Είδες η ΔΕΗ...

Δημοσιογραφικά το θέμα έχει ως εξής: Εργαζόμενοι στη ΔΕΗ καταγγέλλουν εμπαιγμό τους από την κυβέρνηση στο ζήτημα του ασφαλιστικού και προβαίνουν σε κινητοποιήσεις με αιτήματα που έχουν κυρίως να κάνουν με το ταμείο τους και τις διαφαινόμενες αλλαγές. Η άλλη πλευρά (η διοίκηση δηλαδή της ΔΕΗ) εμμένει στις θέσεις της και το κλωτσοσκούφι συνεχίζεται. Οι απεργοί διαμαρτύρονται, προαναγγέλλουν απεργίες, σκαρφαλώνουν στα σύρματα και κρεμούν πανό και τελικά η απεργία γίνεται καθολική, οι μονάδες παραγωγής ενέργειας τίθενται εκτός λειτουργίας και - μοιραία - αρχίζουν οι διακοπές ρεύματος σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας.
Το να είναι αποφασισμένη η κυβέρνηση να προχωρήσει στις αλλαγές που κρίνει απαραίτητες χωρίς να «υποκύπτει» σε πιέσεις το δέχομαι. Στο κάτω κάτω έχει νωπή λαϊκή εντολή. Και την ατολμία της διοίκησης της ΔΕΗ να κάνει ουσιαστικές διαπραγματεύσεις μπορώ να την δεχτώ. Αλλωστε τα περισσότερα μέλη της εκτελούν συγκεκριμένες εντολές βάσει ενός τεχνοκρατικού σχεδίου ανάπτυξης της εταιρίας. Το να φτάνουμε όμως σε διακοπές ρεύματος, να βυθίζονται στο σκοτάδι αστικά κέντρα, να παραλύει το εμπόριο, οι συγκοινωνίες, η υγεία και προς τα έξω να παρουσιάζεται ως μόνος υπαίτιος ο εργαζόμενος, συγγνώμη αλλά αυτό πάει πολύ. Δεν καταπίνεται έτσι αμάσητο, παιδιά!
Αλλά σε κυβερνήσεις όπως η σημερινή και η προηγούμενη που παίζουν την επικοινωνία στα δάχτυλά τους, ο αποπροσανατολισμός αυτού του είδους είναι συνηθισμένος. Πρώτα αγνοούμε προκλητικά τους συνδικαλιστές, έπειτα αθετούμε υποσχέσεις, μετά κερδίζουμε χρόνο υπονοώντας ότι θα «χτυπήσουμε» αλλού και όταν τελικά οι εργαζόμενοι φτάσουν στο «αμήν» της απεργίας (γιατί μη μου πείτε ότι έχει όρεξη κάθε οικογενειάρχης να χάνει 300 και 500 ευρώ από το μηνιάτικό του), καταγγέλλουμε αδιαλλαξία και έλλειψη ευαισθησίας στο πολύτιμο αγαθό της ενέργειας.
Και το χειρότερο όλων είναι ότι εμείς οι καταναλωτές το χάφτουμε το παραμύθι αυτό. Μας κόβουν το ρεύμα στο μαγαζί μας, μποτιλιαριζόμαστε γιατί δε λειτουργούν τα φανάρια, επιστρέφουμε σπίτι και δεν έχουμε ζεστό νερό να κάνουμε μπάνιο και σχεδόν όλοι κατηγορούμε τον υπάλληλο της ΔΕΗ με τον δήθεν παχυλό μισθό και το «ευγενές» ταμείο. Ξεχνάμε πως στο ασφαλιστικό «καίγεται» και το δικό μας σπίτι. Ξεχνάμε πως οι επόμενοι που θα κλείσουν το δρόμο ή τα «στόρια» του μαγαζιού τους είμαστε εμείς οι ίδιοι για τους ίδιους λόγους. Μας βάζουν να μαλώνουμε μεταξύ μας και οι κύριοι με τα πολλά μηδενικά στις αμοιβές και τα μπόνους παίζουν τα δικά τους παιχνίδια.
Συγγνώμη αλλά προσωπικά στην κόντρα για το «τις πταίει» με τις διακοπές ρεύματος έχω βάσιμους λόγους να πιστεύω ότι οι εργαζόμενοι φταίνε λιγότερο από κάθε άλλο, ίσως λιγότερο και από εμένα τον ίδιο. Και προτιμώ να εμπιστευθώ αυτούς τους ανθρώπους που σκαρφαλώνουν στα καλώδια υψηλής τάσης, κάνουν βάρδια σε λεβητοστάσια, φράγματα και ορυχεία, πεθαίνουν από εμφράγματα και εγκεφαλικά στην Πτολεμαΐδα και στη Φλώρινα, παρά τους γραβατομένους μάνατζερ και διευθύνοντες συμβούλους. Αυτοί αυξάνουν αυθαίρετα τα τιμολόγιά μου, μεθοδεύουν ρυπογόνες μονάδες και προσπαθούν να πουλήσουν τη δημόσια περιουσία της ΔΕΗ σε ιδιώτες. Είναι αναξιόπιστοι σε τόσα άλλα, γιατί να τους πιστέψω στο ζήτημα της απεργίας;