Είναι όπως περιμέναμε να χτυπήσει το κουδούνι και να βρεθούμε με τους συμμαθητές στις γειτονιές για να παίξουμε, να φλερτάρουμε, να καταστρώσουμε το σχέδιο για τα αγόρια «στην εκδρομή μεθαύριο στο Σέιχ Σου», να «θάψουμε» τους καθηγητές και να ζήσουμε για λίγη ώρα στην «απατηλότητα» ότι δεν έχουμε διάβασμα για αύριο, ούτε αγγλικά, ούτε πιάνο, ούτε προπόνηση, ούτε τη μαμά να φωνάζει «έλα να φας!» και τον μπαμπά να ρωτάει για 83η φορά «διάβασες;». Σαν μια μυστική συνάντηση με το «σύμμαχο», που σε καταλαβαίνει, δε σε πιέζει, περνάτε ακριβώς τα ίδια και το μόνο που μπορεί να σου ζητήσει είναι καμιά δαγκωνιά από το σάντουιτς ή να ανταλλάξετε κάρτες και αυτοκόλλητα.
Κάπως έτσι καθιερώθηκε και το απογευματινό κρασί μετά τη δουλειά. Λίγο σαν κοπάνα, ο ένας από το παιδί, ο άλλος από μια δουλειά, ο τρίτος από μια άλλη υποχρέωση. Λίγο σαν χαλαρωτικό, σαν λυτρωτικό, σαν εξομολογητικό, λίγο σαν μητρικό χάδι. Ισα ίσα για να μη νιώθεις μόνος, για να καθυστερήσεις να γυρίσεις σπίτι, στο οποίο έχεις κάποιες φορές βάσιμους λόγους να μη θες να επιστρέψεις, για να νιώσεις ότι είσαι έτοιμος να κάνεις τα πάντα, για να μη χάσεις τη σύνδεση με την πραγματικότητά σου και για να ζήσεις λίγη ώρα την «απατηλότητα» ότι αύριο δε θα υπάρχει «μπαμπάς» που θα σου επιβάλει τη μελέτη και μαμά που θα σου διαμορφώσει το… μενού.
Η «συνομωσία» της παρέας… Δεν υπάρχει ωραιότερο πράγμα τελικά από τις συνωμοσίες. Στο παρελθόν, οι συνομωσίες άνοιξαν δρόμο για την ειρήνη, την ανεξαρτησία, την ελευθερία ολόκληρων λαών, γράφτηκαν σε βιβλία και διδάσκονται. Νομίζω ότι οι συνωμότες είναι βαθιά δεμένοι -σαν τη μάνα με το παιδί,- με τη διαφορά ότι αυτοί φυλάνε μυστικά. Και κάποια μυστικά είναι βαριά και απαιτούν παραπάνω από έναν για να τα σηκώσουν.
Οταν, βέβαια, το κρασί εμπλουτιστεί με μεζέδες, μουσική και επιπλέον καρέκλες τότε είναι σίγουρο ότι τα μυστικά αλαφραίνουν. Το τι μπορεί να ειπωθεί βέβαια, πάνω σ’ ένα χύμα ποτήρι κρασί δεν περιγράφεται. Μπορεί να ξεκινήσεις από μια κόντρα στο γραφείο και τις αποφάσεις σου για το άμεσο μέλλον σου και να φτάσεις -όπως γίνεται συνήθως, δηλαδή,- στις συναισθηματικές και σεξουαλικές σχέσεις και τα απωθημένα ζωής.
Η τελευταία γνώση που απέκτησα μετά από «ομαδική συνομωσία» είναι ότι οι περισσότεροι -για να μην πω όλοι- νιώθουν κάπως κλειδωμένοι σε καταστάσεις και μόλις βρεθούν εκτός οπτικού πεδίου και δεν αποτελούν πλέον στόχο ξεκλειδώνονται και πετάνε το κλειδί σ’ ένα ποτήρι κρασί. Επίσης, άκουσα και μερικά αστεία, όπως το ότι οι άντρες είναι ανοιχτοί σε γυναίκες με «πλούσιο βιογραφικό» και ότι είναι εκλεκτικοί. Τέλος, κατέληξα στο ότι οι άνθρωποι οραματίζονται πάντα το ανέφικτο, το βαφτίζουν στάση ζωής και επιθυμία και βαυκαλίζονται ότι αν αλλάξει κάτι κάποτε στη ζωή τους αυτό θα κάνουν, και με βεβαιότητα κιόλας.
Τελικά, οι μικρές καθημερινές «συνομωσίες» είναι που σε κρατάνε δυνατό και ζωντανό: είτε των δύο, που συνηθίζω να χαρακτηρίζω μια σχέση, είτε περισσότερων. Λόγω των μυστικών. Παίρνεις δύναμη από τη γνώση που κατέχεις, θες να την κρατήσεις και μαζί της κι αυτόν με τον οποίο τη μοιράστηκες. Γι' αυτό δεν πρόκειται να κόψουμε ποτέ το κρασί. Γιατί αν δεν υπάρχει, πώς να μοιραστείς μυστικά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου