου, pavlinaex@gmail. com
φωτ: Γρηγόρης Σιαμίδης, siamidisgr@yahoo. com
Επτά μήνες στην περιοχή γύρω από τη Βασιλέως Ηρακλείου και τη Φράγκων. Ανάμεσα στα Λουλουδάδικα και την Κομνηνών. Από τα δικαστήρια στην Ερμού και πάλι πίσω. Μια ολόκληρη πόλη κάτω από τη μύτη της πόλης. Ενας ανείπωτος κόσμος. Ενας κόσμος πρέπει να ειπωθεί. Ανθρωποι ανάμεσα σε παρτέρια με πανσέδες, καρβέλια ψωμί, ταψιά μοσχομυριστής τυρόπιτας, παστά ψάρια, τενεκέδες με ελιές και τυριά, βάζα γεμάτα καβουρόψυχα.
Ενα ολόκληρο σύμπαν μέσα στην πόλη.
Τα αδέλφια Λαμπριανίδη με τις φωτοτυπίες στη Φραγκίνη. Ωρες ατέλειωτες γαντζωμένοι στα φωτοτυπικά. Πόσο δύσκολη δουλειά μου φαίνεται. Πόσο μονότονη. Πόση αντοχή χρειάζεται. Τους θαυμάζω. Οπως και τη Δέσποινα απ' το κυλικείο του Νίκου. Ενα καχεκτικό κορίτσι που κουβαλάει καφέδες από γραφείο σε γραφείο. Είναι πάντα χαμογελαστή. Πάντα ευγενική. Στα μάτια της όμως βλέπεις μια άλλη αλήθεια. Εχουν μια κρυμμένη θλίψη που γλιστρά καμιά φορά και σπάει στο πάτωμα. Το μπαράκι δίπλα στην Τράπεζα και στο ντελικατέσεν. Τα μεσημέρια γεμίζει με άνδρες που πίνουν ουζάκια με καλοφτιαγμένους μεζέδες. Μεσημέρια γεμάτα Μητροπάνο. «Σ' αναζητώ στη Σαλονίκη» και «Δώσε μου φωτιά».
Ο Κώστας που δουλεύει στο μπαρ.
Ενα παιδί λες και βγήκε από ελληνική ταινία της δεκαετίας του '60. Παπαμιχαήλ στις «Διπλοπενιές», Γεωργίτσης στις «Θαλασσιές τις χάντρες». Κοιτάζει με το πιο ευθύβολο βλέμμα που έχω δει ποτέ. Ετοιμάζεται να φύγει φαντάρος. Κομμάτι του ανείπωτου όλοι. Τα αδέλφια Λάμδα, η Δέσποινα, ο Κώστας. Ενας αληθινός κόσμος. Από κείνους που δε μπορείς να συναντήσεις σε ιλουστρασιόν σελίδες. Τριγύρω γεμάτο περίπτερα. Γυαλιστερά εξώφυλλα, γυαλιστερά χαμόγελα. Τόσο γυαλιστερά που παγώνεις. Κανένας από τους «ανείπωτους» δεν το έχει αυτό το χαμόγελο.
Δεν είναι χάρτινοι. Είναι απλά «ανείπωτοι».
Κανένας δεν σκοπεύει να τους κάνει εξώφυλλο. Οι «ανείπωτοι» δεν πουλάνε. Συνεχίζουν τις ζωές τους στα στενάκια της Φράγκων. Στα κατσαβίδια, τις πρίζες, τα ντουί και τα καλώδια. Το χώμα, τις κοπριές και τις μηχανές κλαδέματος. Ενας ζητιάνος Φράγκων με Τύπου. Κάθε μέρα εκεί. Οι δικηγορικές τσάντες σκαλίζουν προσωρινά την ηρεμία του, αλλά αυτός παραμένει εκεί. Δίπλα στο Ωδείο. Λες και περιμένει μια κοπέλα μ' ένα φαγωμένο στις άκρες φουστάνι να κατέβει τις σκάλες του Ωδείου, κρατώντας ένα βιολί. Ενα ανείπωτο όνειρο που χάνεται με το πρώτο σκάλισμα της τσάντας. Ανθρωποι που δεν θα ξεχάσεις ποτέ. Ζωές που πρέπει να μπουν σε λέξεις και προτάσεις. Να γραφτούν σαν συνθήματα σε τοίχους. «Στοιχειωμένη πολιτεία κάθε βράδυ τέτοια ώρα/ αντιμέτωπη η νύχτα με τα πνεύματά της τώρα/ και ο δρόμος, αφιλόξενος υγρός/ στα παγκάκια της πλατείας πάντα οι ίδιοι δυστυχώς/ ένα ακόμη παραμύθι μια ακόμη οπτασία/ κάθε σύνθημα που γράφω έχει άλλη σημασία/ κι ίσως κάποιος καταλάβει παραπάνω από μια λέξη/ και προλάβει να απαντήσει πριν να φέξει».
Υ.Γ: Η οδός Φράγκων αποτελούσε το κέντρο της ευρωπαϊκής συνοικίας της πόλης. Το 19ο αιώνα φιλοξενούσε το ναό της Αμίαντης Σύλληψης της Θεοτόκου, καθολική Εκκλησία, χτισμένη το 1897, το Νοσοκομείο των Ιησουϊτών και την Οθωμανική Τράπεζα, το σημερινό Κρατικό Ωδείο Θεσσαλονίκης. Τον Απρίλη του 1903 η Οθωμανική Τράπεζα ανατινάχθηκε με εκρηκτικά σ' ένα μπαράζ βομβιστικών επιθέσεων που συγκλόνισε τη Θεσσαλονίκη.
Στις σκοτεινές αίθουσες
επιμέλεια: Νίκη Κεφαλά
IRON MAN
Σκηνοθεσία: Τζον Φαβρό
Παίζουν: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Τέρενς Χάουαρντ, Γκουίνεθ Πάλτρου, Τζεφ Μπρίτζες, Σάμιουελ Τζάκσον
Τι συμβαίνει; O δισεκατομμυριούχος βιομήχανος και εφευρέτης Τόνι Σταρκ, πρόεδρος της μεγαλύτερης αμερικανικής εταιρείας όπλων, έχει αποκτήσει τεράστια φήμη, καθώς προασπίζεται με επιτυχία τα αμερικανικά συμφέροντα παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια όμως μιας επίδειξης όπλων, ο Σταρκ πέφτει θύμα απαγωγής και όλη του η ζωή ξαφνικά αλλάζει. Οταν αυτοί τον διατάζουν να φτιάξει ένα καταστροφικό όπλο για τον μυστηριώδη επικεφαλής τους, ο Σταρκ βρίσκει την ευκαιρία και κατασκευάζει μια πανοπλία με τη βοήθεια της οποίας κατορθώνει και δραπετεύει.
Να το δω; Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Τζον Φαβρό, ο οποίος κλήθηκε να ανταποκριθεί όχι μόνο στην τεχνολογική πρόκληση μιας τόσο απαιτητικής περιπέτειας, αλλά και στην πρόκληση ανάδειξης του ανθρώπινου παράγοντα στοχεύοντας στη σχολή Τιμ Μπάρτον. Αυτός που κάνει τη διαφορά είναι ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ο οποίος δίνει μια διαφορετική διάσταση στον υπερήρωα.
ΛΟΥΚΙ ΛΟΥΚ ΤΡΕΛΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ
Σκηνοθεσία: Ολιβερ Ζαν Μαρί
Ακούγονται οι φωνές των: Λάμπερτ Γουίλσον, Φρανσουά Μορέλ
O Λούκι Λουκ έχει αναλάβει να συνοδεύσει τους αδερφούς Ντάλτον στο δικαστήριο. Εκείνοι όμως καταφέρνουν να το σκάσουνε και τρέχουν στις τράπεζες της πόλης για να τις ληστέψουν. Κι ενώ η αστυνομία τους αναζητά, αυτοί καταφέρνουν να φυγαδευτούν σε μια καρότσα ενός καραβανιού...
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Αγερ
Παίζουν: Κιάνου Ριβς, Κρις Εβανς, Φόρεστ Γουίτακερ
Ενας βετεράνος αστυνομικός του Λος Αντζελες μετά το θάνατο της γυναίκας του ενοχοποιείται για τη δολοφονία ενός συναδέλφου του με αποτέλεσμα να πάει ενάντια στα αστυνομικά του καθήκοντα και να αμφιβάλλει για την εμπιστοσύνη όλων όσων τον περιβάλλουν. Το σενάριο υπογράφει ο γνωστός συγγραφέας Τζέιμς Ελρόι («Η Μαύρη Ντάλια», «Λος Αντζελες Εμπιστευτικό»).
ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Στέφαν Ροζοβίσκυ
Παίζουν: Καρλ Μάλκοβιτς, Αγκουστ Ντιεχλ
Η αληθινή ιστορία του Σάλομον Σόροβιτς, ο οποίος αφού βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1944, συμφώνησε να βοηθήσει τους Ναζί σε μια οργανωμένη επιχείρηση παραχάραξης που στήθηκε για να βοηθήσει οικονομικά τον πόλεμο.
ΠΡΟΣΕΧΩΣ... ΖΑΜΠΛΟΥΤΟΙ
Σκηνοθεσία: Αντι Τέναντ
Παίζουν: Κέιτ Χάντσον, Μάθιου Μακόναχι
Ο Μπεν Φίνεγκαν είναι ένας γοητευτικός κυνηγός θησαυρών που του έχει γίνει έμμονη ιδέα να ανακαλύψει ένα θρυλικό ναυάγιο του 18ου αιώνα. Στην προσπάθειά του να το βρει, «βουλιάζει» όλη του την περιουσία και ταυτόχρονα το γάμο του με την Τες. Οταν η Τες κατορθώνει να ξαναφτιάξει τη ζωή της, ο Μπεν ανακαλύπτει ένα σημαντικό στοιχείο για το μέρος που βρίσκεται ο θησαυρός...
Αν μείνετε σπίτι...
ΤΑ DVD THΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ (2006)
Relative strangers
Σκηνοθεσία: Κρεγκ Γκλιένα
Παίζουν: Ντάνι Ντε Βίτο, Κάθι Μπέιτς, Νιβ Κάμπελ
To DVD: Ο Ρίτσαρντ είναι ένας επαγγελματίας που στην προσπάθειά του να εντοπίσει τους βιολογικούς του γονείς αντιλαμβάνεται ότι το ζεύγος που τον συνέλαβε δεν είναι ακριβώς αριστοκρατικό...
Μας άρεσε: Το δίδυμο Ντε Βίτο-Μπέιτς που προκαλεί γέλιο και μόνο που τους βλέπεις σαν ζευγάρι.
Δεν θα σας αρέσει: Το ηθικοδιδακτικό φινάλε που έχουν οι ταινίες ανάλογου ύφους.
Είδος: Kωμωδία Γλώσσα: Αγγλικά Ηχος: Digital Theater Sound
OIKOΓΕΝΕΙΑΚΟΙ ΔΕΣΜΟΙ (2007)
Dreamer: Ιnspired by a true story
Σκηνοθεσία: Τζον Γκέτινς
Παίζουν: Nτακότα Φάνινγκ, Κερτ Ράσελ, Κρις Κριστόφερσον
To DVD: Ο Μπεν Κρέιν είναι ένας απλός αγρότης που ζει μια ήρεμη ζωή με τη νεαρή κόρη του στη φάρμα τους. Οι σχέσεις πατέρα και κόρης είναι αδύναμες, μέχρι τη στιγμή που ένα βαριά τραυματισμένο άλογο ιπποδρομιών εισβάλλει στη ζωή τους και γίνεται η αφορμή να ανοικοδομηθούν οι χαμένοι οικογενειακοί τους δεσμοί. Μαζί, πατέρας και κόρη, αλλά και παππούς, θα προσπαθήσουν να δώσουν στον Ονειροπόλο, το άλογο, μια δεύτερη ευκαιρία.
Μας άρεσε: Οι καλές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών.
Δεν θα σας αρέσει: Αν περιμένετε κάτι παραπάνω από μια ταινία που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια.
Είδος: Δραμα Γλώσσα: Αγγλικά Ηχος: Dolby Digital
IRON MAN
Σκηνοθεσία: Τζον Φαβρό
Παίζουν: Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, Τέρενς Χάουαρντ, Γκουίνεθ Πάλτρου, Τζεφ Μπρίτζες, Σάμιουελ Τζάκσον
Τι συμβαίνει; O δισεκατομμυριούχος βιομήχανος και εφευρέτης Τόνι Σταρκ, πρόεδρος της μεγαλύτερης αμερικανικής εταιρείας όπλων, έχει αποκτήσει τεράστια φήμη, καθώς προασπίζεται με επιτυχία τα αμερικανικά συμφέροντα παγκοσμίως. Κατά τη διάρκεια όμως μιας επίδειξης όπλων, ο Σταρκ πέφτει θύμα απαγωγής και όλη του η ζωή ξαφνικά αλλάζει. Οταν αυτοί τον διατάζουν να φτιάξει ένα καταστροφικό όπλο για τον μυστηριώδη επικεφαλής τους, ο Σταρκ βρίσκει την ευκαιρία και κατασκευάζει μια πανοπλία με τη βοήθεια της οποίας κατορθώνει και δραπετεύει.
Να το δω; Σκηνοθέτης της ταινίας είναι ο Τζον Φαβρό, ο οποίος κλήθηκε να ανταποκριθεί όχι μόνο στην τεχνολογική πρόκληση μιας τόσο απαιτητικής περιπέτειας, αλλά και στην πρόκληση ανάδειξης του ανθρώπινου παράγοντα στοχεύοντας στη σχολή Τιμ Μπάρτον. Αυτός που κάνει τη διαφορά είναι ο Ρόμπερτ Ντάουνι Τζούνιορ, ο οποίος δίνει μια διαφορετική διάσταση στον υπερήρωα.
ΛΟΥΚΙ ΛΟΥΚ ΤΡΕΛΕΣ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΡΙΑ ΔΥΣΗ
Σκηνοθεσία: Ολιβερ Ζαν Μαρί
Ακούγονται οι φωνές των: Λάμπερτ Γουίλσον, Φρανσουά Μορέλ
O Λούκι Λουκ έχει αναλάβει να συνοδεύσει τους αδερφούς Ντάλτον στο δικαστήριο. Εκείνοι όμως καταφέρνουν να το σκάσουνε και τρέχουν στις τράπεζες της πόλης για να τις ληστέψουν. Κι ενώ η αστυνομία τους αναζητά, αυτοί καταφέρνουν να φυγαδευτούν σε μια καρότσα ενός καραβανιού...
Η ΕΞΟΥΣΙΑ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ
Σκηνοθεσία: Ντέιβιντ Αγερ
Παίζουν: Κιάνου Ριβς, Κρις Εβανς, Φόρεστ Γουίτακερ
Ενας βετεράνος αστυνομικός του Λος Αντζελες μετά το θάνατο της γυναίκας του ενοχοποιείται για τη δολοφονία ενός συναδέλφου του με αποτέλεσμα να πάει ενάντια στα αστυνομικά του καθήκοντα και να αμφιβάλλει για την εμπιστοσύνη όλων όσων τον περιβάλλουν. Το σενάριο υπογράφει ο γνωστός συγγραφέας Τζέιμς Ελρόι («Η Μαύρη Ντάλια», «Λος Αντζελες Εμπιστευτικό»).
ΠΑΡΑΧΑΡΑΚΤΕΣ
Σκηνοθεσία: Στέφαν Ροζοβίσκυ
Παίζουν: Καρλ Μάλκοβιτς, Αγκουστ Ντιεχλ
Η αληθινή ιστορία του Σάλομον Σόροβιτς, ο οποίος αφού βρέθηκε σε στρατόπεδο συγκέντρωσης το 1944, συμφώνησε να βοηθήσει τους Ναζί σε μια οργανωμένη επιχείρηση παραχάραξης που στήθηκε για να βοηθήσει οικονομικά τον πόλεμο.
ΠΡΟΣΕΧΩΣ... ΖΑΜΠΛΟΥΤΟΙ
Σκηνοθεσία: Αντι Τέναντ
Παίζουν: Κέιτ Χάντσον, Μάθιου Μακόναχι
Ο Μπεν Φίνεγκαν είναι ένας γοητευτικός κυνηγός θησαυρών που του έχει γίνει έμμονη ιδέα να ανακαλύψει ένα θρυλικό ναυάγιο του 18ου αιώνα. Στην προσπάθειά του να το βρει, «βουλιάζει» όλη του την περιουσία και ταυτόχρονα το γάμο του με την Τες. Οταν η Τες κατορθώνει να ξαναφτιάξει τη ζωή της, ο Μπεν ανακαλύπτει ένα σημαντικό στοιχείο για το μέρος που βρίσκεται ο θησαυρός...
Αν μείνετε σπίτι...
ΤΑ DVD THΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
ΚΑΙ ΑΠΟ ΕΔΩ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ (2006)
Relative strangers
Σκηνοθεσία: Κρεγκ Γκλιένα
Παίζουν: Ντάνι Ντε Βίτο, Κάθι Μπέιτς, Νιβ Κάμπελ
To DVD: Ο Ρίτσαρντ είναι ένας επαγγελματίας που στην προσπάθειά του να εντοπίσει τους βιολογικούς του γονείς αντιλαμβάνεται ότι το ζεύγος που τον συνέλαβε δεν είναι ακριβώς αριστοκρατικό...
Μας άρεσε: Το δίδυμο Ντε Βίτο-Μπέιτς που προκαλεί γέλιο και μόνο που τους βλέπεις σαν ζευγάρι.
Δεν θα σας αρέσει: Το ηθικοδιδακτικό φινάλε που έχουν οι ταινίες ανάλογου ύφους.
Είδος: Kωμωδία Γλώσσα: Αγγλικά Ηχος: Digital Theater Sound
OIKOΓΕΝΕΙΑΚΟΙ ΔΕΣΜΟΙ (2007)
Dreamer: Ιnspired by a true story
Σκηνοθεσία: Τζον Γκέτινς
Παίζουν: Nτακότα Φάνινγκ, Κερτ Ράσελ, Κρις Κριστόφερσον
To DVD: Ο Μπεν Κρέιν είναι ένας απλός αγρότης που ζει μια ήρεμη ζωή με τη νεαρή κόρη του στη φάρμα τους. Οι σχέσεις πατέρα και κόρης είναι αδύναμες, μέχρι τη στιγμή που ένα βαριά τραυματισμένο άλογο ιπποδρομιών εισβάλλει στη ζωή τους και γίνεται η αφορμή να ανοικοδομηθούν οι χαμένοι οικογενειακοί τους δεσμοί. Μαζί, πατέρας και κόρη, αλλά και παππούς, θα προσπαθήσουν να δώσουν στον Ονειροπόλο, το άλογο, μια δεύτερη ευκαιρία.
Μας άρεσε: Οι καλές ερμηνείες όλων των πρωταγωνιστών.
Δεν θα σας αρέσει: Αν περιμένετε κάτι παραπάνω από μια ταινία που απευθύνεται σε όλη την οικογένεια.
Είδος: Δραμα Γλώσσα: Αγγλικά Ηχος: Dolby Digital
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
