της Παυλίνας Εξαδακτύλου, pavlinaex@gmail. com
Πρέπει να γράψω ένα κομμάτι που να μιλά για την αξία της κατασκήνωσης στα παιδικά χρόνια. Τότε που τρέχαμε όλοι μαζί με τα πέλματα γυμνά στις παραλίες και φοράγαμε πάνινα, χρωματιστά καπέλα για να μην καούμε απ' τον ήλιο. Δώσαμε ένα ραντεβού, λίγο αφότου είχαν κλείσει τα σχολεία και ξεκινήσαμε.
Τριάντα παιδικά χαμόγελα σκαρφαλωμένα σ' ένα πούλμαν.
Τι χαρές κάναμε όταν αποχαιρετίσαμε τους γονείς και καταλάβαμε ότι θα τους δούμε μετά από αρκετές μέρες. Ημασταν πια μόνοι. Υπεύθυνοι για τον εαυτό μας. Μαθαίναμε σιγά-σιγά να φροντίζουμε τον εαυτό μας. Να φροντίζουμε το διπλανό μας. Να νοιαζόμαστε γι' αυτόν. Να μοιραζόμαστε. Αντικείμενα, ρούχα, παιχνίδια, συνθήκες, συναισθήματα. Πόσο όμορφο είναι να μοιράζεσαι. Μια μικρή χαρά που κόβεις στη μέση και σου επιστρέφει διπλή. Μια μικρή λύπη που κόβεις στα δυο και γλιστρά για πάντα από τα χέρια σου. Φίλοι που δέθηκαν με μια κλωστή από άμμο ένα αυγουστιάτικο απόγευμα. Καρδιές που χτυπούν γρήγορα και ποδοβολητά στα ζεστά χαλίκια.
Αγόρια και κορίτσια μαζί.
Δε φοβόμαστε πια τα αγόρια. Δε μας κοροϊδεύουν εκείνα. Λες και χρειαζόμασταν λίγες κουταλιές αλμύρας για να μην είμαστε ξένοι. Τρέχουμε στους αμμόλοφους και στα πρασινωπά βουναλάκια. Μαθαίνουμε να υπακούμε. Να πειθαρχούμε. Να δείχνουμε υπομονή. Να γινόμαστε ομάδα. Να ανήκουμε. Τίποτε πιο σημαντικό από το να ανήκεις. Να 'σαι ένα χέρι σε μια ανθρώπινη αλυσίδα. Το πιο ωραίο καλοκαίρι της ζωής μας. Τι κρίμα που εκείνο το καλοκαίρι δεν ήμουν εκεί. Κι ίσως γι' αυτό να δυσκολεύω να μοιραστώ. Κι ίσως γι' αυτό προσπαθώ, πολλές φορές άτεχνα, να ανήκω. Δεν έχω μυρωδιά κατασκήνωσης. Δεν τρέχει απ' τα χέρια μου άμμος. Γυρίζω το χρόνο πίσω και τρυπώνω σε μια κατασκήνωση. «Τι χαρά κι αυτή, να είσαι παιδί/ ταξίδια ονείρων σε χώρα μακρινή/ το ραβδάκι μου κτυπώ, κάνω μαγικό. / Κι αν είμαι παιδί, μια συμβουλή/σε όλους τους μεγάλους που είναι σοβαροί/ψάξτε μέσα σας καλά, είσαστε και σείς παιδιά»
Ομαδάρχης σημαίνει «προσφέρω»
Αν δεν έχεις πάει κατασκήνωση ως ομαδάρχης, το κεφάλαιο «προσφορά» στο βιβλίο της ζωής σου είναι μισό. Για ψάξ' το λίγο.
Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, adisalames@yahoo.com
Δεν έχεις δικαιολογία αν έχουν περάσει καλοκαίρια ανέμελα, χωρίς να έχεις μπει στην διαδικασία να «ταλαιπωρηθείς» για μερικές βδομάδες για να νταντέψεις, να συμβουλέψεις και να παίξεις, με μπόμπιρες σε μια κατασκήνωση. Και απλό δεν είναι και ενδιαφέρον έχει και πάνω από όλα σε βγάζει από τη βολή σου. Και εξηγώ.
Το παιδί ακτινογραφία της ψυχής σου
Οταν βρίσκεσαι σε μία κατασκήνωση και πρέπει να ζήσεις μαζί με μια ντουζίνα παιδιά, τα οποία και θα έχεις την ευθύνη τους, δε χωράει «φίδιασμα», ούτε μαγκιές του κώλου για να έχεις την ησυχία σου. Και λίγο θα κοιμάσαι και το μυαλό σου στα παιδιά αυτά πρέπει να είναι και να μάθεις να τους ακούς, για να ανακαλύψεις τυχόν προβλήματά τους, πριν το πρόβλημα σε βρει κατά τη διάρκεια της κατασκηνωτικής περιόδου. Αν δεν ξεδιπλώσεις την ψυχή σου για να την απλώσεις μπροστά του, τίποτα δεν θα έχει να θυμάται. Και ούτε και εσύ.
Ισως μόνη του καλή ανάμνηση
Στην κατασκήνωση που πήγαινα είχα στην ομάδα μου και ένα παιδάκι από ένα από τα δύο παιδικά χωριά που διαθέτει η Θεσσαλονίκη. Ο Α. ,εννιά χρονών, κακοποιημένος από τους γονείς –αργότερα έμαθα ότι έσβηναν τσιγάρα στην πλάτη του- και αμίλητος. Πού και πού χαμογελούσε. Καμιά φορά θύμωνε με τα παιδιά που τον κορόιδευαν. Πήγαινε να τους δείρει, δεν τον άφηνα, έκλαιγε και ξανακλεινόταν τη σιωπή του. Τελειώνοντας η κατασκηνωτική περίοδος δεν περίμενα καν να με θυμάται. Λίγους μήνες μετά έμαθα πως τον πήραν πίσω οι γονείς του. Χάρηκα. Σκέφτηκα πως κάτι άλλαξε γι’ αυτό. Δεν θα έχει δυο χρόνια που διέσχιζα την πλατεία Αγ.Σοφίας και ακούω μια φωνή: «Κύριε Σαλαμέ!», είναι ο Α. που τρέχει να με αγκαλιάσει. Μεγαλωμένος. Την ώρα που πλησιάζει πέφτει το βλέμμα μου στα χέρια του. Κρατάει τρία πακέτα χαρτομάντιλα. Το μάτι μου πέφτει εκεί αμέσως. Το βλέπει και αλλάζει κατευθείαν φορά και φεύγει τρέχοντας από την άλλη. Ακόμα αναρωτιέμαι αν θα έχει άλλες ευκαιρίες ο Α. στη ζωή του να χαμογελάσει.
Στην τελική
Να προσφέρεις σε μια κατασκήνωση σημαίνει ότι παίρνεις στα χέρια σου παιδικές ψυχές στις οποίες δίνεις όλα αυτά που σχολείο και οικογένεια δεν μπορούν να δώσουν σε ένα ολόκληρο χειμώνα. Πριν σκεφτείς την ευθύνη, σκέψου πόσο καλύτερος άνθρωπος γίνεσαι στο τέλος. Και αξίζει όσο λίγες καλοκαιρινές στιγμές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου