24.3.08
23.3.08
TAXI DELIVERY
«Ψώνισέ μου ό,τι θέλεις, ταξιτζή»
Tης Δήμητρας Κεχαγιά
φωτ.: Γρηγόρης Σιαμίδης
«Ναι, εταιρεία ταξί εκεί; Μπορώ να έχω δυο πίτσες, τρεις μπύρες και δυο 2-3 κουτάκια προφυλακτικά;».
Δεν είναι πλάκα. Δεν είναι φάρσα. Δεν είναι αστείο. Είναι μια τάση της εποχής. Μπορεί να ξεκίνησε δειλά δειλά πριν από μια δεκαετία, αλλά το αγώι με πίτσες έχει γίνει στις μέρες μας πολύ συνηθισμένο. Ολο και περισσότεροι Θεσσαλονικείς τηλεφωνούν σε εταιρείες ταξί για ντελίβερι. «Εξυπηρετήσεις πελατών» τις ονομάζουν οι εταιρείες. Οσο πιο καλός είναι ο πελάτης, τόσο πιο εύκολα, γρήγορα, πρόθυμα μπορεί να ικανοποιηθεί το αίτημά του.
Τόοοσο μεγάλο
Ο κ. Ψ. είναι αναμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους πελάτες σε μια από τις τέσσερις εταιρείες* ταξί που υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη. Γι' αυτό κάθε αίτημά του αντιμετωπίζεται με τη δέουσα φυσικότητα και επαγγελματισμό, όπως μας περιγράφει ένας οδηγός ταξί της εταιρείας. «Μια φορά είχαμε κλήση στο τηλεφωνικό κέντρο να πάμε σε μια γνωστή ψαροταβέρνα στην Κρήνη για να παραλάβουμε κάτι. Πήρα την κλήση και πήγα προς τα εκεί. Αυτό που παρέλαβα δεν περιγράφεται. Ενα ψάρι ψημένο, μεγάλο σε μέγεθος όσο μισός άνθρωπος! Το έβαλα στο πορτ μπαγκάζ και το παρέδωσα σε ένα σπίτι στο Πανόραμα, όπου οι σπιτονοικοκύρηδες είχαν τραπέζι κάτι συνεργάτες τους». Αλλη μια καλή ψαριά θυμάται ο Θωμάς, οδηγός ταξί τα τελευταία 15 χρόνια. Στη θέση του συνοδηγού έχει μεταφέρει μια φορά μια μεγάλη σακούλα ψάρια «πρέπει να ήταν περίπου είκοσι κιλά», από το Πανόραμα σε ένα σπίτι στα Διαβατά. Ευτυχώς, τότε ακόμη δεν ήταν υποχρεωτική η ζώνη ασφαλείας στους συνοδηγούς ταξί.
Μια από τα συνηθισμένα
Οι πιο πολλές κλήσεις εξυπηρέτησης, σύμφωνα με εργαζόμενες σε τηλεφωνικά κέντρα εταιρειών ταξί και οδηγούς, γίνονται για πίτσες, τσιγάρα, προφυλακτικά, ποτά, γλυκά, τούρτες και φάρμακα. Από σπίτια τα βράδια τηλεφωνούν κατά 99% για να ζητήσουν να τους πάει κάποιος φάρμακα. Πολλές τέτοιες κλήσεις, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες, γίνονται από το κέντρο της πόλης επειδή εκεί ζουν μόνοι τους πολλοί ηλικιωμένοι.
Μετά τα φάρμακα, μεγαλύτερη ζήτηση έχουν τα τσιγάρα. Ο προορισμός είναι συνήθως κάποιο μπαρ ή παμπ «όπου τα παραλαμβάνουν συνήθως άντρες 50-55 ετών», εξηγούν οι οδηγοί για να προσθέσουν ότι «όταν είσαι όλη τη μέρα στο τιμόνι, όλα είναι συνηθισμένα». Από τη βενζίνη που ζητά κάποιος να του πάνε, επειδή έμεινε στην Περιφερειακή, μέχρι κάποιοι που ξεχνάνε τα κλειδιά τους και καλούν ένα ταξί να τους τα φέρει.
Αγάπη μου, χρόνια πολλά!
«Μια φορά είχα πάει σε ένα σπίτι στο Ωραιόκαστρο λουλούδια στις 2.30 ώρα το πρωί», μου περιγράφει ένας άλλος οδηγός ταξί. Την ανθοδέσμη είχε παραγγείλει ο σύζυγος, επειδή μόλις είχε γυρίσει από ταξίδι και δεν είχε θυμηθεί ότι η σύζυγός του είχε γενέθλια, ώστε να της πάρει ένα δώρο.
Η ταρίφα
Η διαδικασία της εξυπηρέτησης πελατών χρεώνεται 3,5 ευρώ (για την κλήση, το ραντεβού και το ντελίβερι), και από εκεί και πέρα ό,τι κοστίσει αυτό που θα ζητήσει ο πελάτης. «Εχει όμως και κάτι περίεργους τύπους. Μια φορά ένας, επειδή δεν ήξερε πόσο κάνει το… ντελίβερι, μου πλήρωσε 25 ευρώ για τα προϊόντα που παρήγγειλε και αρνιόταν να δώσει το 1,5 της μεταφοράς», εξηγεί ο Θωμάς.
«Ελεύθερο» για παρακολουθήσεις…
Όπως εξηγούν ορισμένοι οδηγοί ταξί, πέρα από τα κανονικά αγώγια και τα αρκετά συχνά ντελίβερι, κάποιες φορές οι πελάτες τους ζητούν να κάνουν μέχρι και παρακολουθήσεις!
«Πριν αρκετά χρόνια μια κυρία μου τηλεφωνούσε συχνά για να την πηγαίνω μέχρι την Ποτίδαια, στη Χαλκιδική. Κάτι έκανε και σε λίγο επέστρεφε πίσω στο ταξί και γυρνούσαμε Θεσσαλονίκη» θυμάται ο Θωμάς. Αυτό που έκανε η κυρία ήταν… μάγια στον άντρα της και την ερωμένη του. Πήγαινε και λιβάνιζε με κάτι βότανα που της είχαν πει έξω από εκεί που βρίσκονταν το παράνομο ζευγάρι για να κερδίσει πίσω το σύζυγό της.
Αλλη φορά ο Θωμάς έτυχε να παρακολουθεί για χάρη μιας χήρας την ερωμένη του ερωμένου της, οποίος ήταν και παντρεμένος! Η αποστολή του ολοκληρώθηκε με επιτυχία όταν βρήκε που εργάζεται ερωμένη. Τότε η χήρα σταμάτησε να χρειάζεται τις υπηρεσίες του. Το τελευταίο και καλύτερο που περιέγραψε ο ίδιος οδηγός ταξί ήταν όταν μια «σαραντάρα όμορφη», όπως την περιέγραψε, του ζήτησε να ψάξουν να βρουν τον άντρα της, ο οποίος πίστευε ότι την απατούσε. Δεν είχαν ιδέα πού να ψάξουν. Πήγαιναν από μπαρ σε μπαρ, γυρνώντας με το ταξί σχεδόν όλο το βράδυ. Ο έμπειρος σε τέτοια θέματα οδηγός της είπε ότι ήταν πιο πιθανό να βρουν το ζευγάρι σε ένα συγκεκριμένο ξενοδοχείο, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη.
Το αυτοκίνητο του συζύγου ήταν πράγματι παρκαρισμένο έξω από εκείνο το ξενοδοχείο. Τι έκανε η κυρία; Αφού πλήρωσε μια μικρή περιουσία και ευχαρίστησε θερμά τον οδηγό, έβγαλε από την τσάντα της το δεύτερο ζευγάρι κλειδιά του αυτοκινήτου, το πήρε κι έφυγε!
Φαντάζεστε τι έπαθε ο κύριος, όχι μόνο όταν δε θα βρήκε το αυτοκίνητο έξω από το ξενοδοχείο, αλλά όταν θα γύρισε στο σπίτι του και θα το βρήκε παρκαρισμένο από έξω;
* Εταιρείες ταξί Θεσσαλονίκης:
Eurotaxi: 2310 866866
Μακεδονία: 2310 555111
Mercedes: 2310 525000
Λευκός Πύργος: 2310 214900
Tης Δήμητρας Κεχαγιά
φωτ.: Γρηγόρης Σιαμίδης
«Ναι, εταιρεία ταξί εκεί; Μπορώ να έχω δυο πίτσες, τρεις μπύρες και δυο 2-3 κουτάκια προφυλακτικά;».
Δεν είναι πλάκα. Δεν είναι φάρσα. Δεν είναι αστείο. Είναι μια τάση της εποχής. Μπορεί να ξεκίνησε δειλά δειλά πριν από μια δεκαετία, αλλά το αγώι με πίτσες έχει γίνει στις μέρες μας πολύ συνηθισμένο. Ολο και περισσότεροι Θεσσαλονικείς τηλεφωνούν σε εταιρείες ταξί για ντελίβερι. «Εξυπηρετήσεις πελατών» τις ονομάζουν οι εταιρείες. Οσο πιο καλός είναι ο πελάτης, τόσο πιο εύκολα, γρήγορα, πρόθυμα μπορεί να ικανοποιηθεί το αίτημά του.
Τόοοσο μεγάλο
Ο κ. Ψ. είναι αναμφισβήτητα ένας από τους καλύτερους πελάτες σε μια από τις τέσσερις εταιρείες* ταξί που υπάρχουν στη Θεσσαλονίκη. Γι' αυτό κάθε αίτημά του αντιμετωπίζεται με τη δέουσα φυσικότητα και επαγγελματισμό, όπως μας περιγράφει ένας οδηγός ταξί της εταιρείας. «Μια φορά είχαμε κλήση στο τηλεφωνικό κέντρο να πάμε σε μια γνωστή ψαροταβέρνα στην Κρήνη για να παραλάβουμε κάτι. Πήρα την κλήση και πήγα προς τα εκεί. Αυτό που παρέλαβα δεν περιγράφεται. Ενα ψάρι ψημένο, μεγάλο σε μέγεθος όσο μισός άνθρωπος! Το έβαλα στο πορτ μπαγκάζ και το παρέδωσα σε ένα σπίτι στο Πανόραμα, όπου οι σπιτονοικοκύρηδες είχαν τραπέζι κάτι συνεργάτες τους». Αλλη μια καλή ψαριά θυμάται ο Θωμάς, οδηγός ταξί τα τελευταία 15 χρόνια. Στη θέση του συνοδηγού έχει μεταφέρει μια φορά μια μεγάλη σακούλα ψάρια «πρέπει να ήταν περίπου είκοσι κιλά», από το Πανόραμα σε ένα σπίτι στα Διαβατά. Ευτυχώς, τότε ακόμη δεν ήταν υποχρεωτική η ζώνη ασφαλείας στους συνοδηγούς ταξί.
Μια από τα συνηθισμένα
Οι πιο πολλές κλήσεις εξυπηρέτησης, σύμφωνα με εργαζόμενες σε τηλεφωνικά κέντρα εταιρειών ταξί και οδηγούς, γίνονται για πίτσες, τσιγάρα, προφυλακτικά, ποτά, γλυκά, τούρτες και φάρμακα. Από σπίτια τα βράδια τηλεφωνούν κατά 99% για να ζητήσουν να τους πάει κάποιος φάρμακα. Πολλές τέτοιες κλήσεις, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες, γίνονται από το κέντρο της πόλης επειδή εκεί ζουν μόνοι τους πολλοί ηλικιωμένοι.
Μετά τα φάρμακα, μεγαλύτερη ζήτηση έχουν τα τσιγάρα. Ο προορισμός είναι συνήθως κάποιο μπαρ ή παμπ «όπου τα παραλαμβάνουν συνήθως άντρες 50-55 ετών», εξηγούν οι οδηγοί για να προσθέσουν ότι «όταν είσαι όλη τη μέρα στο τιμόνι, όλα είναι συνηθισμένα». Από τη βενζίνη που ζητά κάποιος να του πάνε, επειδή έμεινε στην Περιφερειακή, μέχρι κάποιοι που ξεχνάνε τα κλειδιά τους και καλούν ένα ταξί να τους τα φέρει.
Αγάπη μου, χρόνια πολλά!
«Μια φορά είχα πάει σε ένα σπίτι στο Ωραιόκαστρο λουλούδια στις 2.30 ώρα το πρωί», μου περιγράφει ένας άλλος οδηγός ταξί. Την ανθοδέσμη είχε παραγγείλει ο σύζυγος, επειδή μόλις είχε γυρίσει από ταξίδι και δεν είχε θυμηθεί ότι η σύζυγός του είχε γενέθλια, ώστε να της πάρει ένα δώρο.
Η ταρίφα
Η διαδικασία της εξυπηρέτησης πελατών χρεώνεται 3,5 ευρώ (για την κλήση, το ραντεβού και το ντελίβερι), και από εκεί και πέρα ό,τι κοστίσει αυτό που θα ζητήσει ο πελάτης. «Εχει όμως και κάτι περίεργους τύπους. Μια φορά ένας, επειδή δεν ήξερε πόσο κάνει το… ντελίβερι, μου πλήρωσε 25 ευρώ για τα προϊόντα που παρήγγειλε και αρνιόταν να δώσει το 1,5 της μεταφοράς», εξηγεί ο Θωμάς.
«Ελεύθερο» για παρακολουθήσεις…
Όπως εξηγούν ορισμένοι οδηγοί ταξί, πέρα από τα κανονικά αγώγια και τα αρκετά συχνά ντελίβερι, κάποιες φορές οι πελάτες τους ζητούν να κάνουν μέχρι και παρακολουθήσεις!
«Πριν αρκετά χρόνια μια κυρία μου τηλεφωνούσε συχνά για να την πηγαίνω μέχρι την Ποτίδαια, στη Χαλκιδική. Κάτι έκανε και σε λίγο επέστρεφε πίσω στο ταξί και γυρνούσαμε Θεσσαλονίκη» θυμάται ο Θωμάς. Αυτό που έκανε η κυρία ήταν… μάγια στον άντρα της και την ερωμένη του. Πήγαινε και λιβάνιζε με κάτι βότανα που της είχαν πει έξω από εκεί που βρίσκονταν το παράνομο ζευγάρι για να κερδίσει πίσω το σύζυγό της.
Αλλη φορά ο Θωμάς έτυχε να παρακολουθεί για χάρη μιας χήρας την ερωμένη του ερωμένου της, οποίος ήταν και παντρεμένος! Η αποστολή του ολοκληρώθηκε με επιτυχία όταν βρήκε που εργάζεται ερωμένη. Τότε η χήρα σταμάτησε να χρειάζεται τις υπηρεσίες του. Το τελευταίο και καλύτερο που περιέγραψε ο ίδιος οδηγός ταξί ήταν όταν μια «σαραντάρα όμορφη», όπως την περιέγραψε, του ζήτησε να ψάξουν να βρουν τον άντρα της, ο οποίος πίστευε ότι την απατούσε. Δεν είχαν ιδέα πού να ψάξουν. Πήγαιναν από μπαρ σε μπαρ, γυρνώντας με το ταξί σχεδόν όλο το βράδυ. Ο έμπειρος σε τέτοια θέματα οδηγός της είπε ότι ήταν πιο πιθανό να βρουν το ζευγάρι σε ένα συγκεκριμένο ξενοδοχείο, λίγο έξω από τη Θεσσαλονίκη.
Το αυτοκίνητο του συζύγου ήταν πράγματι παρκαρισμένο έξω από εκείνο το ξενοδοχείο. Τι έκανε η κυρία; Αφού πλήρωσε μια μικρή περιουσία και ευχαρίστησε θερμά τον οδηγό, έβγαλε από την τσάντα της το δεύτερο ζευγάρι κλειδιά του αυτοκινήτου, το πήρε κι έφυγε!
Φαντάζεστε τι έπαθε ο κύριος, όχι μόνο όταν δε θα βρήκε το αυτοκίνητο έξω από το ξενοδοχείο, αλλά όταν θα γύρισε στο σπίτι του και θα το βρήκε παρκαρισμένο από έξω;
* Εταιρείες ταξί Θεσσαλονίκης:
Eurotaxi: 2310 866866
Μακεδονία: 2310 555111
Mercedes: 2310 525000
Λευκός Πύργος: 2310 214900
Ανθρωποι και σκουπίδια
Για τις απεργίες των εργαζομένων στην καθαριότητα είχαμε μάθει αρκετές μέρες πριν. Μάλιστα στους κάδους απορριμμάτων είχαν τοποθετηθεί αφισέτες που προανήγγειλαν τις κινητοποιήσεις. Ε λοιπόν, από την πρώτη κιόλας μέρα που σταμάτησε η αποκομιδή, στοίβες από σκουπίδια μαζεύτηκαν έξω από τους κάδους κι έπειτα από μερικές μέρες οι στοίβες μεγάλωναν σε μήκος και ύψος. Βγαίναμε από τα σπίτια μας με τρεις σακούλες ο καθένας, τις πετούσαμε πάνω από τις άλλες και συνεχίζαμε τη δουλειά μας ήσυχοι. Βλέπετε, οι σακούλες είναι ανώνυμες. Μετά την απομάκρυνση από τον κάδο, ουδεμία «πατρότητα» καταλογίζεται. Στην επιστροφή μας από τη δουλειά ρίχναμε μια ματιά στη στοίβα που θέριευε και μονολογούσαμε: «Τα γαϊδούρια, ακόμη να περάσουν να καθαρίσουν« ή το αμίμητο: «Πού είναι ο Δήμαρχος που τον ψηφίσαμε κι έχει εξαφανιστεί».
Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι οι στοίβες δεν αποτελούνταν μόνον από οικιακά απορρίμματα. Πολλοί πετούσαν στρώματα, μάρμαρα, κούτες, μπουφάν, πολυθρόνες! Αντικείμενα δηλαδή που θα μπορούσαν να κρατήσουν στην αποθήκη τους μέχρι τη λήξη της απεργίας... Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί μέχρι να τελειώσει η περιπέτεια αυτή με την αποκομιδή των σκουπιδιών δεν έχω καμία όρεξη να κατηγορήσω τους εργαζόμενους ή το Δήμαρχο ή την κυβέρνηση. Μόνον τον εαυτό μου βλέπω και κατηγορώ κάθε φορά που βγαίνει από το σπίτι με τις σακούλες γεμάτες άδεια μπουκάλια γάλα, χυμούς, γυάλινα μπολάκια και εφημερίδες. Προϊόντα δηλαδή που θα έπρεπε να ξεχωρίζω στο μπαλκόνι μου και να ανακυκλώνω κερδίζοντας χρήματα και αποσυμφορώντας τους κάδους. Αφού δεν το κάνω, δεν δικαιούμαι και να ομιλώ. Σαν κλασικός «ιδιώτης» (από το αγγλικό «idiot») που είμαι, διάλεξα να κρατήσω καθαρό το σαλόνι μου πετώντας όλα τα άχρηστα στο δρόμο. Μπράβο μου!
Και για το φινάλε κάτι - φαινομενικά - άσχετο : Από την περασμένη εβδομάδα η συντακτική ομάδα των «Διαδρομών» ανεβάζει δειλά - δειλά επιλεγμένα θέματα από την ύλη του κάθε τεύχους σ' ένα μπλογκ, το diadromesonline.blogspot.com. Αλλωστε χρόνια τώρα κάνει το ίδιο στο site www.diadromesonline.gr. Παράλληλα με τα κείμενα «επικολλά» σκόρπιες σκέψεις και «κομμένες» από την έντυπη ύλη ειδησούλες προτρέποντας τους χρήστες του ίντερνετ σε διάλογο, κι όπου βγει... Κι επειδή ακούγονται πολλά για τη «δράση» γνωστών - αγνώστων στα blogs, οι δικές μας θέσεις και πληροφορίες είναι επώνυμες. Κι έρχεται και το myspace σύντομα!
Το χειρότερο, βέβαια, είναι ότι οι στοίβες δεν αποτελούνταν μόνον από οικιακά απορρίμματα. Πολλοί πετούσαν στρώματα, μάρμαρα, κούτες, μπουφάν, πολυθρόνες! Αντικείμενα δηλαδή που θα μπορούσαν να κρατήσουν στην αποθήκη τους μέχρι τη λήξη της απεργίας... Γιατί τα λέω αυτά; Γιατί μέχρι να τελειώσει η περιπέτεια αυτή με την αποκομιδή των σκουπιδιών δεν έχω καμία όρεξη να κατηγορήσω τους εργαζόμενους ή το Δήμαρχο ή την κυβέρνηση. Μόνον τον εαυτό μου βλέπω και κατηγορώ κάθε φορά που βγαίνει από το σπίτι με τις σακούλες γεμάτες άδεια μπουκάλια γάλα, χυμούς, γυάλινα μπολάκια και εφημερίδες. Προϊόντα δηλαδή που θα έπρεπε να ξεχωρίζω στο μπαλκόνι μου και να ανακυκλώνω κερδίζοντας χρήματα και αποσυμφορώντας τους κάδους. Αφού δεν το κάνω, δεν δικαιούμαι και να ομιλώ. Σαν κλασικός «ιδιώτης» (από το αγγλικό «idiot») που είμαι, διάλεξα να κρατήσω καθαρό το σαλόνι μου πετώντας όλα τα άχρηστα στο δρόμο. Μπράβο μου!
Και για το φινάλε κάτι - φαινομενικά - άσχετο : Από την περασμένη εβδομάδα η συντακτική ομάδα των «Διαδρομών» ανεβάζει δειλά - δειλά επιλεγμένα θέματα από την ύλη του κάθε τεύχους σ' ένα μπλογκ, το diadromesonline.blogspot.com. Αλλωστε χρόνια τώρα κάνει το ίδιο στο site www.diadromesonline.gr. Παράλληλα με τα κείμενα «επικολλά» σκόρπιες σκέψεις και «κομμένες» από την έντυπη ύλη ειδησούλες προτρέποντας τους χρήστες του ίντερνετ σε διάλογο, κι όπου βγει... Κι επειδή ακούγονται πολλά για τη «δράση» γνωστών - αγνώστων στα blogs, οι δικές μας θέσεις και πληροφορίες είναι επώνυμες. Κι έρχεται και το myspace σύντομα!
δια - κριτικά
Ενα κλικ μονάχα
Της Σόνιας Ταλαντινού, stalantinou@ekdotiki.gr
Τις προάλλες στο γραφείο μπήκε ένας συνάδελφος και άρχισε να επαινεί την αξία ενός άλλου συναδέλφου που αποχωρεί από την «οικογένειά» μας. Με αφορμή το περιστατικό, σχολιάσαμε με μια φίλη πόσο σημαντικό είναι ένα «μπράβο». Ενα «μπράβο», όμως, όσο είσαι ακόμα στη δράση και όχι αφού παροπλιστείς από την οποιαδήποτε δραστηριότητα -όχι ότι μετά χάνει την αξία του, αλλά έχει άλλη δυναμική. Εμένα όταν μου έλεγαν «μπράβο» από μικρή φούσκωνα τόσο που νόμιζα ότι θα σκάσω, ανέβαιναν δάκρυα στα μάτια μου και άρχιζε η ταχυπαλμία. Τα συμπτώματα εξακολουθούν ακόμα να εμφανίζονται, αλλά πολύ πιο αραιά, γιατί σπάνια θα ακούσω πια και την επιβράβευση. Ισως πρόκειται και για τα μόνα συμπτώματα για τα οποία δε θορυβούμαι, δεν απευθύνομαι στο γιατρό και θα ήθελα να ξαναεμφανιστούν. Μια καλή κουβέντα δεν απαιτεί τίποτα περισσότερο από ένα απλό... κλικ. Από το σχολείο κιόλας σε κάνει να νιώθεις σπουδαία και ότι μπορείς να κάνεις και άλλα πολλά ακόμα. Αποκτάς την πεποίθηση ότι κάνεις κάτι καλό και σε μπολιάζει με την όρεξη να το διαιωνίσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα κλικ από το δάσκαλο ή το γονιό να σκεφτεί για να σου το πει.
Ενα κλικ προφανώς απέχουν πολλά καλά πράγματα από τη ζωή μας, μια μικρή μόνο μετατόπιση σκέψης και δράσης. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο μεγάλα. Ενα κλικ αν κάνεις κάθε μέρα μπαίνοντας στο γραφείο για να αποβάλλεις αρνητικές σκέψεις, ένα κλικ για να κάνεις πίσω όταν αρχίζει η ένταση, ένα κλικ για να δικαιώσεις την άποψη του απέναντι, ένα κλικ για να παλέψεις για το δίκιο σου με αξιοπρέπεια, ένα κλικ για να σκεφτείς ότι είσαι ίσος με τον απέναντι και ότι κάποια στιγμή θα ανταλλάξετε θέσεις, ένα κλικ για να ερωτευτείς ή να συμπαθήσεις κάποιον ή ακόμα και να τον αντιπαθήσεις. Αλλά πάλι και μ' ένα κλικ μπορείς να τον κοιτάξεις από μια άλλη οπτική.
Αυτή η μαγική λέξη στην κυριολεξία σημαίνει ο ήχος που ακούγεται όταν εφαρμόζεται κάτι τέλεια σε μια εγκοπή, δηλαδή κλειδώνει. Με άλλα λόγια όταν κλειδώνει σωστά η διάθεσή και η πρόθεσή μας, έχουμε και το καλύτερο αποτέλεσμα. Γιατί αν πας ένα κλικ πιο πέρα, για να σταθεί και ο άλλος κάτω από την ομπρέλα, θα έχεις παρέα, το ίδιο κι αν κάνεις ένα κλικ στην πετσέτα σου για να ξαπλώσει κάποιος δίπλα σου. Αν πάλι κάνεις ένα κλικ την ώρα που προσπαθείς να σκεφτείς, οι ιδέες σου μπορεί να σε καταπλήξουν -και όχι μόνο εσένα-, κι αν κάνεις ένα κλικ πιο γρήγορα μπορεί να προλάβεις να βρίσκεσαι τη σωστή στιγμή στο σωστό μέρος. Αν κάνεις ένα κλικ με το αυτοκίνητο πιο μπροστά, μπορεί να εξυπηρετήσεις κάποιον που θα βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη κι αν κάνεις ένα κλικ στην κυριολεξία από ψυχής μπορεί η φωτογραφία σου να βρεθεί η καλύτερη εικόνα του μήνα στο Reuters, όπως του φίλου μου Γρηγόρη, να σε κάνει χαρούμενο και περήφανο και μαζί με σένα και όλους όσοι σε αγαπάνε.
Καθημερινά κάνουμε χιλιάδες κλικ τόσο ασυνείδητα όσο και συνειδητά. Ενα κλικ μακριά είναι και οι στιγμές ευτυχίας μας. Προχθές στο τηλέφωνο μιλούσα με μια φίλη και τη ρωτούσα πώς αισθάνεται αυτόν τον καιρό, που θαρρείς όλοι οι πλανήτες κινούνται ανάδρομα, τα τρίγωνα μεταξύ τους είναι δυσμενή και η Κρόνια επιρροή έχει πέσει στο κεφάλι μας ωσάν αγαλματάκι με φόρα από το ράφι της βιβλιοθήκης και μαζί με αυτούς και το μυαλό μας. Μου είπε, λοιπόν, ότι έχει καιρό που της έγινε ένα κλικ και την είδε αλλιώς τη δουλειά. Αφαιρεί από πεδίο της ό,τι τη δυσαρεστεί και αν δεν μπορεί, το λύνει και πάει παρακάτω. «Αφού όλα θα γίνουν τελικά», με καθησύχασε. Κάπως έτσι από την προηγούμενη εβδομάδα έκανα κι εγώ κλικ -για χιλιοστή φορά στη ζωή μου και όχι τελευταία - και μετατόπισα τη σκέψη και τη δράση μου κάπου πιο φωτεινά και μελωδικά.
Τις προάλλες στο γραφείο μπήκε ένας συνάδελφος και άρχισε να επαινεί την αξία ενός άλλου συναδέλφου που αποχωρεί από την «οικογένειά» μας. Με αφορμή το περιστατικό, σχολιάσαμε με μια φίλη πόσο σημαντικό είναι ένα «μπράβο». Ενα «μπράβο», όμως, όσο είσαι ακόμα στη δράση και όχι αφού παροπλιστείς από την οποιαδήποτε δραστηριότητα -όχι ότι μετά χάνει την αξία του, αλλά έχει άλλη δυναμική. Εμένα όταν μου έλεγαν «μπράβο» από μικρή φούσκωνα τόσο που νόμιζα ότι θα σκάσω, ανέβαιναν δάκρυα στα μάτια μου και άρχιζε η ταχυπαλμία. Τα συμπτώματα εξακολουθούν ακόμα να εμφανίζονται, αλλά πολύ πιο αραιά, γιατί σπάνια θα ακούσω πια και την επιβράβευση. Ισως πρόκειται και για τα μόνα συμπτώματα για τα οποία δε θορυβούμαι, δεν απευθύνομαι στο γιατρό και θα ήθελα να ξαναεμφανιστούν. Μια καλή κουβέντα δεν απαιτεί τίποτα περισσότερο από ένα απλό... κλικ. Από το σχολείο κιόλας σε κάνει να νιώθεις σπουδαία και ότι μπορείς να κάνεις και άλλα πολλά ακόμα. Αποκτάς την πεποίθηση ότι κάνεις κάτι καλό και σε μπολιάζει με την όρεξη να το διαιωνίσεις. Το μόνο που χρειάζεται είναι ένα κλικ από το δάσκαλο ή το γονιό να σκεφτεί για να σου το πει.
Ενα κλικ προφανώς απέχουν πολλά καλά πράγματα από τη ζωή μας, μια μικρή μόνο μετατόπιση σκέψης και δράσης. Από τα πιο απλά μέχρι τα πιο μεγάλα. Ενα κλικ αν κάνεις κάθε μέρα μπαίνοντας στο γραφείο για να αποβάλλεις αρνητικές σκέψεις, ένα κλικ για να κάνεις πίσω όταν αρχίζει η ένταση, ένα κλικ για να δικαιώσεις την άποψη του απέναντι, ένα κλικ για να παλέψεις για το δίκιο σου με αξιοπρέπεια, ένα κλικ για να σκεφτείς ότι είσαι ίσος με τον απέναντι και ότι κάποια στιγμή θα ανταλλάξετε θέσεις, ένα κλικ για να ερωτευτείς ή να συμπαθήσεις κάποιον ή ακόμα και να τον αντιπαθήσεις. Αλλά πάλι και μ' ένα κλικ μπορείς να τον κοιτάξεις από μια άλλη οπτική.
Αυτή η μαγική λέξη στην κυριολεξία σημαίνει ο ήχος που ακούγεται όταν εφαρμόζεται κάτι τέλεια σε μια εγκοπή, δηλαδή κλειδώνει. Με άλλα λόγια όταν κλειδώνει σωστά η διάθεσή και η πρόθεσή μας, έχουμε και το καλύτερο αποτέλεσμα. Γιατί αν πας ένα κλικ πιο πέρα, για να σταθεί και ο άλλος κάτω από την ομπρέλα, θα έχεις παρέα, το ίδιο κι αν κάνεις ένα κλικ στην πετσέτα σου για να ξαπλώσει κάποιος δίπλα σου. Αν πάλι κάνεις ένα κλικ την ώρα που προσπαθείς να σκεφτείς, οι ιδέες σου μπορεί να σε καταπλήξουν -και όχι μόνο εσένα-, κι αν κάνεις ένα κλικ πιο γρήγορα μπορεί να προλάβεις να βρίσκεσαι τη σωστή στιγμή στο σωστό μέρος. Αν κάνεις ένα κλικ με το αυτοκίνητο πιο μπροστά, μπορεί να εξυπηρετήσεις κάποιον που θα βρίσκεται σε μεγάλη ανάγκη κι αν κάνεις ένα κλικ στην κυριολεξία από ψυχής μπορεί η φωτογραφία σου να βρεθεί η καλύτερη εικόνα του μήνα στο Reuters, όπως του φίλου μου Γρηγόρη, να σε κάνει χαρούμενο και περήφανο και μαζί με σένα και όλους όσοι σε αγαπάνε.
Καθημερινά κάνουμε χιλιάδες κλικ τόσο ασυνείδητα όσο και συνειδητά. Ενα κλικ μακριά είναι και οι στιγμές ευτυχίας μας. Προχθές στο τηλέφωνο μιλούσα με μια φίλη και τη ρωτούσα πώς αισθάνεται αυτόν τον καιρό, που θαρρείς όλοι οι πλανήτες κινούνται ανάδρομα, τα τρίγωνα μεταξύ τους είναι δυσμενή και η Κρόνια επιρροή έχει πέσει στο κεφάλι μας ωσάν αγαλματάκι με φόρα από το ράφι της βιβλιοθήκης και μαζί με αυτούς και το μυαλό μας. Μου είπε, λοιπόν, ότι έχει καιρό που της έγινε ένα κλικ και την είδε αλλιώς τη δουλειά. Αφαιρεί από πεδίο της ό,τι τη δυσαρεστεί και αν δεν μπορεί, το λύνει και πάει παρακάτω. «Αφού όλα θα γίνουν τελικά», με καθησύχασε. Κάπως έτσι από την προηγούμενη εβδομάδα έκανα κι εγώ κλικ -για χιλιοστή φορά στη ζωή μου και όχι τελευταία - και μετατόπισα τη σκέψη και τη δράση μου κάπου πιο φωτεινά και μελωδικά.
Το ταμείο της εβδομάδας
(+)
Το «Photoday» της Stereosis ανέδειξε σπουδαίους νέους φωτογράφους αλλά ήταν κι ένα εξαιρετικό event από μόνο του…
Από σήμερα η μέρα θα 'ναι μεγαλύτερη από τη νύχτα. «Αδράξτε την».
Ο νέος δίσκος του Μίλτου Πασχαλίδη «Ψωμί κι εφημερίδα» είναι «όλα τα λεφτά».
10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ: Συνεχίζει ακάθεκτο και μεγαλώνει το «νεανικό κυρίως - κοινό του.
Οι παραλίες της Χαλκιδικής είναι τέλειες αυτόν τον καιρό. Απολαύστε τες πριν πλακώσουν οι «Μαμελούκοι».
(-)
ΠΑΟΚ : τραγική εικόνα σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Τελικά στο σύγχρονο αθλητισμό οι καλές προθέσεις δεν αρκούν. Χρειάζονται πολλά λεφτά.
Το προσωπικό που εργάζεται στις εκθέσεις της HELEXPO μπορεί να γίνει αδικαιολόγητα αγενές χωρίς λόγο.
Ξυλοδαρμός μεταναστών από αστυνομικούς τώρα καταγγέλλεται και στη Λάρισα. Καλά πάμε...
Οι κληρονόμοι του Χιθ Λέτζερ μαλώνουν λέει για την περιουσία του. Τι Ελλάδα τι Χόλιγουντ, κάποια πράγματα δυστυχώς δεν αλλάζουν...
Υποτίθεται ότι στις κεντρικές τουλάχιστον αρτηρίες η αποκομιδή σκουπιδιών γίνεται. Η εικόνα ενός κάδου που ξεχειλίζει στη Βασ. Ολγας, με τα λεωφορεία να πατάνε τις σακούλες και να αδειάζουν το περιεχόμενο στο δρόμο μόνο ... αγωνιστική δεν είναι.
Το «Photoday» της Stereosis ανέδειξε σπουδαίους νέους φωτογράφους αλλά ήταν κι ένα εξαιρετικό event από μόνο του…
Από σήμερα η μέρα θα 'ναι μεγαλύτερη από τη νύχτα. «Αδράξτε την».Ο νέος δίσκος του Μίλτου Πασχαλίδη «Ψωμί κι εφημερίδα» είναι «όλα τα λεφτά».
10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ: Συνεχίζει ακάθεκτο και μεγαλώνει το «νεανικό κυρίως - κοινό του.
Οι παραλίες της Χαλκιδικής είναι τέλειες αυτόν τον καιρό. Απολαύστε τες πριν πλακώσουν οι «Μαμελούκοι».
(-)
ΠΑΟΚ : τραγική εικόνα σε μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Τελικά στο σύγχρονο αθλητισμό οι καλές προθέσεις δεν αρκούν. Χρειάζονται πολλά λεφτά.
Το προσωπικό που εργάζεται στις εκθέσεις της HELEXPO μπορεί να γίνει αδικαιολόγητα αγενές χωρίς λόγο.
Ξυλοδαρμός μεταναστών από αστυνομικούς τώρα καταγγέλλεται και στη Λάρισα. Καλά πάμε...
Οι κληρονόμοι του Χιθ Λέτζερ μαλώνουν λέει για την περιουσία του. Τι Ελλάδα τι Χόλιγουντ, κάποια πράγματα δυστυχώς δεν αλλάζουν...
Υποτίθεται ότι στις κεντρικές τουλάχιστον αρτηρίες η αποκομιδή σκουπιδιών γίνεται. Η εικόνα ενός κάδου που ξεχειλίζει στη Βασ. Ολγας, με τα λεωφορεία να πατάνε τις σακούλες και να αδειάζουν το περιεχόμενο στο δρόμο μόνο ... αγωνιστική δεν είναι.
Ατάκα κι επί τόπου
του Γιώργου Χατζηβασιλείου
«Συμφωνούμε με το «keep walking» πρόεδρε, αλλά ένα άλλο ερώτημα είναι και το "quo vadis"(πού πας)»
Κώστας Σκανδαλίδης, βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Dum spiro spero...
«Ο διάλογος ήταν ελάχιστος και τυπικός, το νομοσχέδιο δεν είναι υπέρ των πολλών, αλλά υπέρ των λίγων»
Βαϊτσης Αποστολάτος, βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ.
Τώρα... γίναμε...
«Σε μία φυσιολογική ευρωπαϊκή δημοκρατία, τα πολιτικά θέματα συζητώνται στη Βουλή και αποφασίζονται στις κάλπες, όχι στα δικαστήρια».
Ολι Ρεν, επίτροπος για τη διεύρυνση της ΕΕ
Επικρίνοντας το αίτημα εισαγγελέα του Ανώτατου Εφετείου της Τουρκίας να τεθεί εκτός νόμου το κυβερνών κόμμα της χώρας.
Κώστας Σκανδαλίδης, βουλευτής ΠΑ.ΣΟ.Κ.
Dum spiro spero...
«Ο διάλογος ήταν ελάχιστος και τυπικός, το νομοσχέδιο δεν είναι υπέρ των πολλών, αλλά υπέρ των λίγων»
Βαϊτσης Αποστολάτος, βουλευτής ΛΑ.Ο.Σ.
Τώρα... γίναμε...
«Σε μία φυσιολογική ευρωπαϊκή δημοκρατία, τα πολιτικά θέματα συζητώνται στη Βουλή και αποφασίζονται στις κάλπες, όχι στα δικαστήρια».
Ολι Ρεν, επίτροπος για τη διεύρυνση της ΕΕ
Επικρίνοντας το αίτημα εισαγγελέα του Ανώτατου Εφετείου της Τουρκίας να τεθεί εκτός νόμου το κυβερνών κόμμα της χώρας.
21.3.08
O Μπερλουσκόνι βάζει τέλος στη γενιά των 700... part 2
Μετά την πρόταση του τρομερού Σίλβιο για λύση των οικονομικών προβλημάτων με πλούσιο γάμο, για παράδειγμα με το γιο του, η ανταπόκριση ήταν άμεση. Ο γιος του, Πιερσίλβιο, αντιπρόεδρος του οικογενειακού ομίλου Mediaset, έλαβε 360 μηνύματα με προτάσεις γάμου, το ένα μάλιστα συνοδευόμενο και από μια φωτογραφία της υποψήφιας ντυμένης νύφη. Ο Σίλβιο μάλιστα και ο γιος του γέλασαν πολύ με όλα αυτά τα μηνύματα. Για την ιστορία, ο Πιερσίλβιο είναι 39 ετών, αρραβωνιασμένος με μια δημοσιογράφο και παρουσιάστρια, ένω έχει και μια κόρη 19 ετών, καρπό νεανικού του έρωτα.
Μήπως ο Σίλβιο θα έπρεπε να το ξανασκεφτεί και αντί για κουμπαριές να αρχίσει να υπόσχεται γάμους, μήπως και καταφέρει να ξαναεκλεγεί, γιατί με τις δηλώσεις του μάλλον δύσκολο φαίνεται;
Μήπως ο Σίλβιο θα έπρεπε να το ξανασκεφτεί και αντί για κουμπαριές να αρχίσει να υπόσχεται γάμους, μήπως και καταφέρει να ξαναεκλεγεί, γιατί με τις δηλώσεις του μάλλον δύσκολο φαίνεται;
Χριστίνα Μπατσίλα
Βίκυ Σταυροπούλου
Το κορίτσι που μας κάνει να γελάμε
Η ηθοποιός πρωταγωνιστεί στο «Σ’αγαπώ, σε λατρεύω, χωρίζουμε»
Συνέντευξη στον Οδυσσέα Μητσόπουλου
«Το μεγαλύτερο όπλο που έχω είναι η αλήθεια μου. Μόνο αυτή μπορεί να συγκινήσει το θεατή και να τον τραβήξει κοντά σου. Ποτέ δεν ρούφηξα την κοιλιά μου, ούτε το έπαιξα δήθεν».
Κυρίες και κύριοι, η Βίκυ Σταυροπούλου. Αλλοι λένε ότι είναι η νέα Ρένα Βλαχοπούλου, άλλοι ότι τους θυμίζει την κολλητή τους από το Γυμνάσιο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Βίκυ είτε ως σουρεάλ ηρωίδα του θεάτρου είτε ως Taxi Girl ξέρει να σε κερδίζει με το χαίρω πολύ. Αυτό το μήνα ανεβαίνει μαζί με όλη την παρέα της στο Θέατρο Εγνατία, σε μια παράσταση που συζητήθηκε όσο λίγες κάτω στην Αθήνα. Last but not least, η Βίκυ αφήνει τα καλύτερα μηνύματα στον τηλεφωνητή σου, αρκεί βέβαια να μην τα ακούς οδηγώντας βράδυ στον περιφερειακό. Γιατί μπορεί να σκοτωθείς από τα γέλια.
«Σ’ αγαπώ, σε λατρεύω, χωρίζουμε» τώρα και στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί γι' αυτήν την παράσταση;
Μετά από 2 πολύ δυνατές σεζόν στην Αθήνα η παράσταση ανεβαίνει επιτέλους και στη Θεσσαλονίκη, πράγμα που με κάνει πολύ χαρούμενη γιατί πραγματικά τη λατρεύω τη Θεσσαλονίκη. Κουβαλάτε όλοι μια ωραία τρέλα που μου πηγαίνει γάντι. Τώρα αυτό που ο κόσμος δε γνωρίζει για το έργο είναι η δεύτερη παράσταση που δίνεται πίσω στα καμαρίνια! Κάθε βράδυ ανεβαίνει μια super κωμωδία και δε μπορώ να σου περιγράψω το τι γέλιο πέφτει. Εχω δέσει τρομερά με τη Τζίνα και τη Βάσω, αν και είμαστε τόσο διαφορετικές τόσο ως physique όσο και ως προσωπικότητες. Με το Μέμο και τον Πυγμαλίωνα υπάρχει άλλο θέμα, αφού είναι γνωστή η αδυναμία μου στα αγόρια. Εχω άλλη χημεία, ρε παιδί μου, με τους άνδρες! Για το Χρήστο τώρα τι να πω; Ολοι ξέρουν πως είναι ο καλύτερος μου φίλος.
Πώς ξεπερνιέται ένας μεγάλος έρωτας;
Ρώτησες κι εσύ το κατάλληλο άτομο! Δεν υπάρχει συνταγή σε τέτοια πράγματα, αγόρι μου. Θα σου πω όμως μια ωραία ατάκα που μου είπε ο φίλος μου ο Σταμάτης ο Κραουνάκης. «Για να μπει νέος ένοικος στα διαμερίσματα της καρδιάς, θα πρέπει προηγουμένως να βγάλεις τον παλιό από το σπίτι». Εδώ σε θέλω κάβουρα.
Γιατί πιστεύεις πως κάποιοι συνάδελφοί σου αποκαλούν την τηλεόραση «πόρνη»; Είσαι ένας άνθρωπος που έγινε ιδιαίτερα αγαπητός από τη μικρή οθόνη.
Δεν ξέρω πώς να σου απαντήσω. Να ξεκαθαρίσω ότι η τηλεόραση είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου και χάρη σ' αυτήν έγινα γνωστή και μου άνοιξαν αμέσως τόσες πολλές πόρτες. Την αγαπάω την τηλεόραση και πιστεύω ότι είναι σαν το φάρμακο. Οταν το παίρνεις στη σωστή δόση, σε θεραπεύει, όταν το παρακάνεις αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, κυρίως από την επαρχία, που έρχονται και μου λένε πως τα σίριαλ και οι εκπομπές τους κρατάνε συντροφιά στη μοναξιά τους. Αυτό από μόνο του είναι κάτι, δεν είναι; Ο καθένας εξάλλου έχει στα χέρια του το τηλεκουμάντο και μπορεί να βλέπει ό,τι θέλει.
Τι γεύση σου έχει αφήσει όλη αυτή η ιστορία με το Ζαχόπουλο, το DVD, το Θέμο και όλα τα παραλειπόμενα;
Μια πικρή, στιφή γεύση που θέλω να την ξεχάσω γρήγορα, χωρίς να αναφέρομαι συγκεκριμένα στην ιστορία του Ζαχόπουλου. Δεν θέλω να το παίξω αθώα και πως έπεσα από τα σύννεφα, αλλά αισθάνομαι άσχημα όταν χάνονται οι αξίες και παραβιάζονται οι ιδιωτικές ζωές των ανθρώπων. Πλέον το κάθε χαζοβιόλικο παίρνει μια θέση σε πάνελ και αρχίζει να κρίνει το τι κάνει ο τάδε στο σπίτι του. Εδώ θέλω να επέμβει το ΕΣΡ και όχι σε περιπτώσεις όπως εκείνες του Παπακαλιάτη. Ολα αυτά δημιουργούν μια τηλεοπτική πραγματικότητα που δεν οδηγεί πουθενά και χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε τον τηλεθεατή σε κάτι νέο και ανώτερο. Μια νέα πρόταση που θα τον βγάλει από το σκοτάδι της εποχής μας.
Και τι θα μπορούσε να είναι αυτό, Βίκυ;
Εκεί που αναλώνεται τόσος τηλεοπτικός χρόνος στην ερωτική ζωή των επωνύμων, θα μπορούσαν να γίνονται θέματα για τα αίσχη των νοσοκομείων και για τους ανθρώπους που παγώνουν καθημερινά στα παγκάκια. Υπάρχει πολλή δυστυχία εκεί έξω και πρέπει να κάνουμε κάτι για να την αντιμετωπίσουμε. Ας ρίξουν φως σε τέτοια θέματα, αφήνοντας επιτέλους πίσω τους τα σκάνδαλα και τα παράθυρα.
Η Bette Davis είχε πει ότι γινόμαστε ηθοποιοί γιατί δε συμπαθούμε τον εαυτό μας. Πώς σου φαίνεται αυτή η οπτική;
Δε συμφωνώ, μιας κι εγώ έγινα ηθοποιός επειδή αγαπώ τους ανθρώπους. Μου αρέσει, ρε παιδί μου, να έχω επικοινωνία με τους ανθρώπους, μου αρέσει να είμαι ανοιχτή σε κάθε διαφορετικό άτομο. Αυτή η ανταλλαγή ενέργειας είναι κάτι που με τρελαίνει. Γιατί δεν έχεις κάνει ακόμη κινηματογράφο; Γιατί δεν έπεσε στα χέρια μου ένα σενάριο που να με ξετρελάνει. Δόξα τω Θεώ είχα πολλές προτάσεις και με τιμάει πολύ το γεγονός ότι με σκέφτηκαν, αλλά θα ήθελα κάτι πολύ δυνατό για να το τολμήσω. Και όταν λέω δυνατό, αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό για τον καθένα μας. Κάτι που εμένα θα με απογειώσει μπορεί εσένα να σου είναι εντελώς αδιάφορο. Εύχομαι όμως να κάνω σύντομα σινεμά.
Πού τρως τα λεφτά σου;
Εχω μια αλόγιστη σχέση με τα λεφτά, ανεξαρτήτως του αν ο τραπεζικός μου λογαριασμός είναι μεγάλος ή όχι. Μου αρέσει να δίνω λεφτά για τους άλλους, όπως μου αρέσει και το να κάνω δώρα στους φίλους μου. Εχω περάσει και περιόδους δύσκολες οικονομικά, που όμως δε στερήθηκα αυτά που ήθελα να για να είμαι ευτυχισμένη. Η ζωή έχει και τις χαρές και τις λύπες της. Δεν αξίζει να μας παίρνει από κάτω και να μιζεριάζουμε.
Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Χθες βράδυ ρημάχτηκα όταν είδα το «Σχέσεις Στοργής» με τη Σίρλεϊ ΜακΛέιν και τον Τζακ Νίκολσον. Αν δεν την έχεις δει, να την πάρεις οπωσδήποτε. Απλό το θέμα της ταινίας, αλλά με ένα συγκλονιστικό σενάριο, γεμάτο εντάσεις και ανατροπές. Γενικά όσο εύκολα θα με δεις να γελάω τόσο εύκολα κλαίω.
Πώς θα ήθελες να επιστρέψεις στην επόμενή σου ζωή;
Ψηλή, ξανθιά.
Info
Σ’ αγαπώ, σε λατρεύω, χωρίζουμε
Παίζουν: Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Μέμος Μπεγνής, Τζίνα Αλοιμόνου, Βάσω Γουλιελμάκη, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.
Απόδοση: Θοδωρής Πετρόπουλος
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Σκηνοθεσία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Μουσική Επιμέλεια: Νένη Ζάππα
Πού; Στο Θέατρο Εγνατία (Πατρ. Ιωακείμ 1, Πλ. Αγίας Σοφίας, τηλ. 2310/225.172, 231.431)
Η ηθοποιός πρωταγωνιστεί στο «Σ’αγαπώ, σε λατρεύω, χωρίζουμε»
Συνέντευξη στον Οδυσσέα Μητσόπουλου
«Το μεγαλύτερο όπλο που έχω είναι η αλήθεια μου. Μόνο αυτή μπορεί να συγκινήσει το θεατή και να τον τραβήξει κοντά σου. Ποτέ δεν ρούφηξα την κοιλιά μου, ούτε το έπαιξα δήθεν».
Κυρίες και κύριοι, η Βίκυ Σταυροπούλου. Αλλοι λένε ότι είναι η νέα Ρένα Βλαχοπούλου, άλλοι ότι τους θυμίζει την κολλητή τους από το Γυμνάσιο. Το σίγουρο πάντως είναι ότι η Βίκυ είτε ως σουρεάλ ηρωίδα του θεάτρου είτε ως Taxi Girl ξέρει να σε κερδίζει με το χαίρω πολύ. Αυτό το μήνα ανεβαίνει μαζί με όλη την παρέα της στο Θέατρο Εγνατία, σε μια παράσταση που συζητήθηκε όσο λίγες κάτω στην Αθήνα. Last but not least, η Βίκυ αφήνει τα καλύτερα μηνύματα στον τηλεφωνητή σου, αρκεί βέβαια να μην τα ακούς οδηγώντας βράδυ στον περιφερειακό. Γιατί μπορεί να σκοτωθείς από τα γέλια.
«Σ’ αγαπώ, σε λατρεύω, χωρίζουμε» τώρα και στη Θεσσαλονίκη. Υπάρχει κάτι που να μην έχει ειπωθεί γι' αυτήν την παράσταση;
Μετά από 2 πολύ δυνατές σεζόν στην Αθήνα η παράσταση ανεβαίνει επιτέλους και στη Θεσσαλονίκη, πράγμα που με κάνει πολύ χαρούμενη γιατί πραγματικά τη λατρεύω τη Θεσσαλονίκη. Κουβαλάτε όλοι μια ωραία τρέλα που μου πηγαίνει γάντι. Τώρα αυτό που ο κόσμος δε γνωρίζει για το έργο είναι η δεύτερη παράσταση που δίνεται πίσω στα καμαρίνια! Κάθε βράδυ ανεβαίνει μια super κωμωδία και δε μπορώ να σου περιγράψω το τι γέλιο πέφτει. Εχω δέσει τρομερά με τη Τζίνα και τη Βάσω, αν και είμαστε τόσο διαφορετικές τόσο ως physique όσο και ως προσωπικότητες. Με το Μέμο και τον Πυγμαλίωνα υπάρχει άλλο θέμα, αφού είναι γνωστή η αδυναμία μου στα αγόρια. Εχω άλλη χημεία, ρε παιδί μου, με τους άνδρες! Για το Χρήστο τώρα τι να πω; Ολοι ξέρουν πως είναι ο καλύτερος μου φίλος.
Πώς ξεπερνιέται ένας μεγάλος έρωτας;
Ρώτησες κι εσύ το κατάλληλο άτομο! Δεν υπάρχει συνταγή σε τέτοια πράγματα, αγόρι μου. Θα σου πω όμως μια ωραία ατάκα που μου είπε ο φίλος μου ο Σταμάτης ο Κραουνάκης. «Για να μπει νέος ένοικος στα διαμερίσματα της καρδιάς, θα πρέπει προηγουμένως να βγάλεις τον παλιό από το σπίτι». Εδώ σε θέλω κάβουρα.
Γιατί πιστεύεις πως κάποιοι συνάδελφοί σου αποκαλούν την τηλεόραση «πόρνη»; Είσαι ένας άνθρωπος που έγινε ιδιαίτερα αγαπητός από τη μικρή οθόνη.
Δεν ξέρω πώς να σου απαντήσω. Να ξεκαθαρίσω ότι η τηλεόραση είναι ένα κομμάτι της δουλειάς μου και χάρη σ' αυτήν έγινα γνωστή και μου άνοιξαν αμέσως τόσες πολλές πόρτες. Την αγαπάω την τηλεόραση και πιστεύω ότι είναι σαν το φάρμακο. Οταν το παίρνεις στη σωστή δόση, σε θεραπεύει, όταν το παρακάνεις αρχίζει να γίνεται επικίνδυνο. Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι, κυρίως από την επαρχία, που έρχονται και μου λένε πως τα σίριαλ και οι εκπομπές τους κρατάνε συντροφιά στη μοναξιά τους. Αυτό από μόνο του είναι κάτι, δεν είναι; Ο καθένας εξάλλου έχει στα χέρια του το τηλεκουμάντο και μπορεί να βλέπει ό,τι θέλει.
Τι γεύση σου έχει αφήσει όλη αυτή η ιστορία με το Ζαχόπουλο, το DVD, το Θέμο και όλα τα παραλειπόμενα;
Μια πικρή, στιφή γεύση που θέλω να την ξεχάσω γρήγορα, χωρίς να αναφέρομαι συγκεκριμένα στην ιστορία του Ζαχόπουλου. Δεν θέλω να το παίξω αθώα και πως έπεσα από τα σύννεφα, αλλά αισθάνομαι άσχημα όταν χάνονται οι αξίες και παραβιάζονται οι ιδιωτικές ζωές των ανθρώπων. Πλέον το κάθε χαζοβιόλικο παίρνει μια θέση σε πάνελ και αρχίζει να κρίνει το τι κάνει ο τάδε στο σπίτι του. Εδώ θέλω να επέμβει το ΕΣΡ και όχι σε περιπτώσεις όπως εκείνες του Παπακαλιάτη. Ολα αυτά δημιουργούν μια τηλεοπτική πραγματικότητα που δεν οδηγεί πουθενά και χρειάζεται να εκπαιδεύσουμε τον τηλεθεατή σε κάτι νέο και ανώτερο. Μια νέα πρόταση που θα τον βγάλει από το σκοτάδι της εποχής μας.
Και τι θα μπορούσε να είναι αυτό, Βίκυ;
Εκεί που αναλώνεται τόσος τηλεοπτικός χρόνος στην ερωτική ζωή των επωνύμων, θα μπορούσαν να γίνονται θέματα για τα αίσχη των νοσοκομείων και για τους ανθρώπους που παγώνουν καθημερινά στα παγκάκια. Υπάρχει πολλή δυστυχία εκεί έξω και πρέπει να κάνουμε κάτι για να την αντιμετωπίσουμε. Ας ρίξουν φως σε τέτοια θέματα, αφήνοντας επιτέλους πίσω τους τα σκάνδαλα και τα παράθυρα.
Η Bette Davis είχε πει ότι γινόμαστε ηθοποιοί γιατί δε συμπαθούμε τον εαυτό μας. Πώς σου φαίνεται αυτή η οπτική;
Δε συμφωνώ, μιας κι εγώ έγινα ηθοποιός επειδή αγαπώ τους ανθρώπους. Μου αρέσει, ρε παιδί μου, να έχω επικοινωνία με τους ανθρώπους, μου αρέσει να είμαι ανοιχτή σε κάθε διαφορετικό άτομο. Αυτή η ανταλλαγή ενέργειας είναι κάτι που με τρελαίνει. Γιατί δεν έχεις κάνει ακόμη κινηματογράφο; Γιατί δεν έπεσε στα χέρια μου ένα σενάριο που να με ξετρελάνει. Δόξα τω Θεώ είχα πολλές προτάσεις και με τιμάει πολύ το γεγονός ότι με σκέφτηκαν, αλλά θα ήθελα κάτι πολύ δυνατό για να το τολμήσω. Και όταν λέω δυνατό, αυτό είναι εντελώς υποκειμενικό για τον καθένα μας. Κάτι που εμένα θα με απογειώσει μπορεί εσένα να σου είναι εντελώς αδιάφορο. Εύχομαι όμως να κάνω σύντομα σινεμά.
Πού τρως τα λεφτά σου;
Εχω μια αλόγιστη σχέση με τα λεφτά, ανεξαρτήτως του αν ο τραπεζικός μου λογαριασμός είναι μεγάλος ή όχι. Μου αρέσει να δίνω λεφτά για τους άλλους, όπως μου αρέσει και το να κάνω δώρα στους φίλους μου. Εχω περάσει και περιόδους δύσκολες οικονομικά, που όμως δε στερήθηκα αυτά που ήθελα να για να είμαι ευτυχισμένη. Η ζωή έχει και τις χαρές και τις λύπες της. Δεν αξίζει να μας παίρνει από κάτω και να μιζεριάζουμε.
Πότε έκλαψες τελευταία φορά;
Χθες βράδυ ρημάχτηκα όταν είδα το «Σχέσεις Στοργής» με τη Σίρλεϊ ΜακΛέιν και τον Τζακ Νίκολσον. Αν δεν την έχεις δει, να την πάρεις οπωσδήποτε. Απλό το θέμα της ταινίας, αλλά με ένα συγκλονιστικό σενάριο, γεμάτο εντάσεις και ανατροπές. Γενικά όσο εύκολα θα με δεις να γελάω τόσο εύκολα κλαίω.
Πώς θα ήθελες να επιστρέψεις στην επόμενή σου ζωή;
Ψηλή, ξανθιά.
Info
Σ’ αγαπώ, σε λατρεύω, χωρίζουμε
Παίζουν: Βίκυ Σταυροπούλου, Χρήστος Χατζηπαναγιώτης, Μέμος Μπεγνής, Τζίνα Αλοιμόνου, Βάσω Γουλιελμάκη, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης.
Απόδοση: Θοδωρής Πετρόπουλος
Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Σκηνοθεσία: Χρήστος Χατζηπαναγιώτης
Μουσική Επιμέλεια: Νένη Ζάππα
Πού; Στο Θέατρο Εγνατία (Πατρ. Ιωακείμ 1, Πλ. Αγίας Σοφίας, τηλ. 2310/225.172, 231.431)
20.3.08
Στις σκοτεινές αίθουσες
επιμέλεια: Νίκη Κεφαλά
U2 3D
Σκηνοθεσία: Κάθριν Οουενς, Μαρκ Πέλιγκτον
Τι συμβαίνει; Πρόκειται για την πρώτη τρισδιάστατη ψηφιακή κινηματογραφική ταινία με αληθινούς ανθρώπους, που βάζει τους θεατές μέσα στην ατμόσφαιρα μιας συναυλίας σε στάδιο, την οποία δίνει ένα από τα πιο δημοφιλή συγκροτήματα στον κόσμο. Χρησιμοποιώντας καινοτόμες ψηφιακές 3-D εικόνες σε συνδυασμό με τον ενθουσιασμό που διακατέχει το κοινό μίας live συναυλίας των U2, η ταινία κινηματογραφήθηκε στη Νότιο Αμερική κατά τη διάρκεια του τελευταίου κομματιού της περιοδείας των U2 με τον τίτλο «Vertigo».
Να το δω; Το U2 3D έγινε εφικτό μέσα από την αποτύπωσή του με πολλές κάμερες. Η ταινία αντανακλά τη μακροχρόνια σχέση του συγκροτήματος με τις νέες τεχνολογίες, την αναγνώρισή τους ότι το ψηφιακό 3-D δεν είναι ένα αναπτυσσόμενο είδος –αλλά βρίσκεται ήδη στην τελική του μορφή- και τη πίστη ότι η ταινία U2 3D έχει τη δυνατότητα να φέρει την επανάσταση στον τρόπο όχι μόνο που παράγεται, αλλά και που βιώνεται η κινηματογραφική διασκέδαση και ψυχαγωγία. Παντρεύοντας προχωρημένες ψηφιακές 3-D εικόνες με ήχο 5.1 Surround, το U2 3D στέλνει τους θεατές σε ένα συναρπαστικό κινηματογραφικό ταξίδι και προσφέρει στο κοινό μια χειροπιαστή συγκίνηση, λες και βρίσκονται και οι ίδιοι αληθινά μέσα στη συναυλία των U2.
ΠΡΙΝ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ ΟΤΙ ΠΕΘΑΝΕΣ
Σκηνοθεσία: Σίντνεϊ Λιούμετ
Παίζουν: Φίλιπ Σέιμουρ Χόφμαν, Ιθαν Χοκ, Μαρίζα Τομέι, Αλμπερτ Φίνεϊ
Δύο αδέρφια με οικονομικές δυσκολίες (ο μεγαλύτερος παντρεμένος και υπάλληλος μιας μεσιτικής εταιρείας και ο δεύτερος χωρισμένος με χρέη) αποφασίζουν να ληστέψουν το κοσμηματοπωλείο των γονιών τους. Η δουλειά όμως θα πάει πολύ στραβά και θα δημιουργήσει μια σειρά απρόβλεπτων γεγονότων...
ΓΥΡΝΑ ΤΟ ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ
Σκηνοθεσία: Μισέλ Γκοντρί
Παίζουν: Τζακ Μπλακ, Μία Φάροου, Ντάνι Γκλόβερ
Ο Μάικ δουλεύει ως υπάλληλος στο βίντεοκλαμπ του Φλέτσερ. Οταν ο τελευταίος θα πάει ταξίδι με σκοπό να εκσυγχρονίσει το μαγαζί του, ένας φίλος του Μάικ, ο Τζέρυ, που είχε προσφάτως ατύχημα σχετικό με... μικροκύματα, απομαγνητίζει όλες τις βιντεοκασέτες. Τώρα οι δυο τους είναι αναγκασμένοι να ξαναγυρίσουν οι ίδιοι τις ταινίες που έσβησαν.
ΜΠΑΜΠΑΣ ΓΙΑ ΓΚΟΛ
Σκηνοθεσία: Αντι Φικμαν
Παίζουν: Ντουέιν Τζόνσον, Μαντισον Πέτις
Ο εργένης και σούπερ σταρ των γηπέδων Τζο Κίνγκμαν ξαφνικά ανακαλύπτει ότι έχει μία 7χρονη κόρη. Τώρα και ενώ καλείται να αφοσιωθεί στην καριέρα του, πρέπει να συνδυάζει πάρτι, προπονήσεις και ραντεβού με μαθήματα μπαλέτου, παραμύθια και κούκλες, που πάνε πακέτο με την κόρη του. Ο Τζο σταδιακά θα συνειδητοποιήσει ότι υπάρχει και κάτι άλλο από τα λεφτά και τη δόξα των χιλιάδων θαυμαστών...
DOOMSDAY
Σκηνοθεσία: Νιλ Μάρσαλ
Παίζουν: Μπομπ Χόσκινς, Ρόνα Μίτρα
Το ξέσπασμα ενός φονικού ιού στη Σκωτία, που αφαίρεσε εκατοντάδες χιλιάδες ζωές, οδήγησε στην κατασκευή ενός τεράστιου τείχους για να εμποδίσει όσους είχαν μολυνθεί από το να εγκαταλείψουν τη περιοχή. Οσοι προσπάθησαν να αποδράσουν εκτελέστηκαν. Οταν όμως εμφανίζεται ο φόβος νέας επιδημίας 30 χρόνια μετά, η κυβέρνηση στέλνει μια ομάδα ατόμων στην αποκλεισμένη περιοχή για να ανακτήσει τα ευρήματα ενός επιστήμονα. Ωστόσο κανένας δε γνωρίζει τι κρύβεται πίσω από το τείχος.
Αν μείνετε σπίτι...
ΤΑ DVD THΣ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ
Λέοντες αντί αμνών (2007)
Lions for Lambs
Σκηνοθεσία: Ρόμπερτ Ρέντφορντ
Παίζουν: Ρόμπερτ Ρέντφορντ, Μέριλ Στριπ, Τομ Κρουζ
To DVD: Δύο φοιτητές ακολουθούν τη συμβουλή του ιδεαλιστή καθηγητή τους και αποφασίζουν να πάρουν μέρος στον πόλεμο στο Αφγανιστάν. Καθώς παλεύουν για να επιβιώσουν στο πεδίο της μάχης, θα γίνουν ο κρίκος που συνδέει δύο διαφορετικές ιστορίες στις δύο πλευρές της Αμερικής.
Μας άρεσε: Πρόκειται για μια ενδιαφέρουσα προσπάθεια κατάδειξης των συνεπειών του πολέμου στο Ιράκ.
Δεν θα σας αρέσει: Ο... ακατάπαυστος ακαδημαϊκός λόγος των χαρακτήρων ενδέχεται να κάνει κάποιους να βαρεθούν.
Είδος: Δράμα Γλώσσα: Αγγλικά Ηχος: Digital Theater Sound
Εχετε κάνει κράτηση (2007)
No reservations
Σκηνοθεσία: Σκοτ Χικς
Παίζουν: Ααρον Εκχαρτ, Κάθριν Ζέτα Τζόουνς, Αμπιγκεϊλ Μπρέσλιν
To DVD: Η Κέιτ είναι μια σπουδαία σεφ που εργάζεται σε ένα μοντέρνο εστιατόριο του Μανχάταν. Η τελειομανής φύση της κλονίζεται όταν αποκτά την κηδεμονία της 9χρονης ανιψιάς της, καθώς η νέα αυτή ευθύνη έχει φέρει τα πάνω κάτω στη ζωή της. Παράλληλα η παρουσία ενός νέου σεφ στο εστιατόριο δεν βελτιώνει την κατάσταση, καθώς ο νέος συνάδελφος είναι εξίσου καλός και τελειομανής με την Κέιτ, γεγονός που δημιουργεί μεγάλο ανταγωνισμό μεταξύ τους.
Μας άρεσε: Οι χαρακτήρες είναι συμπαθής και είναι μια ρομαντική κομεντί διαφορετική από τις συνηθισμένες.
Δεν θα σας αρέσει: Ωστόσο κάποια κλισέ δεν απουσιάζουν.
Είδος: Ρομαντική κομεντί Γλώσσα: Αγγλικά Ηχος: Dolby Digital
18.3.08
Πέθανε ο Άντονι Μινγκέλα
Πέθανε σήμερα ο Άντονι Μινγκέλα, σκηνοθέτης του "Άγγλου Ασθενή", της "Επιστροφής στο Cold Mountain", του "Ταλαντούχου κύριου Ρίπλεϊ" και πολλών άλλων επιτυχημένων χολιγουντιανών παραγωγών. Ο Μινγκέλα ήταν επίσης και πρόεδρος του Βρετανικού Ινστιτούτου Κινηματογράφου.Ο θάνατος του 54χρονου σκηνοθέτη επιβεβαιώθηκε από την ατζέντισσά του Τζούντι Ντάις ενώ δεν έχουν δοθεί λεπτομέρειες ως προς τα αίτια του θανάτου του.
Παυλίνα Εξαδακτύλου
14.3.08
Ο Μπερλουσκόνι βάζει τέλος στη γενιά των 700...
Το ακούσαμε κι αυτό!
Ένα μήνα πριν οι Ιταλοί προσέλθουν στις κάλπες, ο -συνήθης ύποπτος- υποψήφιος πρωθυπουργός Σίλβιο Μπερλουσκόνι βρήκε τον τρόπο να γεμίσουν οι τσέπες των χαμηλόμισθων Ιταλίδων.
Όταν στη διάρκεια τηλεοπτικής εμφάνισης, μια χαμηλόμισθη Ιταλίδα τον ρώτησε πώς να φτιάξει οικογένεια με τόσο κακή οικονομική κατάσταση, εκείνος απάντησε: «Σαν πατέρας, σε συμβουλεύω να παντρευτείς τον γιο του Μπερλουσκόνι ή κάποιον άλλον που δεν αντιμετωπίζει τέτοια προβλήματα».
Τι ωραία που περνάνε εκεί στην Ιταλία...
Παυλίνα Εξαδακτύλου
13.3.08
δια - κριτικά
Οι παρέες δε φτιάχνουν μόνο ιστορία, συνομωτούν και για την ευτυχία
Είναι όπως περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι και να βρεθούμε με τους συμμαθητές στις γειτονιές για να παίξουμε, να φλερτάρουμε, να καταστρώσουμε το σχέδιο για τα αγόρια «στην εκδρομή μεθαύριο στο Σέιχ Σου», να «θάψουμε» τους καθηγητές και να ζήσουμε για λίγη ώρα στην «απατηλότητα» ότι δεν έχουμε διάβασμα για αύριο, ούτε αγγλικά, ούτε πιάνο, ούτε προπόνηση, ούτε τη μαμά να φωνάζει «έλα να φας!» και τον μπαμπά να ρωτάει για 83η φορά «διάβασες;». Σαν μια μυστική συνάντηση με το «σύμμαχο», που σε καταλαβαίνει, δε σε πιέζει, περνάτε ακριβώς τα ίδια και το μόνο που μπορεί να σου ζητήσει είναι καμιά δαγκωνιά από το σάντουιτς ή να ανταλλάξετε κάρτες και αυτοκόλλητα.
Κάπως έτσι καθιερώθηκε και το απογευματινό κρασί μετά τη δουλειά. Λίγο σαν κοπάνα, ο ένας από το παιδί, ο άλλος από μια δουλειά, ο τρίτος από μια άλλη υποχρέωση. Λίγο σαν χαλαρωτικό, σαν λυτρωτικό, σαν εξομολογητικό, λίγο σαν μητρικό χάδι. Ισα ίσα για να μη νιώθεις μόνος, για να καθυστερήσεις να γυρίσεις σπίτι, στο οποίο έχεις κάποιες φορές βάσιμους λόγους να μη θες να επιστρέψεις, για να νιώσεις ότι είσαι έτοιμος να κάνεις τα πάντα, για να μη χάσεις τη σύνδεση με την πραγματικότητά σου και για να ζήσεις λίγη ώρα την «απατηλότητα» ότι αύριο δε θα υπάρχει «μπαμπάς» που θα σου επιβάλει τη μελέτη και μαμά που θα σου διαμορφώσει το… μενού.
Η «συνομωσία» της παρέας… Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα τελικά από τις συνωμοσίες. Στο παρελθόν, οι συνομωσίες άνοιξαν δρόμο για την ειρήνη, την ανεξαρτησία, την ελευθερία ολόκληρων λαών, γράφτηκαν σε βιβλία και διδάσκονται. Νομίζω ότι οι συνωμότες είναι βαθιά δεμένοι -σαν τη μάνα με το παιδί,- με τη διαφορά ότι αυτοί φυλάνε μυστικά. Και κάποια μυστικά είναι βαριά και απαιτούν παραπάνω από έναν για να τα σηκώσουν.
Οταν, βέβαια, το κρασί εμπλουτιστεί με μεζέδες, μουσική και επιπλέον καρέκλες τότε είναι σίγουρο ότι τα μυστικά αλαφραίνουν. Το τι μπορεί να ειπωθεί βέβαια, πάνω σ’ ένα χύμα ποτήρι κρασί δεν περιγράφεται. Μπορεί να ξεκινήσεις από μια κόντρα στο γραφείο και τις αποφάσεις σου για το άμεσο μέλλον σου και να φτάσεις -όπως γίνεται συνήθως, δηλαδή,- στις συναισθηματικές και σεξουαλικές σχέσεις και τα απωθημένα ζωής.
Η τελευταία γνώση που απέκτησα μετά από «ομαδική συνομωσία» είναι ότι οι περισσότεροι -για να μην πω όλοι- νιώθουν κάπως κλειδωμένοι σε καταστάσεις και μόλις βρεθούν εκτός οπτικού πεδίου και δεν αποτελούν πλέον στόχο ξεκλειδώνονται και πετάνε το κλειδί σ’ ένα ποτήρι κρασί. Επίσης, άκουσα και μερικά αστεία, όπως το ότι οι άντρες είναι ανοιχτοί σε γυναίκες με «πλούσιο βιογραφικό» και ότι είναι εκλεκτικοί. Τέλος, κατέληξα στο ότι οι άνθρωποι οραματίζονται πάντα το ανέφικτο, το βαφτίζουν στάση ζωής και επιθυμία και βαυκαλίζονται ότι αν αλλάξει κάτι κάποτε στη ζωή τους αυτό θα κάνουν, και με βεβαιότητα κιόλας.
Τελικά, οι μικρές καθημερινές «συνομωσίες» είναι που σε κρατάνε δυνατό και ζωντανό: είτε των δύο, που συνηθίζω να χαρακτηρίζω μια σχέση, είτε περισσότερων. Λόγω των μυστικών. Παίρνεις δύναμη από τη γνώση που κατέχεις, θες να την κρατήσεις και μαζί της κι αυτόν με τον οποίο τη μοιράστηκες. Γι' αυτό δεν πρόκειται να κόψουμε ποτέ το κρασί. Γιατί αν δεν υπάρχει, πώς να μοιραστείς μυστικά;
Είναι όπως περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι και να βρεθούμε με τους συμμαθητές στις γειτονιές για να παίξουμε, να φλερτάρουμε, να καταστρώσουμε το σχέδιο για τα αγόρια «στην εκδρομή μεθαύριο στο Σέιχ Σου», να «θάψουμε» τους καθηγητές και να ζήσουμε για λίγη ώρα στην «απατηλότητα» ότι δεν έχουμε διάβασμα για αύριο, ούτε αγγλικά, ούτε πιάνο, ούτε προπόνηση, ούτε τη μαμά να φωνάζει «έλα να φας!» και τον μπαμπά να ρωτάει για 83η φορά «διάβασες;». Σαν μια μυστική συνάντηση με το «σύμμαχο», που σε καταλαβαίνει, δε σε πιέζει, περνάτε ακριβώς τα ίδια και το μόνο που μπορεί να σου ζητήσει είναι καμιά δαγκωνιά από το σάντουιτς ή να ανταλλάξετε κάρτες και αυτοκόλλητα.
Κάπως έτσι καθιερώθηκε και το απογευματινό κρασί μετά τη δουλειά. Λίγο σαν κοπάνα, ο ένας από το παιδί, ο άλλος από μια δουλειά, ο τρίτος από μια άλλη υποχρέωση. Λίγο σαν χαλαρωτικό, σαν λυτρωτικό, σαν εξομολογητικό, λίγο σαν μητρικό χάδι. Ισα ίσα για να μη νιώθεις μόνος, για να καθυστερήσεις να γυρίσεις σπίτι, στο οποίο έχεις κάποιες φορές βάσιμους λόγους να μη θες να επιστρέψεις, για να νιώσεις ότι είσαι έτοιμος να κάνεις τα πάντα, για να μη χάσεις τη σύνδεση με την πραγματικότητά σου και για να ζήσεις λίγη ώρα την «απατηλότητα» ότι αύριο δε θα υπάρχει «μπαμπάς» που θα σου επιβάλει τη μελέτη και μαμά που θα σου διαμορφώσει το… μενού.
Η «συνομωσία» της παρέας… Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα τελικά από τις συνωμοσίες. Στο παρελθόν, οι συνομωσίες άνοιξαν δρόμο για την ειρήνη, την ανεξαρτησία, την ελευθερία ολόκληρων λαών, γράφτηκαν σε βιβλία και διδάσκονται. Νομίζω ότι οι συνωμότες είναι βαθιά δεμένοι -σαν τη μάνα με το παιδί,- με τη διαφορά ότι αυτοί φυλάνε μυστικά. Και κάποια μυστικά είναι βαριά και απαιτούν παραπάνω από έναν για να τα σηκώσουν.
Οταν, βέβαια, το κρασί εμπλουτιστεί με μεζέδες, μουσική και επιπλέον καρέκλες τότε είναι σίγουρο ότι τα μυστικά αλαφραίνουν. Το τι μπορεί να ειπωθεί βέβαια, πάνω σ’ ένα χύμα ποτήρι κρασί δεν περιγράφεται. Μπορεί να ξεκινήσεις από μια κόντρα στο γραφείο και τις αποφάσεις σου για το άμεσο μέλλον σου και να φτάσεις -όπως γίνεται συνήθως, δηλαδή,- στις συναισθηματικές και σεξουαλικές σχέσεις και τα απωθημένα ζωής.
Η τελευταία γνώση που απέκτησα μετά από «ομαδική συνομωσία» είναι ότι οι περισσότεροι -για να μην πω όλοι- νιώθουν κάπως κλειδωμένοι σε καταστάσεις και μόλις βρεθούν εκτός οπτικού πεδίου και δεν αποτελούν πλέον στόχο ξεκλειδώνονται και πετάνε το κλειδί σ’ ένα ποτήρι κρασί. Επίσης, άκουσα και μερικά αστεία, όπως το ότι οι άντρες είναι ανοιχτοί σε γυναίκες με «πλούσιο βιογραφικό» και ότι είναι εκλεκτικοί. Τέλος, κατέληξα στο ότι οι άνθρωποι οραματίζονται πάντα το ανέφικτο, το βαφτίζουν στάση ζωής και επιθυμία και βαυκαλίζονται ότι αν αλλάξει κάτι κάποτε στη ζωή τους αυτό θα κάνουν, και με βεβαιότητα κιόλας.
Τελικά, οι μικρές καθημερινές «συνομωσίες» είναι που σε κρατάνε δυνατό και ζωντανό: είτε των δύο, που συνηθίζω να χαρακτηρίζω μια σχέση, είτε περισσότερων. Λόγω των μυστικών. Παίρνεις δύναμη από τη γνώση που κατέχεις, θες να την κρατήσεις και μαζί της κι αυτόν με τον οποίο τη μοιράστηκες. Γι' αυτό δεν πρόκειται να κόψουμε ποτέ το κρασί. Γιατί αν δεν υπάρχει, πώς να μοιραστείς μυστικά;
Στιγμές
«Ταξίδι στο κέντρο της γης»
«Θες να με κάνεις να πιστέψω πως τελειώσαν όλα κι ήρθε ο καιρός
να την ξεχάσω τη ζωή και να ξυπνάω κάθε μέρα νεκρός; Οσο κι αν το θέλεις δε μπορείς,
ταξίδι στο κέντρο της γης...» (Αδρεναλίνη, Ξύλινα Σπαθιά)
Της Παυλίνας Εξαδακτύλου, pavlinaex@gmail. com
Φωτ: Γρηγόρης Σιαμίδης
«S.O.S. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Είμαι τραυματισμένος, σχεδόν κοντά στο θάνατο, και παραείμαι αδύναμος για να ξεφύγω από εδώ. Είμαι ολομόναχος, δεν είναι αστείο. Για τ’ όνομα του Θεού, σας παρακαλώ να παραμείνετε εδώ για να με σώσετε. Αυτή τη στιγμή μαζεύω μούρα εδώ τριγύρω και θα επιστρέψω το απόγευμα. Ευχαριστώ. Κρις ΜακΚάντλες. Αύγουστος;»
Δευτέρα, σε κάποιο Cineplex, στην απογευματινή προβολή του «Into the wild». Η αληθινή ιστορία του Κρις ΜακΚάντλες, ενός νέου άνδρα που εγκατέλειψε κυριολεκτικά τα πάντα για να ζήσει την περιπέτειά του στην Αλάσκα. Σπουδές, πτυχία, επαγγελματική σταδιοδρομία, γονείς, χρήματα, όλα πίσω. Ολες αυτές οι αποσκευές που περιφέρεις άσκοπα εδώ και εκεί κέρδισαν μια αιώνια θέση στα απολεσθέντα.
Μια περιπέτεια με στόχο το πνεύμα. Την ψυχή.
Στα δικά μου μάτια, μια προσπάθεια να ξεφύγει από το αφόρητο βάρος των γονιών. Κλασικό θα μου πεις. Αλλά και ποιος δεν το 'χει σκεφτεί; Πώς θα ήταν, αν ήμουν άλλος; Αν είχα άλλες ρίζες, αν είχα άλλα βιώματα; Ενα μικρό δωμάτιο στη σκέψη που μπορείς να είσαι κάποιος άλλος. Να έχεις ένα χωράφι με ζαχαροκάλαμα στο Μπαγκλαντές, να έχεις τέσσερα αδέρφια στην Ιαπωνία, να είσαι σέρφερ στην Καλιφόρνια και να έχεις αποκτήσει εκείνη τη σταρένια κρούστα στο δέρμα που κολλάνε τα σποράκια τα καυτά, καλοκαιρινά πρωινά.
Ξεκινάει μόνος για την Αλάσκα.
Το μόνο που βάζει στις τσέπες είναι το σώμα του. Δε θέλει έρωτες, δε θέλει δεσμούς, δε θέλει τις πληγές που σου αφήνουν οι άνθρωποι όταν βγαίνουν για κυνήγι. Οι άνθρωποι αφήνουν πληγές. Κι αυτοί που αγαπάμε, μας πληγώνουν πιο πολύ, που λέει κι ο Χριστιανόπουλος. Είναι αυτή η αδιαπραγμάτευτη αγάπη που δε βάζεις όρους, δε βάζεις σύνορα και τελικά σε οδηγεί στην Αλάσκα.
Δε χρειάζεται να ξεσπιτωθείς για να πας στην Αλάσκα.
Ο πάγος βρίσκεται παντού. Κοίτα για λίγο το ασουλούπωτο διαμέρισμά σου ή το ευάερο λοφτ; Πάγος στους καναπέδες, στα χαλιά, στις οικογενειακές φωτογραφίες. Ανθρώπινα κουφάρια και μοναχικοί δρόμοι. Η μοναξιά κρύβεται μέσα στους άστεγους ήχους από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων και τις μουχλιασμένες υδρορροές. Ο Κρις πέθανε μόνος κι αβοήθητος σ' ένα παρατημένο λεωφορείο στην Αλάσκα. Το ένιωσε όμως την τελευταία φορά που είδε τον ήλιο. Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΧΑΡΗ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΗ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ.
Υ.Γ: Ο Κρίστοφερ Τζόνσον ΜακΚάντλες -ο νεαρός Αμερικανός που ξεκίνησε ένα ταξίδι για την Αλάσκα, με σκοπό να ζήσει μακριά από την ύλη και τις εξαρτήσεις που δημιουργούν οι κοινωνίες στα μέλη τους και οι διαπροσωπικές σχέσεις στους ανθρώπους και που τελικά πέθανε από ασιτία- ενέπνευσε τον συγγραφέα Τζον Κρακάουερ να γράψει το 1996 ένα βιβλίο για την τραγική ιστορία του, ενώ αυτό το διάστημα προβάλλεται η ταινία του Σον Πεν «Into the wild», με πρωταγωνιστή τον Εμίλ Χιρς στο ρόλο του ΜακΚάντλες.
«Θες να με κάνεις να πιστέψω πως τελειώσαν όλα κι ήρθε ο καιρός
να την ξεχάσω τη ζωή και να ξυπνάω κάθε μέρα νεκρός; Οσο κι αν το θέλεις δε μπορείς,
ταξίδι στο κέντρο της γης...» (Αδρεναλίνη, Ξύλινα Σπαθιά)
Της Παυλίνας Εξαδακτύλου, pavlinaex@gmail. com
Φωτ: Γρηγόρης Σιαμίδης
«S.O.S. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Είμαι τραυματισμένος, σχεδόν κοντά στο θάνατο, και παραείμαι αδύναμος για να ξεφύγω από εδώ. Είμαι ολομόναχος, δεν είναι αστείο. Για τ’ όνομα του Θεού, σας παρακαλώ να παραμείνετε εδώ για να με σώσετε. Αυτή τη στιγμή μαζεύω μούρα εδώ τριγύρω και θα επιστρέψω το απόγευμα. Ευχαριστώ. Κρις ΜακΚάντλες. Αύγουστος;»
Δευτέρα, σε κάποιο Cineplex, στην απογευματινή προβολή του «Into the wild». Η αληθινή ιστορία του Κρις ΜακΚάντλες, ενός νέου άνδρα που εγκατέλειψε κυριολεκτικά τα πάντα για να ζήσει την περιπέτειά του στην Αλάσκα. Σπουδές, πτυχία, επαγγελματική σταδιοδρομία, γονείς, χρήματα, όλα πίσω. Ολες αυτές οι αποσκευές που περιφέρεις άσκοπα εδώ και εκεί κέρδισαν μια αιώνια θέση στα απολεσθέντα.
Μια περιπέτεια με στόχο το πνεύμα. Την ψυχή.
Στα δικά μου μάτια, μια προσπάθεια να ξεφύγει από το αφόρητο βάρος των γονιών. Κλασικό θα μου πεις. Αλλά και ποιος δεν το 'χει σκεφτεί; Πώς θα ήταν, αν ήμουν άλλος; Αν είχα άλλες ρίζες, αν είχα άλλα βιώματα; Ενα μικρό δωμάτιο στη σκέψη που μπορείς να είσαι κάποιος άλλος. Να έχεις ένα χωράφι με ζαχαροκάλαμα στο Μπαγκλαντές, να έχεις τέσσερα αδέρφια στην Ιαπωνία, να είσαι σέρφερ στην Καλιφόρνια και να έχεις αποκτήσει εκείνη τη σταρένια κρούστα στο δέρμα που κολλάνε τα σποράκια τα καυτά, καλοκαιρινά πρωινά.
Ξεκινάει μόνος για την Αλάσκα.
Το μόνο που βάζει στις τσέπες είναι το σώμα του. Δε θέλει έρωτες, δε θέλει δεσμούς, δε θέλει τις πληγές που σου αφήνουν οι άνθρωποι όταν βγαίνουν για κυνήγι. Οι άνθρωποι αφήνουν πληγές. Κι αυτοί που αγαπάμε, μας πληγώνουν πιο πολύ, που λέει κι ο Χριστιανόπουλος. Είναι αυτή η αδιαπραγμάτευτη αγάπη που δε βάζεις όρους, δε βάζεις σύνορα και τελικά σε οδηγεί στην Αλάσκα.
Δε χρειάζεται να ξεσπιτωθείς για να πας στην Αλάσκα.
Ο πάγος βρίσκεται παντού. Κοίτα για λίγο το ασουλούπωτο διαμέρισμά σου ή το ευάερο λοφτ; Πάγος στους καναπέδες, στα χαλιά, στις οικογενειακές φωτογραφίες. Ανθρώπινα κουφάρια και μοναχικοί δρόμοι. Η μοναξιά κρύβεται μέσα στους άστεγους ήχους από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων και τις μουχλιασμένες υδρορροές. Ο Κρις πέθανε μόνος κι αβοήθητος σ' ένα παρατημένο λεωφορείο στην Αλάσκα. Το ένιωσε όμως την τελευταία φορά που είδε τον ήλιο. Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΧΑΡΗ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΗ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ.
Υ.Γ: Ο Κρίστοφερ Τζόνσον ΜακΚάντλες -ο νεαρός Αμερικανός που ξεκίνησε ένα ταξίδι για την Αλάσκα, με σκοπό να ζήσει μακριά από την ύλη και τις εξαρτήσεις που δημιουργούν οι κοινωνίες στα μέλη τους και οι διαπροσωπικές σχέσεις στους ανθρώπους και που τελικά πέθανε από ασιτία- ενέπνευσε τον συγγραφέα Τζον Κρακάουερ να γράψει το 1996 ένα βιβλίο για την τραγική ιστορία του, ενώ αυτό το διάστημα προβάλλεται η ταινία του Σον Πεν «Into the wild», με πρωταγωνιστή τον Εμίλ Χιρς στο ρόλο του ΜακΚάντλες.
Το ταμείο της εβδομάδας
(+)
Στην αιμοδοσία του Ράδιο Θεσσαλονίκη, την Κυριακή 16 Μαρτίου, όπου υπολογίζεται ότι θα συγκεντρωθούν περισσότερες από 700 φιάλες αίμα!
Στη συναυλία - αφιέρωμα στο Μίκη Θεοδωράκη. Μας θύμισε πολλά τραγούδια, αλλά και πολλούς ερμηνευτές.
Μπορεί να είχαμε διακοπές ρεύματος στη Θεσσαλονίκη, αλλά τουλάχιστον είχαμε και μια, κατά προσέγγιση τουλάχιστον, ενημέρωση. Μην είμαστε και πλεονέκτες!
Δεύτερη θέση και πανελλήνιο ρεκόρ για την Πηγή Δεβετζή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Βαλένθια.
Το Φεστιβάλ Animation έρχεται και στη Θεσσαλονίκη.
(-)
Στην Ασία οι ανήλικοι πεθαίνουν από πνιγμό και άλλα ατυχήματα. Ευτυχώς εμείς «ανήκομεν εις την Ευρώπην».
Από την πρώτη μέρα της απεργίας των εργαζομένων στους ΟΤΑ γεμίσαμε τους κάδους με σκουπίδια. Δεν αντέξαμε ούτε μια μέρα να τα κρατήσουμε στο σπίτι μας.
Οι απολύσεις προπονητών ποδοσφαίρου γίνονται κατευθείαν πρώτη είδηση, οι επιτυχίες σε άλλα αθλήματα περνάνε στα ψιλά. Γιατί άραγε;
Είναι κρίμα διοργανώσεις όπως το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ να σκιάζονται από , εύλογες ή όχι, αμφιβολίες που εγείρουν οι Ελληνες δημιουργοί.
Το κόμμα του έχασε τις δημοτικές εκλογές αλλά αυτός... χαριεντίζεται με τον Σιμόν Πέρες. Τελικά, πόσα θέλει να μας τρελάνει αυτός ο Σαρκοζί;
Στην αιμοδοσία του Ράδιο Θεσσαλονίκη, την Κυριακή 16 Μαρτίου, όπου υπολογίζεται ότι θα συγκεντρωθούν περισσότερες από 700 φιάλες αίμα!
Στη συναυλία - αφιέρωμα στο Μίκη Θεοδωράκη. Μας θύμισε πολλά τραγούδια, αλλά και πολλούς ερμηνευτές.
Μπορεί να είχαμε διακοπές ρεύματος στη Θεσσαλονίκη, αλλά τουλάχιστον είχαμε και μια, κατά προσέγγιση τουλάχιστον, ενημέρωση. Μην είμαστε και πλεονέκτες!
Δεύτερη θέση και πανελλήνιο ρεκόρ για την Πηγή Δεβετζή στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Κλειστού Στίβου στη Βαλένθια.
Το Φεστιβάλ Animation έρχεται και στη Θεσσαλονίκη.
(-)
Στην Ασία οι ανήλικοι πεθαίνουν από πνιγμό και άλλα ατυχήματα. Ευτυχώς εμείς «ανήκομεν εις την Ευρώπην».
Από την πρώτη μέρα της απεργίας των εργαζομένων στους ΟΤΑ γεμίσαμε τους κάδους με σκουπίδια. Δεν αντέξαμε ούτε μια μέρα να τα κρατήσουμε στο σπίτι μας.
Οι απολύσεις προπονητών ποδοσφαίρου γίνονται κατευθείαν πρώτη είδηση, οι επιτυχίες σε άλλα αθλήματα περνάνε στα ψιλά. Γιατί άραγε;
Είναι κρίμα διοργανώσεις όπως το Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ να σκιάζονται από , εύλογες ή όχι, αμφιβολίες που εγείρουν οι Ελληνες δημιουργοί.
Το κόμμα του έχασε τις δημοτικές εκλογές αλλά αυτός... χαριεντίζεται με τον Σιμόν Πέρες. Τελικά, πόσα θέλει να μας τρελάνει αυτός ο Σαρκοζί;
Ατάκα κι επί τόπου
του Γιώργου Χατζηβασιλείου
«Ανταποκριθήκαμε σε ένα πολύ μεγάλο μέρος των όσων δεσμευθήκαμε να κάνουμε στην προεκλογική περίοδο του 2004 και όσο καιρό ήμασταν στην αντιπολίτευση»
Θόδωρος Ρουσόπουλος
Πολιτική και χιούμορ μαζί..
«Ο Αλέξης [ο Τσίπρας] είναι καλό παιδί, αλλά πρωθυπουργός θα γίνει ο Γιώργος»
Μαργαρίτα Παπανδρέου
Μάνα είναι μόνο μια...
«Χμμ... Δεν ξέρω... Μπορεί το "Ξύπνα αγάπη μου"!»
Ελένη Τσαλιγοπούλου
Απαντώντας στην ερώτηση «ποιο τραγούδι θα αφιερώνατε στη Θεσσαλονίκη αν ήταν πρόσωπο»...
Εντυπώσεις
Η τέχνη της φιλίας και όχι μόνο…
Το «Art» της Yasmina Reza ανεβαίνει στο Θέατρο Σοφούλη
Της Βίκυς Φιλιππίδου, vfilippidou@hol.gr
Καθήλωσε τους θεατές 162 χωρών όπου παίχτηκε, από τη Νέα Υόρκη ως το Πεκίνο και από το Λονδίνο ως τη Βομβάη. Σάρωσε όλα τα μεγάλα βραβεία θεάτρου. «Κωμωδία-φαινόμενο» του 20ού αιώνα το αποκάλεσαν οι λονδρέζικοι Times. Τώρα ήρθε η σειρά μας να απολαύσουμε το ευφυές Art της Γαλλο-εβραιο-περσίδας Yasmina Reza.
Παγκόσμια επιτυχία
Ξεκινήσαμε για το Σοφούλη με τους καλύτερους οιωνούς. Η παγκόσμια επιτυχία του έργου που θα βλέπαμε ήταν από μόνη της πολύ δυνατό διαπιστευτήριο. Μια πανέξυπνη κωμωδία ή «ένα δράμα πολύ αστεία γραμμένο» όπως προτιμάει να το αποκαλεί η ίδια η συγγραφέας του, το Art έχει αποσπάσει, μεταξύ άλλων, το βραβείο Laurence Olivier καλύτερης κωμωδίας και το βραβείο Tony καλύτερου θεατρικού έργου.
Ξεκινήσαμε για το Σοφούλη με τους καλύτερους οιωνούς. Η παγκόσμια επιτυχία του έργου που θα βλέπαμε ήταν από μόνη της πολύ δυνατό διαπιστευτήριο. Μια πανέξυπνη κωμωδία ή «ένα δράμα πολύ αστεία γραμμένο» όπως προτιμάει να το αποκαλεί η ίδια η συγγραφέας του, το Art έχει αποσπάσει, μεταξύ άλλων, το βραβείο Laurence Olivier καλύτερης κωμωδίας και το βραβείο Tony καλύτερου θεατρικού έργου.
Παρότι η σήμανση για το θέατρο είναι ανύπαρκτη, το βρήκαμε αμέσως, αφού οι συντελεστές προνόησαν (ευτυχώς!) να τοποθετήσουν ένα μεγάλο πανό στη Σοφούλη, κοντά στο ύψος του, που μας καθοδήγησε μια χαρά!
Πάρκινγκ βρήκαμε με άνεση και μάλιστα πολύ κοντά στο θέατρο. Στην αφίσα διαβάσαμε ότι το έργο αποτελεί την πρώτη παραγωγή της νεοσύστατης ομάδας του Γιώργου Βούρου «Θέατρο των χρωμάτων.» Ο ίδιος έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία, τη μετάφραση και την επιμέλεια των σκηνικών, ενώ υποδύεται και έναν εκ των τριών πρωταγωνιστών. Τη σκηνή μοιράζεται με το Θόδωρο Συριώτη και το Θανάση Κιτσούκαλη.
Δεν ξέρω αν έφταιγε η ώρα (πήγαμε στην απογευματινή παράσταση της Κυριακής στις 18:30) πάντως η προσέλευση του κοινού ήταν ελάχιστη. Ευτυχώς έμαθα ότι στη βραδινή παράσταση το θέατρο ήταν γεμάτο!
Πάρκινγκ βρήκαμε με άνεση και μάλιστα πολύ κοντά στο θέατρο. Στην αφίσα διαβάσαμε ότι το έργο αποτελεί την πρώτη παραγωγή της νεοσύστατης ομάδας του Γιώργου Βούρου «Θέατρο των χρωμάτων.» Ο ίδιος έχει αναλάβει τη σκηνοθεσία, τη μετάφραση και την επιμέλεια των σκηνικών, ενώ υποδύεται και έναν εκ των τριών πρωταγωνιστών. Τη σκηνή μοιράζεται με το Θόδωρο Συριώτη και το Θανάση Κιτσούκαλη.
Δεν ξέρω αν έφταιγε η ώρα (πήγαμε στην απογευματινή παράσταση της Κυριακής στις 18:30) πάντως η προσέλευση του κοινού ήταν ελάχιστη. Ευτυχώς έμαθα ότι στη βραδινή παράσταση το θέατρο ήταν γεμάτο!
Το έργο
«Ο φίλος μου ο Σερζ αγόρασε έναν πίνακα. Είναι ένα τελάρο ένα εξήντα με ένα κι είκοσι. Aσπρο.». Κάπως έτσι ξεκινάει το Art, που δεν είναι παρά μια ιστορία τριών αγαπημένων φίλων. Ο Σερζ αγοράζει έναν πίνακα, δίνοντας ένα τεράστιο χρηματικό ποσό. Ο Μαρκ τον σιχαίνεται, και δεν μπορεί με τίποτα να πιστέψει ότι ο φίλος του τον βρίσκει αριστούργημα. Ο τρίτος της παρέας, ο Ιβάν, προσπαθεί ανεπιτυχώς να συμβιβάσει τις δύο πλευρές.
Το σκηνικό αφαιρετικό, λιτό και κατάλευκο, λειτουργεί το ίδιο ως καμβάς, πάνω στον οποίο «ζωγραφίζουν» οι σκουρόχρωμα ντυμένοι (για να ξεχωρίζουν) ηθοποιοί. Φωτισμοί διαφόρων χρωμάτων χρησιμοποιούνται για να σηματοδοτήσουν το τέλος κάθε σκηνής, θυμίζοντάς μας εύστοχα ζωγραφική παλέτα.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι δυνατές, γεμάτες αυθεντικότητα. Προσωπικά ξεχώρισα τον απολαυστικό Θόδωρο Συριώτη στο ρόλο του Σερζ.
«Ο φίλος μου ο Σερζ αγόρασε έναν πίνακα. Είναι ένα τελάρο ένα εξήντα με ένα κι είκοσι. Aσπρο.». Κάπως έτσι ξεκινάει το Art, που δεν είναι παρά μια ιστορία τριών αγαπημένων φίλων. Ο Σερζ αγοράζει έναν πίνακα, δίνοντας ένα τεράστιο χρηματικό ποσό. Ο Μαρκ τον σιχαίνεται, και δεν μπορεί με τίποτα να πιστέψει ότι ο φίλος του τον βρίσκει αριστούργημα. Ο τρίτος της παρέας, ο Ιβάν, προσπαθεί ανεπιτυχώς να συμβιβάσει τις δύο πλευρές.
Το σκηνικό αφαιρετικό, λιτό και κατάλευκο, λειτουργεί το ίδιο ως καμβάς, πάνω στον οποίο «ζωγραφίζουν» οι σκουρόχρωμα ντυμένοι (για να ξεχωρίζουν) ηθοποιοί. Φωτισμοί διαφόρων χρωμάτων χρησιμοποιούνται για να σηματοδοτήσουν το τέλος κάθε σκηνής, θυμίζοντάς μας εύστοχα ζωγραφική παλέτα.
Οι ερμηνείες των ηθοποιών είναι δυνατές, γεμάτες αυθεντικότητα. Προσωπικά ξεχώρισα τον απολαυστικό Θόδωρο Συριώτη στο ρόλο του Σερζ.
Ο «πόλεμος» της τέχνης
Με τι καταπιάνεται όμως το πυκνογραμμένο έργο της Reza; Εχοντας μεγαλώσει στο Παρίσι, περιτριγυρισμένη από μουσικούς, ηθοποιούς και σκηνοθέτες, έγραψε το Art στα 35 της, εμπνευσμένη από την εμπορική και πολιτιστική τρέλα της μοντέρνας τέχνης των ‘80s.
Γι’ αυτό και οι διανοητικές διαμάχες ανάμεσα σε «αρχαίους» και «μοντέρνους», σε οπαδούς και πολέμιους της αναπαραστατικής και μη αναπαραστατικής τέχνης ξετυλίγονται με ζωντάνια μπροστά μας.
Με τι καταπιάνεται όμως το πυκνογραμμένο έργο της Reza; Εχοντας μεγαλώσει στο Παρίσι, περιτριγυρισμένη από μουσικούς, ηθοποιούς και σκηνοθέτες, έγραψε το Art στα 35 της, εμπνευσμένη από την εμπορική και πολιτιστική τρέλα της μοντέρνας τέχνης των ‘80s.
Γι’ αυτό και οι διανοητικές διαμάχες ανάμεσα σε «αρχαίους» και «μοντέρνους», σε οπαδούς και πολέμιους της αναπαραστατικής και μη αναπαραστατικής τέχνης ξετυλίγονται με ζωντάνια μπροστά μας.
Περί (ανδρικής) φιλίας…
Δεν είναι όμως αυτό το μόνο θέμα στο οποίο εντρυφά η συγγραφέας. Μέσα από το Art βάζει στο μικροσκόπιο την φιλία- ιδίως την ανδρική. Ενα σωρό ερωτήματα προκύπτουν: Μήπως όλοι παίζουμε ένα συγκεκριμένο ρόλο μέσα σε μια παρέα για να μη διαταραχτούν οι ισορροπίες; Μήπως αρχίζουμε να αντιπαθούμε κάποιον μόλις σταματήσει να «πηγαίνει με τα νερά μας»; Μας ταράζει μήπως το ότι ένας φίλος έσπασε το καλούπι μέσα στο οποίο τον κλείσαμε, εξελίχτηκε και άλλαξε;
Δεν είναι όμως αυτό το μόνο θέμα στο οποίο εντρυφά η συγγραφέας. Μέσα από το Art βάζει στο μικροσκόπιο την φιλία- ιδίως την ανδρική. Ενα σωρό ερωτήματα προκύπτουν: Μήπως όλοι παίζουμε ένα συγκεκριμένο ρόλο μέσα σε μια παρέα για να μη διαταραχτούν οι ισορροπίες; Μήπως αρχίζουμε να αντιπαθούμε κάποιον μόλις σταματήσει να «πηγαίνει με τα νερά μας»; Μας ταράζει μήπως το ότι ένας φίλος έσπασε το καλούπι μέσα στο οποίο τον κλείσαμε, εξελίχτηκε και άλλαξε;
Κερδισμένος όποιος έχει προσωπικότητα
Το σημαντικότερο θέμα όμως που θίγεται στο πολυεπίπεδο Art είναι άλλο: Η σχέση του κάθε ανθρώπου με την εποχή του. Η αδυναμία του να πάρει θέση απέναντι σε κάτι που είναι «in». Η δυσκολία να παραδεχτεί ότι κάτι που θεωρείται μοδάτο δεν του αρέσει για μη θεωρηθεί οπισθοδρομικός. Η ευκολία του να αφήνεται στο ρεύμα.
Το μήνυμα που περνάει η Reza είναι σαφές: Μπορεί ο Σερζ και ο Μαρκ να μαλώνουν έντονα και να βρίσκονται διαρκώς σε αντιπαράθεση. Ο ένας άλλωστε τρελαίνεται για την εποχή του, ενώ ο άλλος αντιδρά απέναντί της με σκεπτικισμό. Και οι δύο όμως είναι κερδισμένοι γιατί έχουν άποψη και προσωπικότητα. Αντίθετα ο Ιβάν, πάντα συμβιβαστικός, πάντα στη μέση, αφήνεται στο ρεύμα. Τα αποτελέσματα είναι ολέθρια: Καταλήγει τελικά ένα άβουλο, πειθήνιο, εντελώς αντιπαθητικό ον. Οπως λέει και ο ίδιος, «ένας γλοιώδης, ευνούχος δούλος, ένας αυλοκόλακας». Από αυτό το πρότυπο οφείλουμε εντέλει να απομακρυνθούμε. Αλλωστε το να λέμε «ναι» σε όλα μας απομακρύνει απ’ την ευτυχία. Το Art φωνάζει δυνατά: «Πες την άποψή σου θαρραλέα και μη φοβάσαι να πολεμήσεις γι’ αυτήν».
Το σημαντικότερο θέμα όμως που θίγεται στο πολυεπίπεδο Art είναι άλλο: Η σχέση του κάθε ανθρώπου με την εποχή του. Η αδυναμία του να πάρει θέση απέναντι σε κάτι που είναι «in». Η δυσκολία να παραδεχτεί ότι κάτι που θεωρείται μοδάτο δεν του αρέσει για μη θεωρηθεί οπισθοδρομικός. Η ευκολία του να αφήνεται στο ρεύμα.
Το μήνυμα που περνάει η Reza είναι σαφές: Μπορεί ο Σερζ και ο Μαρκ να μαλώνουν έντονα και να βρίσκονται διαρκώς σε αντιπαράθεση. Ο ένας άλλωστε τρελαίνεται για την εποχή του, ενώ ο άλλος αντιδρά απέναντί της με σκεπτικισμό. Και οι δύο όμως είναι κερδισμένοι γιατί έχουν άποψη και προσωπικότητα. Αντίθετα ο Ιβάν, πάντα συμβιβαστικός, πάντα στη μέση, αφήνεται στο ρεύμα. Τα αποτελέσματα είναι ολέθρια: Καταλήγει τελικά ένα άβουλο, πειθήνιο, εντελώς αντιπαθητικό ον. Οπως λέει και ο ίδιος, «ένας γλοιώδης, ευνούχος δούλος, ένας αυλοκόλακας». Από αυτό το πρότυπο οφείλουμε εντέλει να απομακρυνθούμε. Αλλωστε το να λέμε «ναι» σε όλα μας απομακρύνει απ’ την ευτυχία. Το Art φωνάζει δυνατά: «Πες την άποψή σου θαρραλέα και μη φοβάσαι να πολεμήσεις γι’ αυτήν».
Info: Η παράσταση «Art» της Yasmina Reza ανεβαίνει στο Θέατρο Σοφούλη από Τετάρτη έως Κυριακή. Η σκηνοθεσία είναι του Γιώργου Βούρου. Παίζει ο ίδιος μαζί με το Θόδωρο Συριώτη και το Θανάση Κιτσούκαλη. Τα σκηνικά, τα κουστούμια και τους φωτισμούς έχει αναλάβει ο Γιώργος Βούρος ενώ τη μουσική ο Θάνος Ρούφος. Είναι η πρώτη παράσταση της ομάδας «Θέατρο των χρωμάτων» που ιδρύθηκε πέρσι.
Στις σκοτεινές αίθουσες
10.000 BC
Σκηνοθεσία: Ρόναλντ Εμεριχ
Παίζουν: Στίβεν Στρέιτ, Καμίλα Μπελ
Τι συμβαίνει; O Nτελέ, ένας κυνηγός κάπου στο 10.000 π.X., βρίσκει στο πρόσωπο της όμορφης Εβολετ τον έρωτα της ζωής του. Ωστόσο, έπειτα από μια επιδρομή στο απομονωμένο του χωριό, τη βλέπει να απαγάγεται. Ετσι, ξεκινάει ένα ταξίδι στον άγριο κόσμο της Πλειστόκαινης εποχής, με σκοπό την απελευθέρωσή της... Να το δω; Μαμούθ, τίγρεις και τρομακτικά πτηνά είναι οι... πρωταγωνιστές της νέας ταινίας του Εμεριχ («Μέρα Ανεξαρτησίας», «Επόμενη Μέρα») που μας μεταφέρει στο 10.000 π.Χ. Τα γυρίσματα του φιλμ πραγματοποιήθηκαν στη Νέα Ζηλανδία και σε αρκετές χώρες της Αφρικής, ενώ όλοι όσοι εμφανίζονται στη ταινία μπήκαν σε κάποιο πρόγραμμα εκπαίδευσης. Μάλιστα οι αναπλάσεις των προϊστορικών πλασμάτων είναι τόσο εντυπωσιακές, που οι παραγωγοί είχαν προβλήματα με τις αρχές της Νότιας Αφρικής που νόμιζαν πως πρόκειται για αληθινά ευρήματα προϊστορικών πλασμάτων.
Η ΑΛΛΗ ΕΡΩΜΕΝΗ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ
Σκηνοθεσία: Τζάστιν Τσάντγουικ
Παίζουν: Σκάρλετ Γιόχανσον, Νάταλι Πόρτμαν, Ερικ Μπάνα
Η Μαίρη και η Αννα Μπολέιν είναι δύο αδερφές που μεγαλώνουν στη βασιλική αυλή. Η πρώτη είναι παντρεμένη με έναν αυλικό, αλλά παράλληλα προσπαθεί να προσελκύσει και το ενδιαφέρον του βασιλιά. Σύντομα μένει έγκυος από αυτόν. Η Αννα δε θα χάσει ευκαιρία και θα προσπαθήσει και αυτή με τη σειρά της να κάνει τη δική της κίνηση στο θρόνο. Η ταινία είναι μεταφορά του ομότιτλου μυθιστορήματος της Φιλίπα Γκρέγκορι.
ΕΝΑΣ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Σκηνοθεσία: Κεν Λόουτς
Παίζουν: Κίρστον Γουέρινγκ, Τζουλιέτ Ελις
Η Αντζι απολύεται από το γραφείο... ευρέσεως εργασίας που δουλεύει και αποφασίζει να στήσει το δικό της γραφείο στο σπίτι της. Εχοντας τη βοήθεια της καλύτερης της φίλης, σύντομα το καταφέρνει, αλλά σταδιακά τα πράγματα παίρνουν άσχημη τροπή. Η ρεαλιστική καταγραφή της πραγματικότητας είναι συνηθισμένο στοιχείο στις ταινίες του Βρετανού σκηνοθέτη και η νέα του κινηματογραφική απόπειρα δεν διαφοροποιείται σε αυτό. Ο Λόουτς συνεργάζεται για άλλη μια φορά με το σεναριογράφο Πολ Λαβέρτι και δημιουργεί το δικό του «ελεύθερο κόσμο».
THE SPIDERWICK CHRONICLES
Σκηνοθεσία: Μαρκ Γουότερς
Παίζουν: Χέιντεν Κρίστενσεν, Σάμιουελ Τζάκσον Ο μικρός Τζάρεντ, μετά το διαζύγιο των γονιών του, μετακομίζει με τα αδέρφια του και τη μαμά του στο εξοχικό που κάποτε έμενε ένας θείος τους. Ο Τζάρεντ, εξερευνώντας το σπίτι, φτάνει στη σοφίτα, όπου και ανακαλύπτει ένα παράξενο και συγχρόνως μαγευτικό κόσμο. Η ταινία είναι βασισμένη στην ομότιτλη σειρά βιβλίων των Χόλι Μπλακ και Τόνι Ντι Τερλίζι.
CARAMEL
Σκηνοθεσία: Ναντίν Λαμπάκι
Παίζουν: Ναντίν Λαμπάκι, Γιασμίν Ελμάζρι
Πέντε γυναίκες τα...λένε σε τακτά χρονικά διαστήματα σε ένα ινστιτούτο ομορφιάς της Βηρυτού. Οικογενειακά, σεξουαλικά και πάσης φύσεως προβλήματα γίνονται το αντικείμενο συζήτησής τους. Πρόκειται για την πρώτη ταινία του Λιβάνου που βρήκε διανομή στην Αμερική και είχε κερδίσει τις εντυπώσεις στο περασμένο Φεστιβάλ των Καννών. Το σενάριο υπογράφει η Λιβανέζα Ναντίν Λαμπάκι η οποία κρατά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο.
Και αν μείνετε σπίτι...
Οι ζωές των άλλων (2006)
Das Leben des Anderen
Σκηνοθεσία: Φλόριαν Χένκελ-Ντόνερσμαρκ
Παίζουν: Μαρτίνα Γκέντεκ, Σεμπάστιαν Κοχ
To DVD: 1984. Η Ανατολική Γερμανία βρίσκεται στο έλεος των μυστικών υπηρεσιών, οι οποίες ελέγχουν τα πάντα. Ο πράκτορας Γκερντ Βίσλερ λαμβάνει την εντολή από το διοικητή του να οργανώσει επιχείρηση παρακολούθησης ενός από τους πιο αναγνωρισμένους συγγραφείς της χώρας, του Γκιοργκ Ντράιμαν, του οποίου οι φιλοκυβερνητικές πεποιθήσεις είναι αναμφίβολες. Εκείνος όμως, έχοντας πλήρη άγνοια του ότι παρακολουθείται από τη Στάζι, επιθυμεί να αποστείλει στη Δύση ένα κείμενο μανιφέστο για την αντιδημοκρατική λειτουργία της πατρίδας του.
Μας άρεσε: Η σκηνοθεσία, οι πρωταγωνιστές και μια από τις καλύτερες ευρωπαϊκές ταινίες που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
Δεν θα σας αρέσει: Αν δεν γνωρίζεις και λίγο ιστορία, ίσως κάπου να... χάσεις τη μπάλα.
Είδος: Δράμα Γλώσσα: Γερμανικά Ηχος: Digital Theater Sound
Γέννηση (2004)
Birth
Σκηνοθεσία: Τζόναθαν Γκλέιζερ
Παίζουν: Νικόλ Κίντμαν, Ντάνι Χιούστον, Λορίν Μπακόλ
To DVD: Η Aννα είναι μια νεαρή χήρα που προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της μετά το θάνατο του άντρα της. Αρραβωνιασμένη πλέον, γνωρίζει ένα 10χρονο αγόρι που της λέει ότι είναι η μετεμψύχωση του πεθαμένου συζύγου της. Το αγόρι θα ταράξει τη ζωή της και η ίδια θα προσπαθήσει να ανακαλύψει την αλήθεια.
Μας άρεσε: Η Νικόλ Κίντμαν που μας έχει συνηθίσει σε ωραίες ερμηνείες.
Δεν θα σας αρέσει: Το τραβηγμένο από τα μαλλιά σενάριο και το ανέμπνευστο τέλος.
Είδος: Δράμα Γλώσσα: Αγγλικά Ηχος: Dolby Digital
επιμέλεια: Νίκη Κεφαλά
12.3.08
Είδες η ΔΕΗ...
Δημοσιογραφικά το θέμα έχει ως εξής: Εργαζόμενοι στη ΔΕΗ καταγγέλλουν εμπαιγμό τους από την κυβέρνηση στο ζήτημα του ασφαλιστικού και προβαίνουν σε κινητοποιήσεις με αιτήματα που έχουν κυρίως να κάνουν με το ταμείο τους και τις διαφαινόμενες αλλαγές. Η άλλη πλευρά (η διοίκηση δηλαδή της ΔΕΗ) εμμένει στις θέσεις της και το κλωτσοσκούφι συνεχίζεται. Οι απεργοί διαμαρτύρονται, προαναγγέλλουν απεργίες, σκαρφαλώνουν στα σύρματα και κρεμούν πανό και τελικά η απεργία γίνεται καθολική, οι μονάδες παραγωγής ενέργειας τίθενται εκτός λειτουργίας και - μοιραία - αρχίζουν οι διακοπές ρεύματος σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Το να είναι αποφασισμένη η κυβέρνηση να προχωρήσει στις αλλαγές που κρίνει απαραίτητες χωρίς να «υποκύπτει» σε πιέσεις το δέχομαι. Στο κάτω κάτω έχει νωπή λαϊκή εντολή. Και την ατολμία της διοίκησης της ΔΕΗ να κάνει ουσιαστικές διαπραγματεύσεις μπορώ να την δεχτώ. Αλλωστε τα περισσότερα μέλη της εκτελούν συγκεκριμένες εντολές βάσει ενός τεχνοκρατικού σχεδίου ανάπτυξης της εταιρίας. Το να φτάνουμε όμως σε διακοπές ρεύματος, να βυθίζονται στο σκοτάδι αστικά κέντρα, να παραλύει το εμπόριο, οι συγκοινωνίες, η υγεία και προς τα έξω να παρουσιάζεται ως μόνος υπαίτιος ο εργαζόμενος, συγγνώμη αλλά αυτό πάει πολύ. Δεν καταπίνεται έτσι αμάσητο, παιδιά!
Αλλά σε κυβερνήσεις όπως η σημερινή και η προηγούμενη που παίζουν την επικοινωνία στα δάχτυλά τους, ο αποπροσανατολισμός αυτού του είδους είναι συνηθισμένος. Πρώτα αγνοούμε προκλητικά τους συνδικαλιστές, έπειτα αθετούμε υποσχέσεις, μετά κερδίζουμε χρόνο υπονοώντας ότι θα «χτυπήσουμε» αλλού και όταν τελικά οι εργαζόμενοι φτάσουν στο «αμήν» της απεργίας (γιατί μη μου πείτε ότι έχει όρεξη κάθε οικογενειάρχης να χάνει 300 και 500 ευρώ από το μηνιάτικό του), καταγγέλλουμε αδιαλλαξία και έλλειψη ευαισθησίας στο πολύτιμο αγαθό της ενέργειας.
Και το χειρότερο όλων είναι ότι εμείς οι καταναλωτές το χάφτουμε το παραμύθι αυτό. Μας κόβουν το ρεύμα στο μαγαζί μας, μποτιλιαριζόμαστε γιατί δε λειτουργούν τα φανάρια, επιστρέφουμε σπίτι και δεν έχουμε ζεστό νερό να κάνουμε μπάνιο και σχεδόν όλοι κατηγορούμε τον υπάλληλο της ΔΕΗ με τον δήθεν παχυλό μισθό και το «ευγενές» ταμείο. Ξεχνάμε πως στο ασφαλιστικό «καίγεται» και το δικό μας σπίτι. Ξεχνάμε πως οι επόμενοι που θα κλείσουν το δρόμο ή τα «στόρια» του μαγαζιού τους είμαστε εμείς οι ίδιοι για τους ίδιους λόγους. Μας βάζουν να μαλώνουμε μεταξύ μας και οι κύριοι με τα πολλά μηδενικά στις αμοιβές και τα μπόνους παίζουν τα δικά τους παιχνίδια.
Συγγνώμη αλλά προσωπικά στην κόντρα για το «τις πταίει» με τις διακοπές ρεύματος έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι οι εργαζόμενοι φταίνε λιγότερο από κάθε άλλο, ίσως λιγότερο και από εμένα τον ίδιο. Και προτιμώ να εμπιστευθώ αυτούς τους ανθρώπους που σκαρφαλώνουν στα καλώδια υψηλής τάσης, κάνουν βάρδια σε λεβητοστάσια, φράγματα και ορυχεία, πεθαίνουν από εμφράγματα και εγκεφαλικά στην Πτολεμαΐδα και στη Φλώρινα, παρά τους γραβατομένους μάνατζερ και διευθύνοντες συμβούλους. Αυτοί αυξάνουν αυθαίρετα τα τιμολόγιά μου, μεθοδεύουν ρυπογόνες μονάδες και προσπαθούν να πουλήσουν τη δημόσια περιουσία της ΔΕΗ σε ιδιώτες. Είναι αναξιόπιστοι σε τόσα άλλα, γιατί να τους πιστέψω στο ζήτημα της απεργίας;
11.3.08
Τι είπες ότι είναι τα κουτιά...
Ο Δημήτρης Κοργιαλάς σε μία συνέντευξη σε ασπρόμαυρο φόντο
Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, adisalames@yahoo. com
Είναι trendy είναι και gothic. Ακούει με την ίδια ευκολία Prodigy και Μελίνα Κανά. Είναι δημοφιλής και το ξέρει, αλλά και προσγειωμένος. Αυτά και άλλα πολλά είναι ο Δημήτρης Κοργιαλάς. Ολα εκτός από άβουλος και βαρετός.
Ο τίτλος «Τα κουτιά είναι κουφά» του νέου μου CD προέκυψε από μία πλάκα. Ημασταν στα μουσικά βραβεία Κύπρου και η χορογράφος μας, η Wendy, που ανέλαβε τα χορευτικά, έφτιαξε κάτι κουτιά μέσα από τα οποία έπρεπε να μπουν εκεί οι χορευτές. Επειδή, όπως ήταν φυσικό, οι χορευτές δε χώραγαν, αυτή άρχισε να ωρύεται λέγοντας «Τα κουτιά είναι κουφά», εννοώντας, επειδή δεν ήξερε καλά ελληνικά, ότι τα κουτιά είναι κούφια. Μόλις το άκουσα είπα ότι αυτός είναι τίτλος για δίσκο.
Η στροφή μου στον ήχο από electro σε κιθαρίστικο ποπ ήρθε φυσικά, λόγω των επιρροών μου τόσο από τα electro όσο και από πιο κιθαριστικά συγκροτήματα. Την κιθάρα τη λατρεύω. Πάντα γράφω τα κομμάτια μου στην κιθάρα, έτσι ώστε να μπορώ να τα πω και unplugged. Ηθελα λοιπόν να τη βγάλω αυτή τη δουλειά και μάλιστα να βγει και πιο σκληρός ο ήχος
Με το Θάνο Παπανικολάου, το στιχουργό του δίσκου, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα δίσκο που θα τον ακούμε πρώτα από όλα εμείς από την αρχή μέχρι το τέλος. Και αυτό μας βγήκε σε καλό τελικά, όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά και εμπορικά.
Σε όλη μου τη ζωή ζήτημα να έχω δει ένα βίντεο κλιπ του Σωκράτη Μάλαμα. Παρόλα αυτά έκανε χρυσό δίσκο. Γιατί; Γιατί προσέχει το στίχο και τη μουσική του και σέβεται την τέχνη του. Αν τα κάνεις, τότε σε σέβεται και σε αγαπάει και το κοινό.
Μετά το «Μια φορά» ξέφυγαν πολύ τα πράγματα στο θέμα της δημοσιότητας. Γι' αυτό και έκανα το εξής κόλπο: Εκεί που θα έπρεπε να κλειστώ σπίτι μου, άρχισα να βγαίνω όλη την εβδομάδα και να πηγαίνω στα πιο σκοτεινά μαγαζιά της Αθήνας, βαμμένος γκοθάς, κάνοντας ακόμα περισσότερη παρέα με τα παιδιά που έκανα πριν. .
Οι δίσκοι που πουλάνε και συνεχίζουν να πουλάνε στην Ελλάδα είναι δίσκοι που αν έβγαιναν τώρα δεν θα είχαν καμία τύχη. Αν ο Σαββόπουλος έρχονταν το 2008 με ένα CD όπως οι «Αχαρνής» και έλεγε «θέλω να το εκδώσω», δεν νομίζω να τον εμπιστεύονταν καμία εταιρεία. Ούτε θα υπήρχε κόσμος να τον ακούσει.
Εχω ντραπεί πάρα πολύ για ένα βραβείο που μου έδωσαν στα βραβεία Αρίων, για το καλύτερο εναλλακτικό τραγούδι, το «Θέλω τόσο να σε δω», όταν στην ίδια κατηγορία υπήρχε ο Γιάννης Αγγελάκας. Την στιγμή που το παραλάμβανα σκεφτόμουν να το αφήσω και να πω ότι δε μου ανήκει, αλλά ανήκει στον κύριο Αγγελάκα. Δυστυχώς κόλλησα και δεν το έκανα.
Τη σχέση μου με την Ευρυδίκη προσπαθούμε να την απεγκλωβίσουμε. Δυστυχώς ο κόσμος μας έχει συνδέσει και πολλές φορές αισθανόμαστε ότι μας έχει στο μυαλό του σαν συγκρότημα. Είμαστε δυο διαφορετικοί καλλιτέχνες με διαφορετικά πράγματα στο μυαλό τους. Ασε που, όταν προβάλλεις τόσο πολύ την προσωπική σου ζωή, τελικά τη διαλύεις πιο εύκολα. Κι αυτό θέλουμε να αποφύγουμε.
Η Καλομοίρα ήταν ό,τι καλύτερο για ένα θεσμό όπως η Eurovision. Τέτοια λάμψη σε ένα πρόσωπο έχω δει μόνο στον Ρουβά. Αυτούς τους ανθρώπους αισθάνομαι πως ακόμη και αν τους έβλεπα στο δρόμο θα σταματούσα να τους προσέξω καλύτερα.
Η διαφορά της μουσικής στη Θεσσαλονίκη από την Αθήνα είναι τεράστια. Στην Αθήνα βλέπεις πού και πού ένα παιδί με μια κιθάρα να περπατάει. Εδώ θυμάμαι μια ζωή να βλέπω να περνάνε συνέχεια άτομα με διάφορα μουσικά όργανα στη πλάτη. Αυτό το πράγμα είναι από μόνο του τέχνη. Εχει μια συσσώρευση ενέργειας. Γι' αυτό έχουν βγει τόσο μεγάλα ονόματα από τη Θεσσαλονίκη..
Είναι ανήθικο για μία χώρα όπως η Ελλάδα να έχει σταματήσει να βγάζει νέα ονόματα ή να βγαίνουν μόνο όσα φοράνε ένα πολύ κοντό μίνι και μπορούν και κάνουν τα γλυκά μάτια στον πελάτη από κάτω.
Ο Δημήτρης Κοργιαλάς:
Ο Δημήτρης Κοργιαλάς:
- Κυκλοφόρησε τον πέμπτο του δίσκο με τίτλο «Τα κουτιά είναι κουφά» (Polydor, Universal)
- Μαζί με την Ευρυδίκη και το Δημήτρη Χωριανόπουλο έφτιαξαν το δισκογραφικό label: Dead Music
- Στη Θεσσαλονίκη θα τον βρεις να συχνάζει στη Barωδο και στο Eightball
- Απαντάει στα μηνύματά σας στο site: www. korgialas. net
Κοργιαλά απωθημένα:
Το τραγούδι που θα ήθελες να έχεις γράψει εσύ: Το «Τhe same deep water as you» των Cure. Οποτε το ακούω απορώ πώς ένας άντρας έγραψε ένα τόσο γυναικείο τραγούδι. - To ντουέτο στο οποίο θα ήθελες ο ένας να είσαι εσύ: Το «without you I’m nothing» των Placebo και David Bowie. Τελικά πήγε ο Bowie, καλός ήταν και αυτός (γέλια).
- Το live που θα ήθελες να είσαι support: Φυσικά των Cure.
- Το επάγγελμα που θα ήθελες να κάνεις: Μικρός ήθελα να γίνω ή μουσικός ή ναυτικός. Στο τσακ τελικά τη γλίτωσα να γίνω ναυτικός και έγινα μουσικός
- Αυτά που θα ήθελες να πεις σε μία συνέντευξη και δεν τα λες ποτέ: Να πω μόνο για μουσική. Τους περισσότερους τους ενδιαφέρει να ακούσουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό.
ΜΑΡΙΑΝ ΦΕΪΘΦΟΥΛ
Μια ζωή... όχι και τόσο «sad»
Η «ντίβα» της μουσικής και του σινεμά ετοιμάζει βαλίτσες για Θεσσαλονίκη
Της Χρύσας Μακρίδου
Το άγχος μου για την επιτυχία της συνέντευξης έκανε φτερά όταν άκουσα από την άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής την πιο διάσημη βραχνή φωνή των τελευταίων 40 χρόνων. Η Φέιθφουλ είχε μόλις ξεκινήσει το μανικιούρ της, για μένα είχε μόλις αρχίσει να παίρνει σάρκα και οστά το όνειρο των εφηβικών μου χρόνων. Η πάλαι ποτέ θεωρούμενη ως περίεργη και μελαγχολική προσωπικότητα ήταν τώρα χαλαρή, ευδιάθετη, με μια μοναδική ικανότητα να μετατρέπει οτιδήποτε λυρικό σε κάτι συναρπαστικό και ολότελα προσωπικό.
Λένε ότι είστε η μούσα του Μπομπ Ντίλαν, του Τομ Γουέιτς και του Μικ Τζάγκερ, γιατί μπορούσατε να τους εμπνεύσετε με τη φωνή σας. Τι ήταν αυτό που ενέπνευσε εσάς για να γράψετε τα τραγούδια σας;
Νομίζω ότι υπάρχουν πολλές μούσες απ' ότι λένε οι ίδιοι, αν και όντας φίλοι μου με κατατάσσουν σε μία από αυτές. Πάνε πολλά χρόνια από τότε και το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι το μυαλό μου ήταν πάνω από όλα η έμπνευσή τους. Νομίζω πάντως ότι ήμουν η μούσα τους. Η δική μου μούσα από την άλλη είναι ο ίδιος μου εαυτός. Πώς να στο πω, παίρνω τη δύναμή μου και τη χρησιμοποιώ για δικό μου όφελος.
Πόσο εύκολο είναι να συνδυάσει κανείς μια επιτυχημένη καριέρα στο χώρο του τραγουδιού, της συγγραφής και της υποκριτικής παράλληλα;
Να σου πω την αλήθεια, εγώ βλέπω τον εαυτό μου απλά ως έναν υπάλληλο γραφείου. Μου αρέσει πάρα πολύ να τα συνδυάζω και τα τρία, αλλά δεν μπορώ να πω ποιο αγαπώ περισσότερο, αν και η καρδιά μου πιστεύω ότι ανήκει πάνω από όλα στη μουσική. Αν μπορούσα να κάνω και τα τρία συνέχεια, πίστεψε με θα το έκανα.
Στα πλαίσια της φετινής τουρνέ «Songs of innocence», η χώρα μας αποτελεί και πάλι απαραίτητο σταθμό για εσάς.
Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι την Ελλάδα, έρχομαι συχνά για διακοπές, απλά ο περισσότερος κόσμος δεν το γνωρίζει. Μου αρέσουν οι Ελληνες είτε τους βλέπω στις συναυλίες μου είτε στον δρόμο και νομίζω ότι τους αρέσω και εγώ τελικά! Για να σας πω και ένα μυστικό, δεν έχω πάει ποτέ σε ελληνικό νησί. Ερχομαι μόνο στη Θεσσαλονίκη και μένω σε σπίτια φίλων.
Μέσα ή έξω από την πόλη;
Ε, δεν πρόκειται να σου πω και διεύθυνση. Για να σε βοηθήσω, παίρνεις την πτήση για Θεσσαλονίκη και προσεγγίζεις το κοντινότερο βουνό...
Ποια δουλειά σας θα ξεχωρίζατε και γιατί;
Αγαπάω πάρα πολλά τραγούδια μου. Δεν θέλω να αδικήσω κανένα, αλλά θα ξεχωρίσω τη συλλογή «Strange Weather» του Hall Vilner, λατρεύω τη δουλειά «Before the poison» του 2004, που είχε συνεργασίες με Nick Cave και P.J. Harvey. Ξεχωριστό για μένα αποτελεί ακόμη το πρώτο μου τραγούδι «Trouble is mine», όπως και ένα που λέω με τον Nick (Cave). Ω Θεέ μου, δεν θυμάμαι το όνομά του...
Ποια είναι η συνταγή για να παραμείνει κάποιος στην κορυφή για 40 χρόνια;
Χρειάζεται πολύ πολύ δουλειά (γελάει)... αλλά αξίζει! Εχω να κάνω με κάτι που αγαπώ και είμαι πολύ περήφανη που κατάφερα να το κάνω. Στην ουσία, ξέρεις, είναι 46 χρόνια και όχι 40, σχεδόν μισός αιώνας δηλαδή. Δούλεψα πάρα πολύ για να φτάσω εδώ που είμαι τώρα. Από την άλλη ψάχτηκα με λάθος τρόπους γύρω μου και θα έπρεπε κάποιες στιγμές να ήμουν πιο μεθοδική και πιο συγκεντρωμένη όταν ήμουν νέα αλλά δεν το έκανα. Ίσως, όμως έτσι έδωσα την μούσα που έχω μέσα μου σε άλλους ανθρώπους.. Νομίζω ότι μόλις τελείωσε το μανικιούρ μου...
Ναι, αλλά έχετε καταφέρει να είστε στην κορυφή αυτή τη στιγμή.
Μα σας είπα, είμαι ένας σκληρά εργαζόμενος καλλιτέχνης. Λατρεύω αυτό που κάνω και θεωρώ ότι είμαι πολύ τυχερή. Μ' αρέσει να κάνω δίσκους, αλλά δε βλέπω τον εαυτό μου να γράφει και να ηχογραφεί εκ νέου για τα υπόλοιπα χρόνια.
Εχετε συνεργαστεί με μεγάλα ονόματα στο χώρο της μουσικής. Ποια από αυτά ξεχωρίζετε;
Τους αγαπώ όλους και αυτό γιατί δεν μπορώ να δουλέψω με ανθρώπους που δε γουστάρω και αγαπώ. Μου είναι αδύνατον να ξεχωρίσω κάποιον, νομίζω ότι δεν είναι δίκαιο. Αλλά τώρα που το σκέφτομαι, λατρεύω να δουλεύω με τον Nick Cave, με την P.J. Harvey, τον Damon Albarn και με πολλούς ακόμα.
Τα περισσότερα από τα τραγούδια σας αντιπροσωπεύουν τη θλίψη και τη μελαγχολία. Κακή διάθεση ή απλά ένας τρόπος έκφρασης;
Είναι μια καλή αντίδραση, απλά για μένα δε σημαίνει ότι είμαι μελαγχολική και στη ζωή μου.
Το προτέρημά μου είναι ότι μπορώ εκφράσω οτιδήποτε με τη μουσική μου, γιατί πιστεύω ότι η μουσική είναι ένας καλός τρόπος να μεταχειρίζεσαι τα συναισθήματα και τη μελαγχολία σου.
Νομίζω ότι πάντα είχα μια ποσότητα μελαγχολίας και ο καλύτερος τρόπος να το μεταχειριστείς είναι να το βάλεις στην τέχνη. Δεν χρειάζεται να το αφήσεις...
Τι πιστεύετε ότι θα είχε συμβεί αν ο μάνατζερ των Ρόλινγκ Στόουνς, Αντριου Λογκ Ολντμαν, εκείνο το βράδυ του '60 σε εκείνο το πάρτυ που ήταν η αρχή της καριέρας σας, δεν σας είχε δει;
Δεν ξέρω, πραγματικά, πάει τόσος καιρός από τότε. Νομίζω ότι θα ήμουν ηθοποιός! Θεωρώ και πάλι ότι είμαι πολύ τυχερή Είναι κάτι μαγευτικό αυτό που μου συνέβη εκείνο το βράδυ και τέτοια πράγματα δεν συμβαίνουν πια, έτσι δεν είναι;
Πώς φανταζόσασταν τη σημερινή σας ζωή όταν ήσασταν 20 ετών;
Φανταζόμουν απλά ότι θα περνάω τέλεια με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. (γέλια) Δεν φανταζόμουν τίποτε από τα τωρινά, όλα συνέβησαν κατά λάθος. Μου πήρε πολύ χρόνο για να καταλάβω ότι αγαπώ αυτό που κάνω και ότι μπορώ να το κάνω καλά. Επρεπε απλά να πάρω στα σοβαρά αυτό που πάω να κάνω και έπρεπε να τη βγάλω καθαρή...
Πώς έχετε καταφέρει να συγκεντρώνετε στις συναυλίες σας ανθρώπους όλων των ηλικιών και να τους κάνετε να νιώθουν άνετα όταν είστε επί σκηνής;
Το λατρεύω που έρχονται άνθρωποι όλων των ηλικιών στις συναυλίες μου. Προσπαθώ να τους κάνω όλους να αισθάνονται άνετα, γιατί λατρεύω αυτό που κάνω. Αποφεύγω να δίνω συναυλίες σε μεγάλους χώρους γιατί θέλω να μιλάω με τους θαυμαστές μου και θέλω να μπορώ να δω το ακροατήριο και να με δει και αυτό. Κάθε συναυλία μου είναι για μένα μια συνάντηση φίλων που έχουν να ειδωθούν καιρό. Το κοινό μου μου δείχνει ότι λατρεύει την μουσική μου και αυτό μου αρέσει υπερβολικά.
Θα περιμένουμε λοιπόν μια φοβερή συναυλία την άλλη Παρασκευή;
Ναι, φυσικά, νομίζω ότι θα περάσουμε καλά όλοι μαζί. Θέλω να σας δω όλους, να είστε όλοι εκεί.
Παρακολουθείτε την πορεία των νέων καλλιτεχνών; Θα ξεχωρίζατε κάποιον;
Λατρεύω τους «Anthony & the Johnsons» όπως και την Εϊμι Γουάινχαους. Πιστεύω ότι είναι πολύ ταλαντούχα και θα πάει μπροστά. Επίσης είμαι φανατική και της Κάιλι Μινόγκ. Γενικά δεν ξέρω πολλά για νέους καλλιτέχνες.
Στον ελεύθερό σας χρόνο πηγαίνετε σε συναυλίες;
Πάω πού και πού. Την τελευταία φορά πήγα να δω τους «Anthony & the Johnsons». Ξέρετε, έχω ξοδέψει τη ζωή μου κάνοντας συναυλίες σε θέατρα και κλαμπ και έτσι δεν είναι κάτι που τρελαίνομαι να κάνω...
Θεωρείτε δηλαδή ότι οι συναυλίες αποτελούν κάτι κουραστικό για τον ίδιο τον καλλιτέχνη;
Ναι, πολύ. Το πιο κουραστικό πράγμα για μένα είναι το ταξίδι. Δίνω πολύ από την ενέργεια μου στις συναυλίες μου και ας μην ξεχνάμε ότι είμαι γυναίκα (γέλια). Δεν είμαι τόσο δυνατή όσο οι άνδρες... Θεωρώ πάντως ότι κουράστηκα μετά από 40 χρόνια ταξιδιών. Μισό λεπτό να κοιτάξω το μανικιούρ μου, αν και νομίζω ότι η αιτία που χάλασε είσαι εσύ...
Info:
· Η τελευταία της ταινία φέρει το όνομα «Irina Palm».
· Το πρώτο της τραγούδι ονομάζεται «Trouble is mine».
· Συνήθως επάνω στη σκηνή πίνει καφέ και κρατάει μια βεντάλια.
· Τη δεκαετία του '60 τραγουδούσε συνθέσεις του Μπομπ Ντίλαν και της Τζοάν Μπαέζ σε διάφορα στέκια του Λονδίνου.
· Στην αυτοβιογραφία της ονόματι «As tears go by» περιγράφει το ναδίρ της αυτοκαταστροφής της.
· Εχει κάνει 3 γάμους και έχει έναν εγγονό, τον Οσκαρ.
· H σχέση της με τον Μικ Τζάγκερ τη βοήθησε να αποκτήσει παγκόσμια φήμη.
· Η τελευταία της ταινία φέρει το όνομα «Irina Palm».
· Το πρώτο της τραγούδι ονομάζεται «Trouble is mine».
· Συνήθως επάνω στη σκηνή πίνει καφέ και κρατάει μια βεντάλια.
· Τη δεκαετία του '60 τραγουδούσε συνθέσεις του Μπομπ Ντίλαν και της Τζοάν Μπαέζ σε διάφορα στέκια του Λονδίνου.
· Στην αυτοβιογραφία της ονόματι «As tears go by» περιγράφει το ναδίρ της αυτοκαταστροφής της.
· Εχει κάνει 3 γάμους και έχει έναν εγγονό, τον Οσκαρ.
· H σχέση της με τον Μικ Τζάγκερ τη βοήθησε να αποκτήσει παγκόσμια φήμη.
6.3.08
ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΜΕ ΤΟΝ ΣΩΤΗΡΗ ΔΑΝΕΖΗ
«Δε μ’ αρέσει να με ρωτούν αν κινδυνεύω»
«Για καθετί ωραίο, για καθετί που μας γερνάει, για καθετί που το' χουν έτοιμο για να κουράσουν τους άλλους. Ας κουραστούμε μ' αυτό που σκοτώνει και μ΄ αυτό που δεν θέλει να πεθάνει». Λες κι ο Νερούντα έγραψε αυτούς τους στίχους για το Σωτήρη Δανέζη και τη δουλειά του. Το 10ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ τον χρήζει ως ένα από τα τιμώμενα πρόσωπα κι αυτός μιλά σε πρώτο πρόσωπο για την εμπειρία στη Μιανμάρ, την προσωπική του έκθεση φωτογραφίας και τις εμπόλεμες ζώνες του κόσμου και της καθημερινότητας.
Συνέντευξη στην Παυλίνα Εξαδακτύλου, pavlinaex@gmail. com
«Το ντοκιμαντέρ «Δυο Ονόματα για μια Δικτατορία» που θα προβληθεί για πρώτη φορά στο Φεστιβάλ είναι μια καταγγελία στην καταπάτηση των ανθρώπινων δικαιωμάτων, μια καταγγελία στη χούντα της Μιανμάρ. Η Μιανμάρ, παρότι εδώ και 45 χρόνια βιώνει μια σκληρή δικτατορία, ήταν μέχρι πρότινος αποκλεισμένη από τη διεθνή ειδησεογραφία και μόνο μετά τη λαϊκή αντίδραση του προηγούμενου Σεπτεμβρίου, έμαθαν οι περισσότεροι τι συμβαίνει εκεί».
«Η έρευνα για τη Μιανμάρ ξεκίνησε έναν χρόνο πριν τα επεισόδια του Σεπτεμβρίου και μας πήρε περίπου έξι μήνες να ολοκληρώσουμε το ντοκιμαντέρ. Μετά από τόσα χρόνια κατάφωρης καταπίεσης των δικαιωμάτων των πολιτών, ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε ανθρώπους που θα είχαν το θάρρος να μιλήσουν και μάλιστα μπροστά στην κάμερα ξένων δημοσιογράφων. Από την άλλη, έπρεπε να εξασφαλίσουμε έναν ασφαλή τρόπο να μπούμε στη χώρα και να φύγουμε απ’ αυτήν. Είχαμε βέβαια και αρκετή τύχη».
«Η Εμπόλεμη Ζώνη είναι μια συλλογική δουλειά και μάλιστα τα τελευταία χρόνια επιδιώκω να μη φαίνομαι καθόλου, να μη βγαίνω μπροστά. Η αφορμή για ν’ ασχοληθώ με το ντοκιμαντέρ ήταν η επιστροφή μου από τον πόλεμο στο Ιράκ. Τότε ένιωθα ότι ενώ είχαμε πει πάρα πολλά, στην ουσία δεν είχαμε πει τίποτε».
«Δεν θα ήμουν ειλικρινής, αν έλεγα πως δε με χαροποιεί και δε με αφορά το γεγονός ότι το Φεστιβάλ τιμά φέτος την Εμπόλεμη Ζώνη και τη δουλειά τη δική μου και των συνεργατών μου. Είναι μια ιδιαίτερη τιμή για μας και μια επιβεβαίωση για το Mega που στηρίζει εδώ και πέντε χρόνια την εκπομπή. Είναι μια απάντηση σε όσους λειτουργούν με τη λογική του «Έλα μωρέ, ποιόν ενδιαφέρει τι γίνεται στη Μιανμάρ, στο Ιράκ και σε οποιαδήποτε εμπόλεμη ζώνη;».
«Θεωρώ γελοία τη συζήτηση για το αν κινδυνεύω στις διάφορες αποστολές. Ο κίνδυνος είναι κάτι πολύ σχετικό. Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν ότι κινδυνεύουν από την στιγμή που θα ξυπνήσουν το πρωί κι άλλοι πάλι με πλήρη άγνοια κινδύνου. Δεν μου στρέφουν κάθε μέρα ένα όπλο στο πρόσωπο κι όσες φορές βρέθηκα σε μια έκρυθμη κατάσταση, τη διαχειρίστηκα. Εξάλλου, εμείς πηγαίνουμε σε μια επισφαλή περιοχή για λίγες μόνο μέρες και μετά γυρίζουμε στην ασφάλεια του σπιτιού και του καναπέ μας. Οι άνθρωποι όμως που αφήνουμε πίσω, θα εξακολουθήσουν να ζουν στις ίδιες δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες».
«Η έρευνα για τη Μιανμάρ ξεκίνησε έναν χρόνο πριν τα επεισόδια του Σεπτεμβρίου και μας πήρε περίπου έξι μήνες να ολοκληρώσουμε το ντοκιμαντέρ. Μετά από τόσα χρόνια κατάφωρης καταπίεσης των δικαιωμάτων των πολιτών, ήταν πολύ δύσκολο να βρούμε ανθρώπους που θα είχαν το θάρρος να μιλήσουν και μάλιστα μπροστά στην κάμερα ξένων δημοσιογράφων. Από την άλλη, έπρεπε να εξασφαλίσουμε έναν ασφαλή τρόπο να μπούμε στη χώρα και να φύγουμε απ’ αυτήν. Είχαμε βέβαια και αρκετή τύχη».
«Η Εμπόλεμη Ζώνη είναι μια συλλογική δουλειά και μάλιστα τα τελευταία χρόνια επιδιώκω να μη φαίνομαι καθόλου, να μη βγαίνω μπροστά. Η αφορμή για ν’ ασχοληθώ με το ντοκιμαντέρ ήταν η επιστροφή μου από τον πόλεμο στο Ιράκ. Τότε ένιωθα ότι ενώ είχαμε πει πάρα πολλά, στην ουσία δεν είχαμε πει τίποτε».
«Δεν θα ήμουν ειλικρινής, αν έλεγα πως δε με χαροποιεί και δε με αφορά το γεγονός ότι το Φεστιβάλ τιμά φέτος την Εμπόλεμη Ζώνη και τη δουλειά τη δική μου και των συνεργατών μου. Είναι μια ιδιαίτερη τιμή για μας και μια επιβεβαίωση για το Mega που στηρίζει εδώ και πέντε χρόνια την εκπομπή. Είναι μια απάντηση σε όσους λειτουργούν με τη λογική του «Έλα μωρέ, ποιόν ενδιαφέρει τι γίνεται στη Μιανμάρ, στο Ιράκ και σε οποιαδήποτε εμπόλεμη ζώνη;».
«Θεωρώ γελοία τη συζήτηση για το αν κινδυνεύω στις διάφορες αποστολές. Ο κίνδυνος είναι κάτι πολύ σχετικό. Υπάρχουν άνθρωποι που νιώθουν ότι κινδυνεύουν από την στιγμή που θα ξυπνήσουν το πρωί κι άλλοι πάλι με πλήρη άγνοια κινδύνου. Δεν μου στρέφουν κάθε μέρα ένα όπλο στο πρόσωπο κι όσες φορές βρέθηκα σε μια έκρυθμη κατάσταση, τη διαχειρίστηκα. Εξάλλου, εμείς πηγαίνουμε σε μια επισφαλή περιοχή για λίγες μόνο μέρες και μετά γυρίζουμε στην ασφάλεια του σπιτιού και του καναπέ μας. Οι άνθρωποι όμως που αφήνουμε πίσω, θα εξακολουθήσουν να ζουν στις ίδιες δύσκολες και επικίνδυνες συνθήκες».
«Ο στόχος μου είναι να εισπράξει ο θεατής το μήνυμα. Ότι δηλαδή κάπου εκεί έξω, υπάρχει ένας αθέατος κόσμος, ένας τόπος για τον οποίο ξέρουμε λίγα, άνθρωποι που κινδυνεύουν, ιστορίες για τις οποίες κανείς δε μιλά και που κάποιος πρέπει να τις αφηγηθεί, ένας κόσμος που πρέπει να βγει στο φως».
«Το να παρουσιάζεις ή να συμμετέχεις σ’ ένα δελτίο ειδήσεων είναι μια εντελώς διαφορετική δουλειά, με εντελώς διαφορετικές απαιτήσεις. Εκεί ελλοχεύουν άλλοι κίνδυνοι. Υπάρχει μπροστά σου μια κάμερα που με το πρώτο λάθος, θα σε πυροβολήσει. Μέχρι σήμερα έχω κάνει αρκετά λάθη αλλά ευτυχώς δεν έχω κάνει εκείνο το λάθος που ενδεχομένως θα μου στοίχιζε τη δουλειά μου».
«Με την φωτογραφία ασχολούμαι εδώ και δέκα χρόνια. Μ’ αρέσει να πειραματίζομαι με τον φακό αλλά το αντιμετωπίζω εντελώς ερασιτεχνικά. Με συγκινεί το γεγονός ότι σε μια φωτογραφία μπορείς να φυλακίσεις ένα κλάσμα του χρόνου, ν’ αφήσεις την εικόνα να γίνει ο αφηγητής της ιστορίας, χωρίς δικές σου λέξεις. Αυτό είναι γοητεία, είναι μαγεία».
«Το να παρουσιάζεις ή να συμμετέχεις σ’ ένα δελτίο ειδήσεων είναι μια εντελώς διαφορετική δουλειά, με εντελώς διαφορετικές απαιτήσεις. Εκεί ελλοχεύουν άλλοι κίνδυνοι. Υπάρχει μπροστά σου μια κάμερα που με το πρώτο λάθος, θα σε πυροβολήσει. Μέχρι σήμερα έχω κάνει αρκετά λάθη αλλά ευτυχώς δεν έχω κάνει εκείνο το λάθος που ενδεχομένως θα μου στοίχιζε τη δουλειά μου».
«Με την φωτογραφία ασχολούμαι εδώ και δέκα χρόνια. Μ’ αρέσει να πειραματίζομαι με τον φακό αλλά το αντιμετωπίζω εντελώς ερασιτεχνικά. Με συγκινεί το γεγονός ότι σε μια φωτογραφία μπορείς να φυλακίσεις ένα κλάσμα του χρόνου, ν’ αφήσεις την εικόνα να γίνει ο αφηγητής της ιστορίας, χωρίς δικές σου λέξεις. Αυτό είναι γοητεία, είναι μαγεία».
«Αργά αλλά σταθερά κάτι αλλάζει στην ελληνική κοινωνία. Οι αλλαγές έρχονται φυσικά μόνο όταν ο καθένας ατομικά αποφασίζει ν’ αλλάξει κάτι στον εαυτό του, στον τρόπο που σκέφτεται, στη ζωή του. Και στην Εμπόλεμη Ζώνη αυτό θέλουμε. Να αλλάξουμε όσο και όπως μπορούμε την ελληνική τηλεόραση. Τέτοιου είδους εκπομπές θα ήταν αδιανόητες πριν μια δεκαετία, δε νομίζετε;»
Ιnfo
Ιnfo
Το ντοκιμαντέρ «Δυο ονόματα για μια Δικτατορία» θα προβληθεί την Παρασκευή 14/3 στο Ολύμπιον, στις 20.00 μ.μ. ενώ στο πλαίσιο του αφιερώματος στην «Εμπόλεμη Ζώνη» θα προβληθούν κατά τη διάκεια του Φεστιβάλ 10 ντοκιμαντέρ της εκπομπής, παραγωγής 2005-2007.
Ο Σωτήρης Δανέζης θα συμμετάσχει στο workshop με τίτλο «Επικίνδυνες Αποστολές» (Guerilla Filmmaking) την Τετάρτη 12/3 στις 11.00 π. μ στην αίθουσα John Cassavetes στο Λιμάνι, στο οποίο θα παρουσιάσει πώς καταστρώνεις και πώς φέρεις σε επιτυχία επικίνδυνες αποστολές
Η προσωπική του έκθεση φωτογραφίας έχει τον τίτλο «Ένα δευτερόλεπτο σιωπής», περιλαμβάνει 25 φωτογραφικά καρέ και θα φιλοξενηθεί στο Μουσείο Φωτογραφίας, στο Λιμάνι.
Η προσωπική του έκθεση φωτογραφίας έχει τον τίτλο «Ένα δευτερόλεπτο σιωπής», περιλαμβάνει 25 φωτογραφικά καρέ και θα φιλοξενηθεί στο Μουσείο Φωτογραφίας, στο Λιμάνι.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
