Την ώρα που οι Ελληνες ξοδεύαμε το δώρο, την ενίσχυση των παππούδων και κάτι από τις οικονομίες των προηγούμενων μηνών για να περισσέψει το φαγητό στο πασχαλινό μας τραπέζι, ο Χοακίν Αλμούνια, ως άλλος Νίκος Γκαργκάνας, απέστειλε τη λυπητερή του πρόβλεψη στις χώρες της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Εαρινή, είπε, οικονομική πρόβλεψη. Μα ταιριάζουν αυτά σε μια πρόταση; Τι δουλειά έχει το καλοκαίρι με τον πληθωρισμό; Πώς μπορεί κάποιος να κάνει οικονομία όταν ξεκινούν τα «μπάνια του λαού»;
Νομίζω ότι κανείς δεν θα ασχολούνταν με τα δυσοίωνα μαντάτα για την οικονομία της Ευρωζώνης αν υπήρχε έστω μία σοβαρή είδηση γιατί, απλά, τέτοιες ειδήσεις δεν ενδιαφέρουν πλέον τον κοσμάκη. Οι Ελληνες υποφέρουν, παλεύουν, στερούνται αλλά επίσης γνωρίζουν ότι όλα αυτά τα νούμερα στους προϋπολογισμούς δεν επηρεάζουν παρά στο ελάχιστο τη δική τους τσέπη. Ισως, νομίζω, έχουν καταλάβει πια ότι ένα κομμάτι της ανάγκης τους είναι κι όλας τεχνητό, πλασματικό, κάτι σαν μετά - μετακατοχικό σύνδρομο που αδυνατούν να αποτινάξουν γιατί οι προηγούμενες γενιές τους τα είπαν μισά...
Εντάξει, στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι πληρώνονται με ψίχουλα και η ακρίβεια τρέχει τόσο γρήγορα που ούτε το 5% των αυξήσεων της ΓΣΕΕ, ούτε η δεύτερη δουλειά και οι «καβάντζες» των περιουσιακών στοιχείων μπορούν να την προλάβουν. Εγώ όμως μιλάω για έναν «καταναλωτικό πληθωρισμό» που έχει να κάνει με τις περιττές μας αγορές και τη λάθος ιεράρχηση των αναγκών μας γενικώς.
Ως λαός έχουμε λανθασμένη αντίληψη ακόμη και για τον τρόπο που θα βελτιωθούν τα οικονομικά μας. Ρίχνουμε κυβερνήσεις αν ακριβύνει η ντομάτα, ανεβάζουμε κυβερνήσεις αν μας υποσχεθούν κάποιο επίδομα, αλλά δεν ανοίγουμε ούτε μύτη για τα φακελάκια που δίνουμε στα νοσοκομεία, για τα ιδιαίτερα που μας κάνουν οι καθηγητές των σχολείων, για την ληστεία των τραπεζών σε κάθε μας δάνειο. Εκεί, νομίζω, ξοδεύουν οι Ελληνες τα χρήματα που τους λείπουν στο τέλος του κάθε μήνα. Αυτά τα «νταβατζιλίκια» πρέπει να σταματήσουν για να μπορούμε να αντέξουμε και την άνοδο του πετρελαίου και την κερδοσκοπία της αγοράς.
Αλλά πώς να απαιτήσουμε αυτήν την αλλαγή όταν δεν μιλάμε ακόμη και για τα πιο απλά; Κανείς δεν είπε στον Γκαργκάνα : «Καλά, μιλάς εσύ για περικοπές που παίρνεις 300.000 ευρώ το χρόνο;». Και καλά, αυτός τα παίρνει, αυτοί που του τα δίνουνε γιατί δε λογοδότησαν ποτέ; Ειρωνεία της τύχης : Ξέρετε τι μισθό παίρνει ο Χοακίν Αλμούνια; Αν δεν κάνω λάθος, γύρω στις 60.000 ευρώ το χρόνο...
Νομίζω ότι κανείς δεν θα ασχολούνταν με τα δυσοίωνα μαντάτα για την οικονομία της Ευρωζώνης αν υπήρχε έστω μία σοβαρή είδηση γιατί, απλά, τέτοιες ειδήσεις δεν ενδιαφέρουν πλέον τον κοσμάκη. Οι Ελληνες υποφέρουν, παλεύουν, στερούνται αλλά επίσης γνωρίζουν ότι όλα αυτά τα νούμερα στους προϋπολογισμούς δεν επηρεάζουν παρά στο ελάχιστο τη δική τους τσέπη. Ισως, νομίζω, έχουν καταλάβει πια ότι ένα κομμάτι της ανάγκης τους είναι κι όλας τεχνητό, πλασματικό, κάτι σαν μετά - μετακατοχικό σύνδρομο που αδυνατούν να αποτινάξουν γιατί οι προηγούμενες γενιές τους τα είπαν μισά...
Εντάξει, στην Ελλάδα οι εργαζόμενοι πληρώνονται με ψίχουλα και η ακρίβεια τρέχει τόσο γρήγορα που ούτε το 5% των αυξήσεων της ΓΣΕΕ, ούτε η δεύτερη δουλειά και οι «καβάντζες» των περιουσιακών στοιχείων μπορούν να την προλάβουν. Εγώ όμως μιλάω για έναν «καταναλωτικό πληθωρισμό» που έχει να κάνει με τις περιττές μας αγορές και τη λάθος ιεράρχηση των αναγκών μας γενικώς.
Ως λαός έχουμε λανθασμένη αντίληψη ακόμη και για τον τρόπο που θα βελτιωθούν τα οικονομικά μας. Ρίχνουμε κυβερνήσεις αν ακριβύνει η ντομάτα, ανεβάζουμε κυβερνήσεις αν μας υποσχεθούν κάποιο επίδομα, αλλά δεν ανοίγουμε ούτε μύτη για τα φακελάκια που δίνουμε στα νοσοκομεία, για τα ιδιαίτερα που μας κάνουν οι καθηγητές των σχολείων, για την ληστεία των τραπεζών σε κάθε μας δάνειο. Εκεί, νομίζω, ξοδεύουν οι Ελληνες τα χρήματα που τους λείπουν στο τέλος του κάθε μήνα. Αυτά τα «νταβατζιλίκια» πρέπει να σταματήσουν για να μπορούμε να αντέξουμε και την άνοδο του πετρελαίου και την κερδοσκοπία της αγοράς.
Αλλά πώς να απαιτήσουμε αυτήν την αλλαγή όταν δεν μιλάμε ακόμη και για τα πιο απλά; Κανείς δεν είπε στον Γκαργκάνα : «Καλά, μιλάς εσύ για περικοπές που παίρνεις 300.000 ευρώ το χρόνο;». Και καλά, αυτός τα παίρνει, αυτοί που του τα δίνουνε γιατί δε λογοδότησαν ποτέ; Ειρωνεία της τύχης : Ξέρετε τι μισθό παίρνει ο Χοακίν Αλμούνια; Αν δεν κάνω λάθος, γύρω στις 60.000 ευρώ το χρόνο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου