Στιγμές

«Ταξίδι στο κέντρο της γης»
«Θες να με κάνεις να πιστέψω πως τελειώσαν όλα κι ήρθε ο καιρός
να την ξεχάσω τη ζωή και να ξυπνάω κάθε μέρα νεκρός; Οσο κι αν το θέλεις δε μπορείς,
ταξίδι στο κέντρο της γης...» (Αδρεναλίνη, Ξύλινα Σπαθιά)

Της Παυλίνας Εξαδακτύλου, pavlinaex@gmail. com
Φωτ: Γρηγόρης Σιαμίδης


«S.O.S. Χρειάζομαι τη βοήθειά σας. Είμαι τραυματισμένος, σχεδόν κοντά στο θάνατο, και παραείμαι αδύναμος για να ξεφύγω από εδώ. Είμαι ολομόναχος, δεν είναι αστείο. Για τ’ όνομα του Θεού, σας παρακαλώ να παραμείνετε εδώ για να με σώσετε. Αυτή τη στιγμή μαζεύω μούρα εδώ τριγύρω και θα επιστρέψω το απόγευμα. Ευχαριστώ. Κρις ΜακΚάντλες. Αύγουστος;»
Δευτέρα, σε κάποιο Cineplex, στην απογευματινή προβολή του «Into the wild». Η αληθινή ιστορία του Κρις ΜακΚάντλες, ενός νέου άνδρα που εγκατέλειψε κυριολεκτικά τα πάντα για να ζήσει την περιπέτειά του στην Αλάσκα. Σπουδές, πτυχία, επαγγελματική σταδιοδρομία, γονείς, χρήματα, όλα πίσω. Ολες αυτές οι αποσκευές που περιφέρεις άσκοπα εδώ και εκεί κέρδισαν μια αιώνια θέση στα απολεσθέντα.
Μια περιπέτεια με στόχο το πνεύμα. Την ψυχή.
Στα δικά μου μάτια, μια προσπάθεια να ξεφύγει από το αφόρητο βάρος των γονιών. Κλασικό θα μου πεις. Αλλά και ποιος δεν το 'χει σκεφτεί; Πώς θα ήταν, αν ήμουν άλλος; Αν είχα άλλες ρίζες, αν είχα άλλα βιώματα; Ενα μικρό δωμάτιο στη σκέψη που μπορείς να είσαι κάποιος άλλος. Να έχεις ένα χωράφι με ζαχαροκάλαμα στο Μπαγκλαντές, να έχεις τέσσερα αδέρφια στην Ιαπωνία, να είσαι σέρφερ στην Καλιφόρνια και να έχεις αποκτήσει εκείνη τη σταρένια κρούστα στο δέρμα που κολλάνε τα σποράκια τα καυτά, καλοκαιρινά πρωινά.
Ξεκινάει μόνος για την Αλάσκα.
Το μόνο που βάζει στις τσέπες είναι το σώμα του. Δε θέλει έρωτες, δε θέλει δεσμούς, δε θέλει τις πληγές που σου αφήνουν οι άνθρωποι όταν βγαίνουν για κυνήγι. Οι άνθρωποι αφήνουν πληγές. Κι αυτοί που αγαπάμε, μας πληγώνουν πιο πολύ, που λέει κι ο Χριστιανόπουλος. Είναι αυτή η αδιαπραγμάτευτη αγάπη που δε βάζεις όρους, δε βάζεις σύνορα και τελικά σε οδηγεί στην Αλάσκα.
Δε χρειάζεται να ξεσπιτωθείς για να πας στην Αλάσκα.
Ο πάγος βρίσκεται παντού. Κοίτα για λίγο το ασουλούπωτο διαμέρισμά σου ή το ευάερο λοφτ; Πάγος στους καναπέδες, στα χαλιά, στις οικογενειακές φωτογραφίες. Ανθρώπινα κουφάρια και μοναχικοί δρόμοι. Η μοναξιά κρύβεται μέσα στους άστεγους ήχους από τις εξατμίσεις των αυτοκινήτων και τις μουχλιασμένες υδρορροές. Ο Κρις πέθανε μόνος κι αβοήθητος σ' ένα παρατημένο λεωφορείο στην Αλάσκα. Το ένιωσε όμως την τελευταία φορά που είδε τον ήλιο. Η ΖΩΗ ΕΧΕΙ ΧΑΡΗ ΜΟΝΟ ΟΤΑΝ ΤΗ ΜΟΙΡΑΖΕΣΑΙ.
Υ.Γ: Ο Κρίστοφερ Τζόνσον ΜακΚάντλες -ο νεαρός Αμερικανός που ξεκίνησε ένα ταξίδι για την Αλάσκα, με σκοπό να ζήσει μακριά από την ύλη και τις εξαρτήσεις που δημιουργούν οι κοινωνίες στα μέλη τους και οι διαπροσωπικές σχέσεις στους ανθρώπους και που τελικά πέθανε από ασιτία- ενέπνευσε τον συγγραφέα Τζον Κρακάουερ να γράψει το 1996 ένα βιβλίο για την τραγική ιστορία του, ενώ αυτό το διάστημα προβάλλεται η ταινία του Σον Πεν «Into the wild», με πρωταγωνιστή τον Εμίλ Χιρς στο ρόλο του ΜακΚάντλες.