Τι είπες ότι είναι τα κουτιά...

Ο Δημήτρης Κοργιαλάς σε μία συνέντευξη σε ασπρόμαυρο φόντο

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ, adisalames@yahoo. com

Είναι trendy είναι και gothic. Ακούει με την ίδια ευκολία Prodigy και Μελίνα Κανά. Είναι δημοφιλής και το ξέρει, αλλά και προσγειωμένος. Αυτά και άλλα πολλά είναι ο Δημήτρης Κοργιαλάς. Ολα εκτός από άβουλος και βαρετός.

Ο τίτλος «Τα κουτιά είναι κουφά» του νέου μου CD προέκυψε από μία πλάκα. Ημασταν στα μουσικά βραβεία Κύπρου και η χορογράφος μας, η Wendy, που ανέλαβε τα χορευτικά, έφτιαξε κάτι κουτιά μέσα από τα οποία έπρεπε να μπουν εκεί οι χορευτές. Επειδή, όπως ήταν φυσικό, οι χορευτές δε χώραγαν, αυτή άρχισε να ωρύεται λέγοντας «Τα κουτιά είναι κουφά», εννοώντας, επειδή δεν ήξερε καλά ελληνικά, ότι τα κουτιά είναι κούφια. Μόλις το άκουσα είπα ότι αυτός είναι τίτλος για δίσκο.

Η στροφή μου στον ήχο από electro σε κιθαρίστικο ποπ ήρθε φυσικά, λόγω των επιρροών μου τόσο από τα electro όσο και από πιο κιθαριστικά συγκροτήματα. Την κιθάρα τη λατρεύω. Πάντα γράφω τα κομμάτια μου στην κιθάρα, έτσι ώστε να μπορώ να τα πω και unplugged. Ηθελα λοιπόν να τη βγάλω αυτή τη δουλειά και μάλιστα να βγει και πιο σκληρός ο ήχος

Με το Θάνο Παπανικολάου, το στιχουργό του δίσκου, αποφασίσαμε να κάνουμε ένα δίσκο που θα τον ακούμε πρώτα από όλα εμείς από την αρχή μέχρι το τέλος. Και αυτό μας βγήκε σε καλό τελικά, όχι μόνο καλλιτεχνικά, αλλά και εμπορικά.

Σε όλη μου τη ζωή ζήτημα να έχω δει ένα βίντεο κλιπ του Σωκράτη Μάλαμα. Παρόλα αυτά έκανε χρυσό δίσκο. Γιατί; Γιατί προσέχει το στίχο και τη μουσική του και σέβεται την τέχνη του. Αν τα κάνεις, τότε σε σέβεται και σε αγαπάει και το κοινό.

Μετά το «Μια φορά» ξέφυγαν πολύ τα πράγματα στο θέμα της δημοσιότητας. Γι' αυτό και έκανα το εξής κόλπο: Εκεί που θα έπρεπε να κλειστώ σπίτι μου, άρχισα να βγαίνω όλη την εβδομάδα και να πηγαίνω στα πιο σκοτεινά μαγαζιά της Αθήνας, βαμμένος γκοθάς, κάνοντας ακόμα περισσότερη παρέα με τα παιδιά που έκανα πριν. .

Οι δίσκοι που πουλάνε και συνεχίζουν να πουλάνε στην Ελλάδα είναι δίσκοι που αν έβγαιναν τώρα δεν θα είχαν καμία τύχη. Αν ο Σαββόπουλος έρχονταν το 2008 με ένα CD όπως οι «Αχαρνής» και έλεγε «θέλω να το εκδώσω», δεν νομίζω να τον εμπιστεύονταν καμία εταιρεία. Ούτε θα υπήρχε κόσμος να τον ακούσει.

Εχω ντραπεί πάρα πολύ για ένα βραβείο που μου έδωσαν στα βραβεία Αρίων, για το καλύτερο εναλλακτικό τραγούδι, το «Θέλω τόσο να σε δω», όταν στην ίδια κατηγορία υπήρχε ο Γιάννης Αγγελάκας. Την στιγμή που το παραλάμβανα σκεφτόμουν να το αφήσω και να πω ότι δε μου ανήκει, αλλά ανήκει στον κύριο Αγγελάκα. Δυστυχώς κόλλησα και δεν το έκανα.

Τη σχέση μου με την Ευρυδίκη προσπαθούμε να την απεγκλωβίσουμε. Δυστυχώς ο κόσμος μας έχει συνδέσει και πολλές φορές αισθανόμαστε ότι μας έχει στο μυαλό του σαν συγκρότημα. Είμαστε δυο διαφορετικοί καλλιτέχνες με διαφορετικά πράγματα στο μυαλό τους. Ασε που, όταν προβάλλεις τόσο πολύ την προσωπική σου ζωή, τελικά τη διαλύεις πιο εύκολα. Κι αυτό θέλουμε να αποφύγουμε.

Η Καλομοίρα ήταν ό,τι καλύτερο για ένα θεσμό όπως η Eurovision. Τέτοια λάμψη σε ένα πρόσωπο έχω δει μόνο στον Ρουβά. Αυτούς τους ανθρώπους αισθάνομαι πως ακόμη και αν τους έβλεπα στο δρόμο θα σταματούσα να τους προσέξω καλύτερα.

Η διαφορά της μουσικής στη Θεσσαλονίκη από την Αθήνα είναι τεράστια. Στην Αθήνα βλέπεις πού και πού ένα παιδί με μια κιθάρα να περπατάει. Εδώ θυμάμαι μια ζωή να βλέπω να περνάνε συνέχεια άτομα με διάφορα μουσικά όργανα στη πλάτη. Αυτό το πράγμα είναι από μόνο του τέχνη. Εχει μια συσσώρευση ενέργειας. Γι' αυτό έχουν βγει τόσο μεγάλα ονόματα από τη Θεσσαλονίκη..

Είναι ανήθικο για μία χώρα όπως η Ελλάδα να έχει σταματήσει να βγάζει νέα ονόματα ή να βγαίνουν μόνο όσα φοράνε ένα πολύ κοντό μίνι και μπορούν και κάνουν τα γλυκά μάτια στον πελάτη από κάτω.

Ο Δημήτρης Κοργιαλάς:

• Κυκλοφόρησε τον πέμπτο του δίσκο με τίτλο «Τα κουτιά είναι κουφά» (Polydor, Universal)
  


• Μαζί με την Ευρυδίκη και το Δημήτρη Χωριανόπουλο έφτιαξαν το δισκογραφικό label: Dead Music


• Στη Θεσσαλονίκη θα τον βρεις να συχνάζει στη Barωδο και στο Eightball


• Απαντάει στα μηνύματά σας στο site: www. korgialas. net
  
  
  Κοργιαλά απωθημένα:
  
  Το τραγούδι που θα ήθελες να έχεις γράψει εσύ: Το «Τhe same deep water as you» των Cure. Οποτε το ακούω απορώ πώς ένας άντρας έγραψε ένα τόσο γυναικείο τραγούδι.
  


• To ντουέτο στο οποίο θα ήθελες ο ένας να είσαι εσύ: Το «without you I’m nothing» των Placebo και David Bowie. Τελικά πήγε ο Bowie, καλός ήταν και αυτός (γέλια).
  


• Το live που θα ήθελες να είσαι support: Φυσικά των Cure.
  


• Το επάγγελμα που θα ήθελες να κάνεις: Μικρός ήθελα να γίνω ή μουσικός ή ναυτικός. Στο τσακ τελικά τη γλίτωσα να γίνω ναυτικός και έγινα μουσικός
  


• Αυτά που θα ήθελες να πεις σε μία συνέντευξη και δεν τα λες ποτέ: Να πω μόνο για μουσική. Τους περισσότερους τους ενδιαφέρει να ακούσουν οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτό.